Vorig jaar waren er iets minder dan 1.500 tienermoeders. Het merendeel van de (ex)-vriendjes van de tienermoeders is 20+ en dus net een tikkie ouder. Uit onze research blijkt dat er voor deze jonge mannen vaak minimale aandacht is. Waar iedereen meteen voor de vrouw paraat staat, mag de man het zelf uitzoeken. Terwijl ook hun wereld volledig op zijn kop staat. Dit was ook het geval bij Dion en Daniël (allebei 24), vaders van de driejarigen Milo en Eva. In deze twee interviews vertellen zij over hun niet bepaald geplande vaderschap.
Daniël
Daniël: “‘Daniël, je moet nu naar huis komen’, zei mijn vriendin Laura overstuur aan de telefoon. Ze bleek zwanger te zijn, en dat terwijl ze een spiraaltje had. Oh shit, daar gaan we, nu is het allemaal afgelopen, dacht ik. We waren pas twee maanden samen, het was praktisch meteen raak. Ik had geen idee of de relatie wel stand zou houden; ik gamede veel, en studeerde voor spek en bonen. Een beetje stufi vangen en drie keer per week uitgaan, zeg maar. We hadden ook nog eens een moeilijke tijd achter de rug. Laura had eerst wat met mijn beste vriend en is met mij vreemdgegaan. Die vriendschap is daardoor op de klippen gelopen en daar baalde ik enorm van. Als het aan mij lag waren we voor een abortus gegaan, maar dat wilde Laura niet. Ik koos ervoor om bij Laura te blijven en voor het kind te gaan. Gelukkig reageerden mijn ouders goed en mocht Laura bij ons komen wonen, want ze kon niet in haar antikraakwoning blijven. Ik stopte met mijn studie en ging werken als adviseur in een verfspeciaalzaak. In ieder vrij uurtje dat ik had was ik aan het gamen, en als Laura iets over de baby wilde bespreken had ik daar geen zin in. Laura hamerde er al wel op dat ik verslaafd was, maar ik zag het probleem niet. Soms overviel me het gevoel dat ik helemaal geen kind wilde, dat ik het liefst weg wilde gaan. Ondertussen realiseerde ik me dat áls ik dan over tien, twintig jaar mijn kind zou willen leren kennen ik het kon vergeten. Daarnaast wist ik ook wel dat ik het niet kon maken om er vandoor te gaan en wilde ik graag samen met Laura zijn.”
Eva
“Eva was net een trolletje toen ik haar voor het eerst zag: helemaal grijs en ze had een verschrompelde huid. Heel cliché, maar het is waar wat ze zeggen: die band is er meteen. Dat was in mijn geval een flinke omslag. Eenmaal thuis waren er veel spanningen. Laura en mijn ouders deden hun best om elkaar te respecteren, maar ze botsten al vanaf dag één. Vlak na Eva’s geboorte barstte de bom. Laura wilde eigenlijk een weekje naar haar zus gaan, maar mijn vader zei dat als ze ging, ze nooit meer terug hoefde te komen. Na een paar weken bij familie en vrienden te zijn geweest kon ze nergens meer terecht en kwam ze samen met Eva in de crisisopvang terecht.”
Gamen tot aan de dood
“Toen Laura met Eva in de crisisopvang zat dacht ik: nu kan ik ongestoord gamen. Het klinkt schandalig, ik weet het. Mijn verslaving overheerste het vadergevoel compleet. Ik bezocht Laura en Eva wel, maar zo min en zo kort mogelijk. Ik worstelde erg met mezelf. Op een dag zei ik tegen mijn moeder: als je aan mij vraagt wat ik met mijn toekomst wil, is dat een uitkering en gamen tot ik doodga, maar iets in mij zegt dat dat helemaal niet goed is. Laura zag ook dat het zo niet ging, en gaf me de keuze: afkicken in een kliniek, of ik zou hen nooit meer zien. Ik besloot voor het eerste te gaan. In eerste instantie niet omdat ik echt af wilde kicken, maar omdat ik Laura en Eva niet kwijt wilde. Mijn plan was om erheen te gaan, en bij terugkomst te zeggen dat ik alles heb geprobeerd, om vervolgens weer verder te gamen. In die tien weken volgde ik veel therapie. Nou, dan word je keihard geconfronteerd met jezelf. Omdat ik daar niet kon gamen kon ik veel helderder nadenken. Tegen mijn eigen verwachting in is het kwartje toch gevallen.”
