Wat we van Kiwi’s leren kunnen

"Weet je wat ik zo jammer vind aan Nederlanders?", vroeg een Nieuw-Zeelandse kennis. "Jullie wantrouwen jegens vreemdelingen. En altijd die behoefte om op jezelf te zijn, in je eigen bubbel. In Nieuw-Zeeland lacht iedereen naar elkaar. In Nederland word ik raar aangekeken als ik naar voorbij fietsende Amsterdammers lach." Ik zag de heimwee in haar ogen terwijl ze dit zei. Zelf woonde ik bijna anderhalf jaar in Australië en Nieuw-Zeeland. Ik denk nog vaak terug aan de hartelijke bevolking van beide landen.

In Nieuw-Zeeland is de sfeer inderdaad open en vriendelijk. Het vrolijke groeten op straat, spontaan een praatje aanknopen met de serveerster en een caissière die vraagt hoe je ochtend is. Het zijn triviale voorbeelden van interactie, maar juist deze voorbeelden weerspiegelen de open houding van Kiwi’s. Waar zien we deze mentaliteit in Nederland?

Afstandelijk en wantrouwig
Voor een expat uit Nieuw-Zeeland moet onze individualistische samenleving een cultuurshock zijn. Als nieuwkomer ben je afhankelijk van de openheid en behulpzaamheid van de plaatselijke bevolking. In Nederland mijden we contact met onbekenden zoveel mogelijk. