Tijdens de verkiezingscampagne werd steen en been geklaagd over het feit dat er slechts één vrouwelijke fractievoorzitter was, Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. En toen de samenstelling van de nieuwe Tweede Kamer bekend was, brak een kakofonie los over het vermeende gebrek aan representativiteit: te weinig vrouwen en Surinamers en veel te veel witte mannelijke Randstedelingen. Sammie Peters maakt het in de Volkskrant wel erg bont: “Slechts één Kamerlid woont in Flevoland. Voor een representatieve vertegenwoordiging zouden
Lees verderMarokkanen
Adverteren is doorgaans amoreel. Dat wil zeggen: de adverteerder kijkt niet naar de inhoud van media-uitingen waar zijn reclame bij staat, of kijkt weg. Hij adverteert wel zo veel mogelijk in omgevingen die zijn doelgroep bereiken, maar velt geen oordelen over de inhoud van die media. Zo toont YouTube al vele jaren reclame bij zoekresultaten en bij video’s met boodschappen waarmee adverteerders wellicht niet graag worden geassocieerd. Niets aan het handje, tot er iemand zijn vinger opsteekt en de adverteerders
Lees verderDe eerste Islamitische begrafenis die ik meemaakte was die van mijn vader, ongeveer vier jaar geleden. De kist reisde met mijn moeder en mij mee vanuit Amsterdam Oud-West naar een Soefi begraafplaats in mijn vaders geboorteplaats Asilah, een wit stadje aan zee. Een kunstenaarsstad. Toen mijn vader in Amsterdam overleed stond ik voor de keuze: moet ik hem hier begraven, in Nederland, of in het land van zijn voorouders? Mijn vader was heel lang niet in Marokko geweest. In Amsterdam
Lees verderNederlanders maken het de niet-westerse allochtonen in dit land niet altijd gemakkelijk – daarover ging het in deel 1. Ook op het beleid van de Nederlandse overheid jegens immigranten valt heel wat aan te merken. Maar dat neemt allemaal niet weg dat met name de Turken en Marokkanen die zeggen dat ze zich hier minder thuis voelen ook het een en ander te verwijten valt – of op zijn minst een aanzienlijk deel van hen, waar de rest helaas mede
Lees verderKim Putters, directeur van het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP), had er zijn bezorgdste gezicht bij opgezet, en daar had hij ook wel reden toe: maar liefst veertig procent van de Nederlands van Turkse of Marokkaanse komaf zegt zich in ons land niet zo heel erg meer thuis te voelen. Niet welkom, achtergesteld, met een scheef oog aangekeken. Zelfs onder de zo voorbeeldig geïntegreerde Surinaamse Nederlanders neemt de onvrede over de eigen positie wat toe. Dat is ernstig, want voor verreweg
Lees verder