Huisje, boompje, beestje
“Een paar weken nadat ik uit de kliniek kwam, gingen we samenwonen. Laura is het eerste halfjaar eigenlijk alleenstaande moeder geweest. Ik had dan ook een flinke achterstand op haar. Dan moest ik bijvoorbeeld vragen wat Eva eigenlijk leuk vindt om te doen en hoe laat ze naar bed gaat. Ondertussen worstelde ik ook nog met mijn verslaving, alles wat ik om me heen zag deed me wel aan één van de tientallen games denken die ik speelde. En bij de verfwinkel was al snel niet genoeg werk meer waardoor ik een uitkering kreeg. Nee, die eerste periode was niet gemakkelijk. Gelukkig gaat het nu goed. Met hulp van de Buzinezzclub, een organisatie die jongeren met een uitkering en zonder diploma aan het werk helpt, ben ik mijn eigen bedrijf begonnen. Ik maak fictieve kaarten voor bijvoorbeeld spellen en uitgevers. Met Eva heb ik een mooie band opgebouwd. Ze is altijd vrolijk en heeft haar eigen willetje. Ik geniet ervan om samen met haar te dollen, haar in de lucht te gooien, of naar een speelparadijs te gaan. Er is ruimte om lekker gek te doen. Streng ben ik niet, maar wel consequent.
Inmiddels zijn we getrouwd en is Laura weer zwanger. Waar ze de eerste keer alles zelf moest doen, help ik haar nu waar ik kan. Enne, dit keer was het wel gepland, hoor!”
Dion
Dion: “‘Ik ga bij je weg’ zei mijn ex Melissa* toen we weer eens bonje hadden. Onze zoon Milo was net drie weken oud. In paniek rende ik de trap op, naar mijn zoon toe. Ik was bang dat zij samen met hem weg zou gaan, zonder dat ik afscheid kon nemen. Ze kwam achter mij aan om mij tegen te houden. ‘Als je nu niet oprot duw ik je van die trap af’, schreeuwde ik. Hierop belde Melissa de politie om melding te maken van huiselijk geweld.”
Ups en downs
“Deze ruzies waren niet nieuw. Voor de zwangerschap hadden we al een knipperlichtrelatie, onze karakters botsen erg. Op een gegeven moment leek de breuk definitief, Melissa had ook al even een ander vriendje gehad. Er waren nog wat praktische dingen die we moesten bespreken, bijvoorbeeld over het ophalen van onze spullen. We spraken af in het park, want dat is neutraal terrein. ‘Ik ben zwanger’, zei ze daar opeens. Het condoom was blijkbaar kapot. Heavy, ik was pas twintig en ging veel uit. Waar aan de ene kant mijn wereld instortte, voelde ik mij aan de andere kant meteen heel gelukkig. Abortus kwam nog even kort ter sprake, maar toen ze al veertien weken zwanger bleek zeiden we meteen ‘dat doen we niet.’ Ik maakte snel een switch in mijn hoofd en besloot voor de baby te gaan. Ik kende die verhalen van mannen die weglopen voor hun verantwoordelijkheid, zo wilde ik niet zijn. We besloten al snel om het samen te gaan doen. Het huisje-boompje-beestje verhaal hadden we snel op orde. Ik was net aan het werk en onze ouders sprongen financieel bij. Onze relatie kende net zoals voor de zwangerschap veel ups en downs. Het ene moment hadden we knallende ruzie, het volgende moment zochten we dolgelukkig de geboortekaartjes uit. De dag dat de weeën begonnen stond ik nog zo’n yogabal voor Melissa op te blazen, en zij maar puffen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen hielp ik de verloskundige om Milo eruit te halen. Mijn handen zaten onder het bloed, maar het boeide mij helemaal niets. Ik moest huilen van vreugde toen mijn zoon er eenmaal was.”
