Retreat To Bliss van Tom Rogerson: neoklassieke piano voor fijnproevers

Net als je denkt het wel te weten wat betreft de neoklassieke pianogolf van de laatste jaren is daar Tom Rogerson. Hij woont in het Engelse Graafschap Suffolk, waar trouwens ook Brian Eno een optrekje heeft.

Het nieuwe album Retreat To Bliss van de Engelse pianist is meer dan het zoveelste neoklassieke ambient-album. Beter: met ambient, een steeds verder vervagend containerbegrip, heeft Retreat To Bliss weinig tot niets te maken. Retreat To Bliss is met al zijn broosheid een krachtig piano-album, voor fijnproevers.

Tom Rogerson studeerde compositie aan de Royal Academy Of Music. Zijn eerste concertzaal was de huiskamer thuis, met als publiek zijn zus. Hij speelde daar onbevangen en improviserend alles wat in hem opkwam. Vervolgens was hij actief met jazz en noiserock in Three Trapped Tigers. Hij maakte met deze band drie platen: Route One or Die (2011), Numbers: 1-13 (2012) en Silent Earthling (2016). In 2005 kwam zijn eerste solo-album uit, eenvoudig Tom Rogerson geheten. Dat werd in 2010 gevolgd door Cable Street Shorts, opgenomen met saxofonist Tomas Challenger. Heel veel jaren later, in 2017, zag Finding Shore het licht, het resultaat van een vruchtbare samenwerking met niemand minder dan Brian Eno. Het verhaal gaat dat de twee elkaar bij toeval ontmoetten en dat er meteen een klik was. Wederzijdse liefde voor het platteland en Suffolk in het bijzonder, speelde daarbij zonder twijfel een rol.

De samenwerking met Eno bracht hem weer terug naar zijn oude muzikale wortels, met veel ruimte voor improvisatie in de composities. Die lijn, zoals ingezet op Finding Shore, is nu doorgetrokken naar Tom Rogersons nieuwe solo-album Retreat To Bliss, opgenomen en gemixed door Leo Abrahams.

Op Retreat To Bliss is de hoofdrol voor de piano. Dat is een acteur uit de topklasse. Die klinkt nu eens krachtig en intens, dan weer kwetsbaar en persoonlijk, maar steeds en zonder ophouden vol overgave aan de muziek. Het spel van Tom Rogerson wordt wel minimalistisch genoemd. Maar net zomin als Retreat To Bliss onder de noemer ambient valt, is het een minimalistisch album. Tom Rogerson gebruikt zijn instrument om verhalen te vertellen. Hij creëert associatief muzikale landschappen. Daarin laat hij de hamers van de piano roffelen, noten vrijelijk doorklinken, melodieën in wervelingen van klanken dansen en elkaar in herhalingen opvolgen. Zijn benadering van de piano is impressionistisch, zoals hem, lijkt het, vanuit het verleden is aangereikt door Erik Satie, door Claude Debussy, en meer recent door jazzpianist en -componist Gil Evans.

Tom Rogerson beschikt als pianist over een uitgebreid instrumentaal palet aan technieken en een creativiteit die grenzeloos lijkt. In zijn composities zijn tegengestelden als droom en werkelijkheid, ernst en scherts, fantasierijk met elkaar verstrengeld. En dan is er zoiets als de adem, de fluistering van zachte vocalen die in de puurheid van hun emotionaliteit de muziek niet zozeer sturen als wel bezweren. Een Retreat To Bliss, terugtrekken in gelukzaligheid? Tom Rogerson neemt je met zijn muziek in ieder geval mee naar waar waarheden minder schel en schaduwen minder donker zijn.

Retreat to Bliss

Tom Rogerson – Retreat To Bliss
Western Vinyl | Konkurrent

Mijn gekozen waardering € -

Ex-muziekjournalist. Ruilde in de jaren 90 redactiestoel muziekblad OOR in voor een hangmat in de Amazone, Dancin' Fool.