De drie horeca-etablissementen op het plein die ik zonder enige moeite constant in het vizier kan houden, krijgen maar bitter weinig klandizie. En ook bij de drie zaken die ik met één keer knipperen met de ogen kan zien, worden de terrassen van drie stoeltjes en drie tafeltjes nou niet bepaald overlopen. De oorspronkelijk lichtelijk opgewonden sfeer die er nog was voor 1 juni, is veranderd in lijdzame berusting en moedeloosheid. Er is niks (aan) te doen.
Elke morgen worden de de stoelen en tafels nog uitgepakt en op straat gezet en ja, af en toe meldt zich ook een klant. Maar als de volgende gast opnieuw uren op zich laat wachten en na één Cola of één biertje weer vertrekt, wordt de boel in de loop van de middag maar weer ingepakt. Als ondernemer word je hier inderdaad hoorndol van.
Maar dat niet alleen: elke dag dat de stilte langer duurt komt een faillissement dichterbij. Hoe lang een ondernemer het uithoudt hangt af van veel factoren en is moeilijk te voorspellen tenzij je alle bedrijfsgegevens bij de hand hebt. Maar dat er slachtoffers zullen vallen is een feit dat zeker is. En soms is dat ook helemaal niet erg want we hebben hier veel te veel goedkope horeca, coffeeshops, nutellawinkels en mini-supermarken. Dus laat die maar omvallen. De goede zaken moeten bij voorkeur echter wel overeind blijven anders wordt het hier wel heel erg stil.
Roofkapitalisten
Mistroostig: dat is misschien nog wel de beste omschrijving over hoe de sfeer hier op dit moment is. Je vangt eens wat op. Straatgesprekken. ‘Het is drama! Drama!’ Of: ‘Er is geen werk! Helemaal geen werk! Niks!’ En: ‘Vier biertjes heb ik verkocht. Vier biertjes en twee koffie!’ En: ‘Ik heb één klant. Niet nu, maar voor het eind van de maand.’
Het lijkt er sterk op dat het voor veel ondernemers een heel sombere en rustige zomer gaat worden. Er zal personeel op straat komen te staan, als dat al niet is gebeurd. Tragisch voor die werknemers die ik beter gun; niet voor de eigenaren die hier zaken runnen met als enig doel in een zo’n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk geld bij elkaar te harken. Daar hebben we een klassiek woord voor: roofkapitalisten. Als die ten onder gaan zal ik er geen traan om laten.
Of zal het toch niet zo’n vaart lopen? De grenzen gaan immers open na het weekend en over niet al te lange tijd zal er ook weer druk vliegverkeer zijn. Ik maak me geen illusies. Zullen de buitenlanders onmiddellijk massaal toestromen? Ik geloof er niks van. Veel mensen zijn nog bang en zoeken de beschutting op van eigen huis en haard. Bovendien komt er een dikke economische crisis aan. Volgend jaar kan Amsterdam immers ook nog.
In elk geval zijn we voorlopig verlost van de brallende Britten: die mogen nog niet godzijdank. En ook de twee belangrijkste attracties op de Wallen, de coffeeshops en de dames achter de ramen zijn vooralsnog gesloten.
Zal de coronacrisis achteraf een tijdelijke inzinking blijken te zijn geweest of staan we op de drempel van een tijdperk vol drastische veranderingen? Wie het weet mag het zeggen.
In elk geval gaat de Uitkijkpost even dicht. Tot midden juli. Wat zal er tegen die tijd veranderd zijn op het Oudekerksplein, op de Wallen?
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
