In 1932 was Lake Placid de eerste Amerikaanse gastheer van de Winterspelen. Het liep uit op een financieel drama, wat in 1980 dunnetjes werd overgedaan. Er klopte helemaal niets van dit evenement – financieel en organisatorisch.
Het startbedrag was als vanzelfsprekend heel aannemelijk. ‘De kosten zullen, volgens burgemeester Peacock, 78 miljoen gulden bedragen.’ Aldus schreef het Limburgsch Dagblad op 24 oktober 1974, maar in de jaren erna bleek dat een enorme onderschatting te zijn. In maart 1976 was het 150 miljoen gulden en weer een half jaar later 200 miljoen.
HET COMPLETE OVERZICHT 1924 – 2014
De schaamte voorbij
De ene noodmaatregel na de andere werd genomen, waarbij iedereen de schaamte voorbij bleek. De Amerikaanse regering, zo stond op 19 mei 1979 in de Leeuwarder Courant, stelde een extra bedrag van 11 miljoen dollar ter beschikking. ‘Het extra geld is aangewend uit een fonds dat eigenlijk bedoeld was projecten te creëren om de werkloosheid te bestrijden.’
Deze diefstal van olympisch niveau was in aanloop naar de Winterspelen van 1932 in Lake Placid ook al eens gepleegd. Op 2 januari 1931 schreef De Tijd namelijk over de behoefte van de organisatoren van de Winterspelen van 1932 aan 500.000 gulden om een financieel gat te dichten: ‘Dit bedrag komt op kosten van de werkloozenzorg, daar de werkzaamheden voor den bouw van een en ander door werkloozen zal geschieden.’
In 1932 hielp het niet, en in 1980 ook niet, want uiteindelijk kostten deze Winterspelen ruim 400 miljoen gulden! Enkele maanden na afloop was de organisatie failliet terwijl er nog rekeningen openstonden. Op 18 juli 1980 bleek de organisatie zelfs niet in staat te zijn verantwoording af te leggen bij het IOC. Deze Winterspelen werden zo een dieptepunt – financieel, organisatorisch én moreel.
