‘Vervelend, maar het hoort erbij, dacht ik. Ik kreeg oefeningen van de fysiotherapeut en na mijn bevalling – die extreem pittig was – dacht ik nog: het komt vanzelf goed. Mijn zoontje was bijna 4,5 kilo bij de geboorte en ik had een totaalruptuur, maar ik leefde op adrenaline. . Na twee dagen mocht ik naar huis, maar toen ik de trap op liep zakte ik in elkaar. Mijn man ving me op en legde me op bed. Ik had enorme pijnscheuten in mijn bekken, maar mijn kraamhulp zei: ‘Je bent vast oververmoeid, ga maar even rusten.’
Helaas hielp rust helemaal niets. Ik lag al snel letterlijk te gillen als ik me omdraaide en ik durfde niet meer te gaan slapen uit angst dat ik me ongemerkt zou omdraaien en ik weer zo’n pijnscheut zou krijgen. Ik had mijn kraamtijd voor me gezien als een sprookje, maar ik kon niet eens uit bed komen om te plassen of mijn zoontje in badje te doen.
De kraamtranen vloeiden rijkelijk, niet alleen door de hormonen. Toen mijn fysiotherapeut me thuis kwam bezoeken, schrok ze zich dood. Ze had verwacht dat ik de standaard bekkeninstabiliteit had waar vrijwel iedereen goed doorheen komt. Zoiets als dit had ze nog nooit gezien. Ik werd doorgestuurd naar een meer gespecialiseerde fysio. Ik voelde me serieus genomen en was ook nog optimistisch, maar hoe meer teleurstellingen en behandelingen, hoe moedelozer ik werd. Toch weigerde ik me bij mijn situatie neer te leggen. Ik was 28 jaar gezond geweest…er moest een oorzaak zijn, en dus ook een oplossing.. Uiteindelijk kwam ik bij een orthopedisch chirurg terecht. Die maakte op mijn aandringen foto’s, maar hij zei ook: het is pas twee maanden na je bevalling, alles is nog week en het hoort erbij. Ik kreeg osteopathie en chiropractie, maar het hielp allemaal niets. Daarna volgden een MRI en een botscan, maar daar kwam ook niets uit. Vervolgens kreeg ik te horen: er is niets met je lichaam aan de hand, we kunnen wel onderzoeken blijven doen, maar hier houdt het verder op. En dat terwijl ik niet langer dan een kwartier kon zitten, staan of lopen. Mijn bekken en stuitje schoten steeds scheef. Elke twee uur moest ik gaan liggen en ik kon mijn zoontje niet eens optillen. Ik was echt een scheve blokkentoren met overal compensatiepijnen.
Ook mijn huisarts had geen idee wat ze met mijn klachten aan moest, met als resultaat dat ik ruim vijf jaar lang met chronische pijnklachten aan mijn bekken en rug heb rondgelopen. Van meerdere behandelaren hoorde ik: ‘Het zit tussen je oren, je moet er maar mee leren leven’. Er was zelfs een orthopedisch chirurg die tijdens een consult zei: ‘Wat doe je hier met dit lekkere weer? Denk gewoon niet aan de pijn en ga leuke dingen doen en weer werken.’
Werken heb ik geprobeerd, twee halve dagen, maar dan moest ik daarna drie dagen bijkomen. Ik kon ook niet autorijden. Bij het UWV liep ik ook tegen enorme weerstand op. Zes maanden na de bevalling zou bekkeninstabiliteit niet meer bestaan. Ik oogde gezond en kreeg te horen: ‘Je kunt meer dan je denkt, ik adviseer je om niet naar de pijn te luisteren en gewoon door de pijn heen te gaan.’ Ik werd niet geloofd door de arbo en het UWV, ook die arts kon niets op papier zetten want ‘een rammelend bekken’ is geen officiële diagnose, terwijl ik echt rouwde om het verlies van mijn gezondheid en toekomst.
Ook mijn man stond onder enorme druk. Ons zoontje sliep de eerste anderhalf jaar niet door en dat kwam allemaal op zijn schouders terecht. Gelukkig heeft onze relatie er nooit onder geleden, al had hij het er wel moeilijk mee mij zoveel pijn te zien lijden.
Ik ben er in die periode wel achter gekomen wie mijn vrienden zijn, sommigen hebben niet met zoveel woorden gezegd ‘je bent lastig’ maar ik merkte wel dat zij doorgingen met het normale leven, terwijl dat voor mij stilstond. Daardoor zijn wel een aantal contacten doodgebloed. Ik zit daar niet mee, ik denk alleen maar: dit zijn niet mijn belangrijkste vriendschappen geweest.
Uiteindelijk bleek behandelaar nummer dertig na ruim 5 jaar chronische pijn mijn ‘golden ticket’. Ik was inmiddels al mijn vertrouwen kwijt, maar via een lotgenotengroep van vrouwen met bekkenklachten, kwam ik op het spoor van Paul Bax, een behandelaar gespecialiseerd in bekkeninstabiliteit en chronische pijn. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik, dus ik besloot er nog een keer voor te gaan. En met resultaat: volgens Paul stond mijn lichaam door mijn zware bevalling nog steeds in een soort traumastand en werden alle behandelingen gezien als een aanval. Mijn lichaam probeerde mij als het ware te beschermen door te blokkeren. Ik had verklevingen in mijn bindweefsel waardoor de signalen tussen hersenen en lichaam niet goed verzonden en ontvangen konden worden, dus daarom stond mijn ‘alarmstand’ altijd aan. Dat was de eerste belangrijke schakel. Vervolgens heb ik daar een intern revalidatietraject gevolgd en daardoor is mijn lichaam als het ware gereset.Eindelijk ben ik pijnvrij geworden en kan ik alles weer.
Mijn hele kleine sprankje hoop is uitgekomen, maar er zijn duizenden vrouwen zoals ik, die jaren doorlopen met dit soort klachten. Die wil ik helpen door mijn verhaal te delen. Voor mij zijn mijn klachten wel definitief de reden geweest dat we niet voor een tweede zijn gegaan, ook omdat ik van veel lotgenoten hoorde dat ze in een rolstoel terechtkomen. Ik kan dat voor mijn gevoel niet maken naar mijn zoontje en mijn man toe. Ik ben al ontzettend dankbaar dat ik nu eindelijk de moeder ben die ik wil zijn. Ik werk zelfs weer: in 2019 ben ik voor mezelf begonnen, ik werk nu als Virtual Assistant vanuit huis en help andere vrouwen om dit ook te doen. Dat loopt fantastisch. Ik heb echt mijn leven weer terug.’
Shirley heeft een Facebookgroep opgericht onder de naam ‘Pijnvrij leven na bekkeninstabiliteit’
Haar behandelaar is Paul Bax van A Casa Nostra
*Dit stuk verscheen eerder in Flair
