Whataboutisme over de Irakoorlog gaat Oekraïense oorlogsslachtoffers niet helpen tegen het Russische oorlogsgeweld

De Russische invasie in Oekraïne sinds februari 2022 heeft het functioneren van het internationaal recht opnieuw ter discussie gesteld. Rusland heeft sinds 2014 het internationaal rechtsprincipe geschonden door de annexatie van de Krim en sinds 2022 delen in Oost-Oekraïne bezet en op papier geannexeerd. De deportatie van Oekraïense kinderen was voor het Internationaal Strafhof aanleiding om een arrestatiebevel tegen president Poetin uit te vaardigen. Critici zeggen dat dit beeld westers of eurocentrisch is. De Verenigde Staten erkennen immers het Internationaal Strafhof ook niet en hebben zelf soevereine landen bezet, zoals Irak. Vandaar dat de Verenigde Staten hypocrisie wordt verweten, nu Washington Rusland beschuldigt van oorlogsmisdaden in Oekraïne.

Lees verder

Waar zal Turkije nu weer toeslaan?

Nu de lente nabij is, bereidt Turkije zich voor op zijn volgende grootscheepse offensief tegen zijn aartsvijand, de Koerdische Arbeiderspartij (PKK). Het is al begonnen met onophoudelijke beschietingen van Ayn-Issa in Noord-Syrië tijdens de winter, het dreigen met een inval van Sinjar, en met de uitvoering van een operatie die plaatsvond rond de berg Gare in het district Duhok, Iraaks Koerdistan. Maar waar zal het volgende grote offensief plaatsvinden? Wordt het Sinjar, Ayn-Issa, of Iraaks Koerdistan? Zal Turkije onderweg nieuwe vijanden maken?

Lees verder

Zelfmoordgolf onder de Yazidi’s

Een heuse zelfmoordgolf plaagt de Yazidische gemeenschap in Noord-Irak. Sinds het begin van 2012 pleegden er 12 jongeren zelfmoord. De oorzaken hiervan zijn te vinden in het ontbreken van gedegen psychosociale hulp, werkloosheid, uitzichtloosheid in bestaan, en een half decennium wonen in tenten. Het politiek geneuzel tussen allerlei partijen om controle over Sinjar maakt dat maar weinigen er naar terugkeren.

Lees verder

Knokken voor de Yezidi’s

“Sinds ik me in 2014 begon in te zetten voor de yezidi-meisjes, ben ik veranderd. Mooie kleding boeit me niet meer, en soms vergeet ik te eten. Mijn hart doet zeer. Ik hou van mijn man, maar ik kan hem soms niet beminnen, hoe graag ik ook wil. Omdat ik dan denk aan de meisjes die verkracht zijn. Mijn man weet hoe moe ik ben, soms. Hij steunt me. Mijn zoon is een tiener. Je weet hoe moeilijk die soms kunnen zijn, maar ook hij heeft begrip. Soms ben ik te laat terug van de yezidi om nog eten voor mijn man en zoon te maken, maar ze weten waarom, dus ze accepteren het. Maar het blijft moeilijk.”

Lees verder