Yezidi

“Sinds ik me in 2014 begon in te zetten voor de yezidi-meisjes, ben ik veranderd. Mooie kleding boeit me niet meer, en soms vergeet ik te eten. Mijn hart doet zeer. Ik hou van mijn man, maar ik kan hem soms niet beminnen, hoe graag ik ook wil. Omdat ik dan denk aan de meisjes die verkracht zijn. Mijn man weet hoe moe ik ben, soms. Hij steunt me. Mijn zoon is een tiener. Je weet hoe moeilijk die soms kunnen zijn, maar ook hij heeft begrip. Soms ben ik te laat terug van de yezidi om nog eten voor mijn man en zoon te maken, maar ze weten waarom, dus ze accepteren het. Maar het blijft moeilijk.”