Santa Lucia, ons dorp, in het uiterste zuiden van Spanje, telt amper 80 huizen. Het is een goed verscholen oase, bereikbaar via een bochtige weg – omzoomd door rietkragen, en heeft alles in eigen huis. De meest authentieke kroeg van Andalusië, een kerk en twee toprestaurants. Santa Lucia is befaamd om het Romeinse acuaduct, de waterval én het jaarlijkse dorpsfeest. Waar wij ons – samen met de overige 100 inwoners – iedere tweede week van december weer volop instorten.
Tussendoor moet er geroddeld, gebeld en gezocht worden naar waar de kleintjes nu weer uithangen
Exotisch
Het is een aangename, relaxte boeren-feria. Met alle tradities die daarbij horen. Op avond één wordt een exotische buitenstaander ingehuurd die mooie verhalen van ver de kleine zaal in stuurt. Gadegeslagen door een kleine, vaste groep buren. De kinderen spelen op de patio achter het dorpshuis. Na afloop is er koffie met zelf gebakken cake. Er wordt geluisterd, gelachen en niemand zit de hele bijeenkomst op dezelfde stoel. Want tussendoor moet er geroddeld, gebeld en gezocht worden naar waar de kleintjes nu weer uithangen.
Bloedworst
Dag twee is aan de bloedworsten. Daarover later meer.
Op dag drie begint het Grote Koken, dat duurt tot en met dag vier.
Op dag vijf stroomt de buitenwereld het dorp binnen, is er een vrijmarkt, zijn er gratis tapa´s, treedt er een flamenco-band op en gaan de kinderen zaklopen en aardappel en.
Waarna op dag zes het dorp grondig wordt gereinigd en het leven verder gaat alsof er nooit iets is gebeurd.
Een verslag, in delen. Vandaag dag 1.
Handelsreiziger in nieuwe ideeën
Vanavond komt de Grote Man uit Cádiz, Manuel Vida Santos – beroemd in de regio dankzij een eigen radioprogramma, vertellen over acupunctuur en gezond eten. Vooral dat laatste lijkt me nogal overbodig in een dorp waar iedereen groente en fruit uit eigen moestuin en boomgaard plukt. En de bakker en visboer dagelijks nieuwe voorraden komen leveren.
Maar dorpshoofd en chef organisatie Maria Oliva heeft me dwingend aangekeken, halve buuf Teresa liet langs haar neus langs weten dat zij er in ieder geval zal zijn en m´n man heeft beloofd op de kinderen te passen. Dus vertrek ik rond half zes richting de salon van het dorpshuis, mini-aula naast de kerk in Santa Lucia.
Twijfel
Als ik aankom, is er niemand, echt helemaal niemand. Spanje doet je soms twijfelen aan jezelf: ben ik wel op de goeie plek? Te laat? Te vroeg? Met te weinig of te veel…? Dit is zo´n moment. Het wordt – na een rondgang door het dorp – een koffiepauze rond borreluur, omdat de cursusleider heeft besloten dat zeven uur een veel geschikter moment is om bij elkaar te komen. De siësta is hem heilig.
Lustige zoenen
De koffie is drab, want oud. Gezet door Tati, die balanceert rond de tachtig jaren. Ze zit met een kussens onder billen en benen voor de tv gedroogde paprika´s klein te snijden. Uit eigen tuin, zeker tien maanden gerijpt. Een gesprek is moeizaam, maar zoenen deelt ze lustig uit en er zijn vers gebakken rosquitos (taartjes) om de pijn van de koffie te verzachten. Als dochter Maria Oliva haar hoofd om de deur steekt, is het tijd om te gaan. Op naar de salon.
Waar de avond uiteindelijk heel genoeglijk verloopt. Manuel, lievig, rond, ietwat kalend koppie boven vrolijk shirt en spijkerbroek, doet dienst als handelsreiziger in nieuwe ideeën. Hij verhaalt over chakra´s, het onderbewustzijn en over hoe belangrijk het is iedere dag iets nieuws te doen. De vrouwen, aangevuld met één volwassen zoon, luisteren ademloos. En komen los tijdens de lachtherapie. In de kring, omhelzen, springen, dubbel van het lachen. Aan het eind van de twee uur durende bijeenkomst heb ik nieuwe vriendinnen voor het leven gemaakt.
Dorpshoofd
Maar aan het einde houdt dorpshoofd Maria Oliva me kort. Morgen word ik om elf uur verwacht. Uit met de pret, tijd voor de bloedworsten.
Wordt vervolgd, morgen meer.
