Volgens recent onderzoek van EenVandaag voelt 47 procent van de Nederlandse joden zich niet vrij om openlijk joods te zijn. Triest, maar geen geheel nieuwe tendens. Al enige jaren geleden opende in Amsterdam het eerste Joods Studentenhuis, waar de bewoners herkenning vinden bij elkaar. Achter ramen van kogelvrij glas, dat wel.
Ai, Stef Blok wist niet wat te antwoorden toen iemand op zijn retorisch bedoelde vraag “noem mij één geslaagde multiculturele samenleving” antwoordde: “Suriname.” Prompt werd hij als “nazi” en “racist” weggezet. Ten onrechte, want hij had wel degelijk een serieus en valide punt te pakken.
Onlangs verscheen het boek “Domineesfabriek” van George Harinck, dat gaat over de geschiedenis van de Theologische Universiteit in Kampen. Harinck: “Een stad met gouden straten is me te Walt Disney-achtig”
De schepping van Eva uit Adam is volgens ChristenUnie-lid en medisch technoloog Fokke Wieringa het allereerste voorbeeld van orgaandonatie. Die ongepaste vergelijking is een belediging voor orgaandonoren.
Een IS-moeder uit Raqqa wil met haar kind terug naar Nederland, net als honderden andere dwaallichten. Maar wat moet Nederland daarmee? Wat kúnnen we daarmee, vanuit ons gevoel en ons verstand? Ik vraag u om mee te denken.
De moeders van Ripoll voelen zich slachtoffer, er was hun niets aan hun jongens of de dorpsimam opgevallen. Tegelijk komen Nederlandse moslimorganisaties in het geweer tegen de “heksenjacht” die volgens hen is ontketend tegen een erkende Haagse haatimam. Daartussen bestaat een zorgwekkend verband.