Het IOC had tijdens de oorlogsjaren amper onderling contact gehad. Ook was voorzitter De Baillet-Latour in 1942 overleden. De interne organisatie toen lag nagenoeg stil, maar eind 1945 verklaarde tijdelijk voorzitter Sigfrid Edström dat de Winterspelen van 1948 hoogstwaarschijnlijk naar St. Moritz zouden gaan – dezelfde stad als in 1928. Het moest het eerste olympische evenement worden sinds Berlijn 1936.
In september 1946 benoemde het IOC Edström als permanent voorzitter. St. Moritz werd inderdaad aangewezen als gastheer – slechts zeventien maanden voordat die Winterspelen zouden beginnen. Vanwege die korte tijd had het Zwitserse wintersportoord de organisatie gekregen, omdat daar in 1928 ook al de Winterspelen waren gehouden. Ook had het redelijk ongeschonden de oorlog overleefd.
HET COMPLETE OVERZICHT 1924 – 2014
Het laatste pluspunt was dat de Zwitsers tijdens de oorlog niet in het Duitse kamp hadden gezeten, en dat er zo geen politieke problemen waren.
De organisatoren in St. Moritz hadden in ieder geval één groot voordeel boven hun collega’s in Londen, waar in 1948 de Zomerspelen zouden zijn: de gevolgen van de oorlog waren veel minder zichtbaar. Zoals De Tijd hierover opmerkte op 6 december 1947: ‘Zij zullen wel eens benijd worden door de Engelse sportcollega’s, die met zóveel meer moeite te kampen hebben dan zij.’
Een half jaar voor aanvang maakte de organisatie bekend dat er een budget van zo’n 650.000 Zwitserse francs was. Na afloop bleek er zelfs zo’n 50.000 frank minder te zijn uitgegeven dan begroot. ‘De Olympische Winterspelen hebben voor het Zwitserse organisatiecomité en de gemeente St. Moritz winst opgeleverd,’ aldus de Heerenveensche Koerier op 17 februari 1948 – uitzonderlijk in de geschiedenis van de Winterspelen.
De belangrijkste winst echter was dat het IOC voor de eerste keer in twaalf jaar weer een evenement had georganiseerd.
