Bij de gemeente weet je het natuurlijk nooit, maar zoals het er nu uitziet zal op 17 oktober een belangrijke beslissing worden genomen over de toekomst van de Wallen. Voor die tijd mag meneer Zef Hemel, bijzonder hoogleraar planologie van de Universiteit van Amsterdam, nog zijn licht laten schijnen over hoe hij denkt dat de binnenstad er uit moet zien over pakweg twintig jaar.
Hoeveel gewicht die meneer Hemel in de schaal legt, vind ik moeilijk te beoordelen. Wat ik wel weet is dat er al heel wat vaker mooie plannen zijn gemaakt voor de toekomst van de binnenstad, waar dan vervolgens weer niks van terecht is gekomen. Dus wat de waarde is van de plannen van Hemel?
Laten we ons daarom tot de kern van de zaak beperken en dat is dat gemeenteraad en B&W gaan beslissen wat er met de dames op de Wallen gebeurt. Daarbij gaat het met name om de vraag: meer prostitutie, minder prostitutie of geen prostitutie.
De buurt is inmiddels zoals was te verwachten keurig verdeeld in twee kampen: enerzijds de bewoners en anderzijds de dames achter de ramen geruggensteund door de raamexploitanten. De bewoners willen in elk geval van de overlast af die de raamprostitutie aantrekt. Desnoods door de dames te laten verhuizen. De dames willen het liefst blijven. Maar is dat wel zo?
Marionet
Veel buurtbewoner zijn ervan overtuigd dat de dames die achter de ramen staan vooral fungeren als marionet van de kamerverhuurders. Dat heeft alles te maken met belangen. De dames zal het worst wezen waar ze staan, als de plek maar veilig is en als ze maar klanten krijgen. Ze laten het nu massaal afweten vanwege de stortvloed aan toeristen waar ze helemaal niks aan hebben. Daarom staan er volgens de voormalige wijkagent Joep de Groot ook maar verrekte weinig meiden achter de ramen. Zelfs in de avondlijke uren telde hij er maar 71. En dat op 301 ramen.
Maar waarom klagen die kamerverhuurders daar dan niet over, zo gaat De Groot verder, want dat kost ze toch bakken met geld? De ex-wijkagent concludeert: ‘Dan is er sprake van een stervende bedrijfstak óf van witwassen op grote schaal.’
Wat ook de waarheid moge zijn, in elk geval verzetten de kamerverhuurders zich met hand en tand tegen het inperken van het aantal ramen met alle bekende argumenten. Zo blijven de dames zichtbaar en veilig, ze staan hier al eeuwen, enzovoorts en zo verder.
De afgelopen vijftig jaar hebben de raamexploitanten – met een korte onderbreking tijdens het Project-1012 van Lodewijk Asscher – praktisch vrij baan gekregen van de gemeente en werd ze nauwelijks een strobreed in de weg gelegd. De resultaten daarvan zijn onder andere terug te vinden in het in 2011 verschenen Emergo-rapport, het onderzoek naar ‘de zware (georganiseerde) misdaad in het hart van Amsterdam’ en wat de bewoners vandaag de dag aan de lijve ervaren: ernstige overlast in allerlei soorten en maten.
Kortom, de tijd van pappen en nathouden is voorbij. Nu moet er een echt besluit worden genomen, een besluit dat zoden aan de dijk zet.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
