Om de treinreis vanuit Limburg te bekostigen nam ik meestal een stapeltje platen mee. Die ik dan weer kon verpatsen bij Concerto. Meestal gebeurde dat zonder veel conversatie van de koper. Hij bladerde er vluchig doorheen, noemde een bedrag en dat was het. De opbrengst werd door mij ter plekke weer uitgegeven. Ik was er toch en het aanbod was iedere keer weer nieuw en nieuwsgierigmakend. Waar te beginnen in een winkel waar de ‘binnenhuisarchitectuur’ ook al anders was dan in de meeste platenzaken.
Trapje op, trapje af, bukken geblazen, de geur van houten bakken, indelingen per genre, het bladeren door de afgeprijsde platen. Het woord sales werd volgens mij toen nog niet gebruikt. Soms was rondkijken voldoende. Even niet opletten en alwéér per ongeluk belanden op de afdeling klassiek waar ik niks te zoeken had en niet wilde zijn.
Internet bestond nog niet. Je moest alles zelf ontdekken. Heerlijke tijden, achteraf. Concerto bezoeken werd aanmaker van acute gelukshormonen, een soort thuiskomen. Op het moment dat ook hier de cd’s met bakken tegelijk hun intrede deden kwam ik er eigenlijk steeds minder vaak. Het zag ook er minder knus uit, de stijve doosjes, het weerspiegelend plastic. Zag je in de zwarte vinylgroeven nog de muziek, als je naar een cd keek zag je alleen jezelf.
In de zomer van 2015 was ik er weer eens, na jarenlange afwezigheid. Een feest der herkenning zoals dat heet. Eigenlijk was er niet eens zo gek veel veranderd behalve dat er gelukkig weer meer platen lagen dan cd’s, getuige ook het bordje “meer vinyl in de kelder”. Promoaffiches van albums van Jack White en Nick Cave aan de muur, een ingelijste foto van Ramones. De lp in de aanbieding van Snoop Dogg gleed voor nog geen 15 euro soepeltjes in de plastic tas. Daarop stond het ouderwets Concerto logo met het allang in onbruik geraakte woord “grammofoonplaten”. Het voelde weer even als vroeger, als thuis komen.
(Platenzaken Boudisque en Get Records zijn er helaas niet meer, beide winkels stopten in 2008)
