De groep bracht albums uit als het naar Brian Eno knipogende Music For Real Airports uit 2010, Black Daisy Wheel uit 2018 en vorig jaar nog Fragments. De huidige samenstelling van de groep bestaat uit Ken Downie en Martin en Richard Dust.
Music For Photographers, het nieuwe album van The Black Dog, kwam zoals recent veel muziek tot stand onder lockdown condities. Deze situatie was overigens voor The Black Dog niet echt nieuw.
De bandleden werkten altijd al vaak onderling gescheiden. Als ze elkaar tijdens het wordingsproces van een album ontmoetten was het om een storyboard te maken, de details, toon en volgorde uit te werken. Maar ook deze werkwijze en de mogelijkheid om bijvoorbeeld in dezelfde ruimte te verblijven, waren door de beperkingen als gevolg van de pandemie niet altijd mogelijk. Maar zoals ieder nadeel zijn voordeel heeft, denken de leden van The Black Dog dat de sociale afzondering hen ook wezenlijk heeft geholpen om de unieke band vast te leggen die een fotograaf zoekt met zijn onderwerp.
Music For Photographers werd aanvankelijk gemaakt als een functioneel hulpmiddel. De musici, en dan met name Martin Dust, fotografeerden gedurende twee jaar hun stad en de ‘brute’ architectuur in het stedelijke landschap. Daarbij waren er tegenvallers, door haastwerk, gebrek aan concentratie of te grote afstand tot het onderwerp, waardoor dingen soms over moesten. Fotografie moet, net als elke andere kunstvorm, doorlopend worden gepraktiseerd en vaardigheden verworven en behouden. The Black Dog stelt, terecht, dat fotografie, net als muziek, een voortdurende uitdaging is om steeds nieuwe invalshoeken, andere benaderingswijzen te vinden.
The Black Dog creëerde Music For Photographers met als uitgangspunten dat er geen menselijke stemmen aan te pas kwamen en het geheel de weerslag van een vloeiende uitwisseling van ideeën zou zijn. Het eerder gepubliceerde foto-essay Brutal Sheffield van Black Dog lid Martin Dust droeg wezenlijk bij aan het vinden van de balans tussen functie en vorm. En wie goed luistert naar Music For Photographers hoort, aldus The Black Dog, de bréton brut, de Franse term die wordt gebruikt om ‘ruw beton’ te beschrijven dat na het gieten onafgewerkt blijft, met de patronen en naden zichtbaar die er door de bekisting zijn ingedrukt.
Music For Photographers bestaat weliswaar uit vijftien tracks, maar die vloeien dusdanig soepel in elkaar over dat er eigenlijk sprake is van één doorlopend werk. In een vijf kwartier durende en industrieel vormgegeven, langgerekte geluidscollage stuwen zachte loopers orkestrale golven aan, klinken instrumentale meditaties, pulseren sequencers en glijden cirkelende trance-ritmes voorbij.
In hoeverre Music For Photographers een weerslag is van het architectuurlandschap van Sheffield of een subjectieve interpretatie is, zoals bij veel kunst, niet echt van belang. De klankkleuren zijn veelal in tinten grijs, als ‘ruw beton’, maar zonder dat dit leidt tot een sfeer van verlatenheid, van depressie. Integendeel, Music For Photographers straalt licht uit, het gouden licht, zo gewild bij fotografen, dat het leven aan het eind van de middag nog even dat extra beetje glans geeft.
The Black Dog – Music For Photographers