Politie
“We waren net een paar weken met zijn drieën toen we knallende ruzie kregen. Ik vond mijn kalmte al snel weer terug, wachtte nog op de politie met een biertje. Zoveel zou er toch niet kunnen gebeuren? Ik sloeg Melissa niet. De politie sprak met haar, en zij wilde het liefst naar haar ouders toe. Dat leek me prima, als dat het beste voor Melissa was. De dagen erna zat ik alleen thuis en zette ik nog een foto van ons drieën op Instagram. Ik dacht dat het wel weer goed zou komen. Bij de mediator, waar we op het advies van de politie diezelfde week startten, bleek de breuk definitief te zijn. We moesten hard werken om ons contact te herstellen. In die eerste weken zag ik Milo niet, na een paar weken ging hij mee en zag ik hem een kwartiertje voor en na de sessie. Ontzettend zwaar, maar een rustige aanpak was noodzakelijk om Melissa’s vertrouwen in mij weer terug te winnen. Ik wist waarvoor ik het deed: om Milo te kunnen zien en opvoeden. We bouwden het contact op en momenteel is hij ieder weekend bij mij.”
Milo
“Ik vind het heerlijk om met hem te voetballen, stoeien en te dansen. Hij is een kopie van mij; zo hebben we allebei nul concentratievermogen. Milo wil alles tegelijk doen, een film is hij binnen een kwartier zat. Ik ben een strenge maar rechtvaardige opvoeder. Zolang hij niet aan mijn spullen komt mag hij van mij het huis terroriseren. Mijn vriendin Rian is net een tandje strenger. Wij wonen nu één jaar samen in een nieuw huis, en tussen haar en Milo klikt het onwijs goed. Samen met mijn ex en haar vriend hebben we een groepsapp waarin we foto’s delen. Het contact met Melissa gaat momenteel goed, maar er is veel gebeurd en die wonden zijn nog aan het helen. Bij het halen en brengen drinken we nog geen kopje koffie met elkaar. Nog werk aan de winkel, dus. Het zou mooi zijn als Milo straks vijf wordt en Melissa belt om te vragen: ‘Wil je bij papa mijn verjaardag komen vieren?’ En dat Melissa dan gewoon zegt: ‘Ja, dat is goed.’“
*De naam Melissa is om privacyredenen gefingeerd
Juridische rompslomp
Wanneer je getrouwd bent of een geregistreerd partnerschap hebt, word je automatisch juridisch ouder van het kind en krijg je het ouderlijk gezag. Maar als je ongehuwd vader wordt, moet je een hoop praktische zaken regelen. Ten eerste moet je het kind erkennen om juridisch ouder te worden. Dat betekent onder andere dat je het kind tot z’n 21e moet onderhouden. Wat dit nog meer inhoudt lees je hier.
Kind erkennen en klaar, zou je denken. Maar wanneer je als vader ook wat over je kind te zeggen wilt hebben, moet je ook nog het ouderlijk gezag regelen. Anders ben je bijvoorbeeld niet bevoegd om een krabbeltje te zetten voor de inschrijving van je kind op de basisschool.
Hier lees je waar het ouderlijk gezag precies goed voor is. Voor zowel de erkenning van het kind als het ouderlijk gezag is toestemming van de moeder nodig.
Dions ervaring: “Ik heb Milo al voor de geboorte erkent als mijn zoon. Momenteel heb ik helaas geen ouderlijk gezag over hem. Buiten het feit dat ik daar gewoon recht op heb, is het ook onhandig. Zo moest ik drie keer met hem naar de dokter, en dit kan officieel niet zonder toestemming van mijn ex. Zij wil geen toestemming geven voor het ouderlijk gezag. Daarom ga ik het via de rechtbank proberen af te dwingen.”
