‘Het avontuur begint op Schiphol. ‘Uw ticket overstijgt de maximale verblijfsduur, mevrouw. Gister heb ik ook al een gezin naar huis moeten sturen.’ De man bij incheckbalie kijkt ons uitdrukkingsloos aan. ‘Het visum voor Thailand is dertig dagen. U vliegt terug op dag 31. Dat mag niet.’ Naast me zie ik mijn dochter wit wegtrekken. Ik hou me van de domme en kijk de man niet begrijpend aan. Vijf lange minuten staart hij van zijn beeldscherm naar onze tickets en weer terug. Dan mogen we door. Phiew! De reis kan beginnen…
De volgende dag lopen we op de Ko San Road in Bangkok, een toeristenstraat vol winkels, kraampjes, restaurantjes en reisbureautjes. Vroeger – in mijn wilde reisjaren – regelde ik hier mijn zaakjes. Nu loop ik hier ‘ineens’ samen met mijn half volwassen dochter. Pien vindt Bangkok net zo geweldig als ik. We shoppen ons een ongeluk , slaan 2e hands boeken in, eten héérlijk op de markt, gaan twintig keer per dag naar de 7-11 (supermarkt), nemen de busboot over de Chao Phraya rivier en laten ons uitgebreid verwennen in de beautyparlour. Eigenlijk is er weinig veranderd. Wat een bizarre trip down memory lane!
Onze eerste bestemming is Soppong, een klein dorpje bij de grens met Myanmar . Ooit, in dat vorige reisleven van mij, bezocht ik daar een knus hippie guesthouse met hutjes in de jungle en een restaurantje waar je ’s avonds met zijn allen rond het vuur zit. Een ervaring die ik graag meegeef aan Pien en die zich wonderwel blijkt te vertalen naar de huidige situatie. De cavelodge is zoals ik me herinner. Dezelfde relaxte sfeer, het menu nog steeds in fluorescerende letters op de muur, dezelfde jungle- en grottentours, dezelfde charmante hutjes, zij het wat vervallen en wel érg basic, maar dat kan ook aan mij liggen… Het grootste verschil met toen is het wifi-vraagstuk: doet ie het wel, doet ie het niet, waar werkt ie het best en wanneer? Grappig genoeg schept het eenzelfde onderlinge band als vroeger het elektriciteitsgebeuren. De overall ervaring is zoals ik hoopte: internationale gezelligheid en onvergetelijke ervaringen in de natuur. We banjeren door de jungle, klimmen in grotten, lopen zingend door de regen en trotseren bloedzuigers, muggen en spinnen. Kortom, we vermaken ons kostelijk.
Na onze natte jungle ervaringen is het tijd voor zon en strand. Met de locale bus – want we gaan nu eenmaal voor avontuur- zakken we in sneltreinvaart in één nacht af naar het zuiden. Daar wachten ons witte palmstranden, snorkeltoertjes, verse fruitsalades en Thaise massages. Lelaxter dan dit wordt het niet! Op Ko Pha Ngan bezoeken we weer een blast from my past. Sea Flower was jarenlang mijn vaste relaxplek tussen het reisbegeleiden door. De Canadees-Thaise eigenaars blijken na tien jaar net terug te zijn uit Canada en weer komen heden en verleden op bijzondere wijze samen. Onder de sterren drinken we cocktails (Pien een alcoholvrije watermeloen-mocktail) en proosten we op het goede leven. Hoe bijzonder om dit samen mee te maken!
Natuurlijk is het niet vier weken alleen maar leuk. We maken ook mindere dingen mee. Een prachtige hagedis die voor onze ogen wordt doodgehakt omdat de hoteleigenaar ons van dienst wil zijn. Enórme muggen- en insectenbeten. Doodziek zijn en overgeven in de bus, tot drie keer toe (arme Pien). En kleine irritaties zoals urenlange vertragingen, afgezet worden op de markt en volle hotels. Maar in het grote geheel vallen de tegenslagen in het niet. Want in grote lijn hebben we vooral heel erg intens genoten. We hebben avonturen beleefd en herinneringen gemaakt, die we over vijftien jaar weer mee kunnen geven aan de volgende generatie.
Ondertussen heb ik mijn kleine schatje voor mijn ogen groot zien worden. Waar ze in het begin van de reis nog verlegen was met haperend Engels, babbelt ze nu onbevangen met andere reizigers en spreekt ze een enkel woordje Thai. Zonder moeite bestelt ze een shake mét watermeloen maar zonder papaya, vraagt ze om schone handdoeken en wifi codes. Mijn kleine grote dochter blijkt een ideale reispartner. Pien is enthousiast, geïnteresseerd, gezellig en relaxed. En net als haar moeder houdt ze van avontuur. Waar ze eerst schrok als dingen anders liepen, blijft ze nu rustig met een instelling van ‘het loopt wel los’.
Apetrots ben ik, als ze voor me staat in de rij op het vliegveld, kletsend met een medepassagier over onze fietstocht in Chiang Mai. Dan staan we oog in oog met de man van de paspoortcontrole. Hij kijkt ons streng en indringend aan en zegt dat we mee moeten komen. ‘You ovestayed your visa!’ Pien en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Oh ja, dat is waar ook! In een kantoortje achteraf betalen we een boete en de strenge Thai tovert à la minute een brede glimlach op zijn gezicht. We mogen door. Kap kun ka (dank u wel) roepen we in koor. Bye bye Thailand! Dank voor het mooie avontuur. Op naar de burgklas!’
Thailand Tienergids
Naar aanleiding van hun maakten Anne en Pien een handige reisgids voor tieners met info en tips over Thailand en reviews van jonge reizigers. De Thailand Tienergids is te koop via bol.com
