Ik had er al vaak over gelezen: Cartagena de Indias. Als ik de naam prevel en ik doe mijn ogen dicht dan ontstaat er een beeld in mijn hoofd dat ik niet goed kan omschrijven. Alsof het een ver oord is in een sprookje. Een soort kasteel, zwanger van romantiek. Het is er zo mooi en de mensen zijn er zo lief dat je er je hele leven zou willen blijven. Alsof het zo moest zijn kwam ik in Cartagena de Indias een Duitser tegen die mijn droombeelden daadwerkelijk had beleefd. En hij besloot te blijven. Hij woont er nog steeds, dolgelukkig in zijn Cartagena de Indias.