Op de IDFA avond over ‘Awkward Technology’ hield bioloog-filosoof-kunstenaar Thijs van Vuure een interactieve lezing over zijn project ‘What it is like to be a bird’.
Een heel passend onderwerp. Vijf jaar geleden stond er een reusachtig houten vogelhuis op de IDFA waarin je vertraagde vogelgeluiden hoorde. Als je die nadeed en dan weer versneld afspeelde was je niet van een echte nachtegaal de onderscheiden, scheen het. Ik heb dat toen geprobeerd, en ik voelde me er zeer ongemakkelijk bij. Vertraagde vogels klinken als burlende edelherten en aangezien het geheel door een webcam werd opgenomen, zág je jezelf nog burlen ook. Hoe ik tot nachtegaal versneld klonk kan ik me niet herinneren, ik denk dat ik halverwege de opname het vogelhuis ben uitgevlucht.
Duet
Het interactieve aan de lezing was dat iedereen in de zaal een koptelefoon op kreeg en dan hardop de geluiden na moest doen die daarin te horen waren. Met honderd man in een zaal burlen was gek genoeg een stuk minder awkward dan in je eentje.
De koptelefoon had twee kanalen, op elk kanaal was een andere vogel te horen. De zaal werd in twee helften verdeeld. Links zaten de koolmezen, rechts de pimpelmezen. Ik was een pimpelmees. Op het scherm stond de partituur, in de vorm van een tijdlijn met geluidsgolven. Thijs van Vuure dirigeerde. Iedereen burlde uit volle borst mee.
Vervolgens werd de opname tien keer versneld afgespeeld en hoorden en zagen we onszelf terug, terwijl we een schitterend vogelduet uitvoerden. Toen begreep ik ineens van Vuures fascinatie. Bijgaande video brengt ondanks de matige kwaliteit volledig over hoe het is om een vogel te zijn. In het midden op de eerste rij zit uw filmende pimpelmees.
