Net als de sportscholen is ook prostitutiebezoek tot 1 september taboe. Dit tot ongenoegen van Red Light United, de organisatie die zichzelf omschrijft als ‘belangenvereniging van raamprostituees op de Wallen’. De prostituees willen het liefst morgen al aan de slag. Sterker nog: ze moeten wel zegt Felicia Anna, voorzitter van Red Light, want ze betalen vaak torenhoge huren voor hun woonruimte. Met de uitkering die nu wordt verstrekt kunnen ze die huur amper of niet opbrengen, laat staan andere kosten. Dus nemen veel vrouwen hun toevlucht tot de illegaliteit. De belangenvereniging van prostituees legt de schuld hiervan bij de overheid en ‘vindt het onverantwoord van dit kabinet om sekswerk illegaal en zonder extra maatregelen plaats te laten vinden’.
Dus aan de slag maar weer achter het raam, maar natuurlijk wel met een protocol, waarbij allereerst het misverstand uit de weg moet worden geruimd dat een bezoek aan een prostituee een ‘zwoele vrijpartij zoals in de Titanic’ is. Dat is het dus niet. Integendeel, het is ‘vrij klinisch en professioneel met veel oog voor hygiëne’, vergelijkbaar met het werk van een masseuse. Wie nog niet overtuigd is: ‘Zoenen gebeurde bijvoorbeeld ook niet op de Wallen voor de coronacrisis. Dat is gewoon onhygiënisch’, aldus Anna.
Hoe moet het dan wel? Daarvoor heeft de organisatie in samenwerking uiteraard met de raamexploitanten die er alle belang bij hebben dat hun kamers weer worden verhuurd, een protocol opgesteld. En dat protocol is niet gering, zeker niet als je bedenkt dat de gemiddelde wip maar zeven minuten duurt, zoals Red Light beweert.
Geil
Voordat de klant überhaupt binnengelaten mag worden moet er eerst een lijstje met vijf vragen worden afgewerkt. Dat is het inmiddels bekende verhaal van hoesten, benauwdheid, koorts en wat dies meer zij. Ook naar de toestand van huisgenoten moet worden geïnformeerd, net als de vraag of de klant in quarantaine is of contact heeft gehad met iemand bij wie het coronavirus is geconstateerd.
Als op deze vragen het antwoord negatief is kan de volgende stap worden gezet. Er moet zoveel mogelijk anderhalve meter afstand worden gehouden – hoe je dat doet, vraag het me niet – mondkapjes moeten worden omgedaan zowel bij de klant als bij de dame in kwestie, handen moeten worden gewassen, temperatuur moet worden gemeten en dan kan het los. Daarbij is standje “missionaris” taboe waarbij het er op aankomt tijdens de gehele vrijpartij van elkaar weg te kijken. Als de klant vertrekt betaalt hij bij voorkeur met pin of creditcard, moet alles worden schoongemaakt of weggegooid en kan de hele procedure opnieuw worden gestart.
Enfin, persoonlijk kan ik me er alles bij voorstellen. Zoveel zelfs dat de pretfactor die ik toch al niet zo hoog inschat bij prostitutiebezoek me nu totaal verdwenen lijkt. Tenzij je het juist heel geil vindt om het te doen met een vrouw met mondkap en handschoenen. Dat kan.
En dan is er tot slot nog een klein probleempje: hoe controleer je dit allemaal? Onmogelijk dus.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
