‘Juffrouw,’ hoor ik een man vragen, ‘heeft u misschien van die haarspelden, zoals bergbeklimmers die dragen?’
Hij spreekt als een ouderwetse nieuwslezer. Ik kan hem niet zien; hij staat verscholen achter de stelling met reformartikelen.
‘Bedoelt u schuifspeldjes?’ vraagt de verkoopster.
‘Nee,’ hoor ik de man zeggen, ‘zo'n speld die alpinisten met lange haren gebruiken.’
‘U bedoelt zo’n speld, die van boven rond is, met van onder zo’n platte clip?’
‘Ik bedoel zo’n speld met een krul’, zegt de man. ‘Zo’n krul van boven en een knellende haak van onder. Dat is heel handig voor in de bergen, als het hard waait.’
De winkeldame vraagt de man even met haar mee te lopen naar de stelling met haarcosmetica. Als hij tevoorschijn komt om de verkoopster te volgen, zie ik hem: een stokoude man met lang, spierwit haar en dito baard, een kerstmannetje in een duur zwerfsportjack. De verkoopster laat hem haarspelden zien, allemaal voor dames.
‘Eigenlijk is het voor mij zelf,’ zegt hij. De verkoopster knikt begrijpend en dat is voor de man het sein om al zijn kaarten op tafel te leggen.
‘Die speld, juffrouw, is bedacht door een man, die er multimiljonair van is geworden.'
‘Echt waar?’
‘Ik ben veel in ontwikkelingslanden geweest,’ zegt het kerstmannetje, ‘ik wil die speld meenemen naar Afrika om aan de kinderen daar te laten zien.’
De verkoopster kijkt hem aan, vraagtekens in haar ogen. Van de Alpen naar Afrika is wel een erg grote sprong.
‘Ik wil die speld aan de kinderen daar laten zien, als bewijs dat de mogelijkheden in het leven onbegrensd zijn.’
‘Wat een goed idee’, zegt de verkoopster.
Ik sta perplex van zó veel idealisme op zó’n hoge leeftijd. Deze kleine man uit oud-Zuid gaat Afrika redden met een alpinistenspeld. Ik sluit hem in mijn hart, ik richt ter plekke een standbeeld voor hem op.
‘Als je maar wil en als je maar het goede idee hebt, dan is er altijd hoop op een rijke toekomst.’
‘Jammer, dat we die speld niet hebben,' zucht de verkoopster.
Tekst: Luzan Werts
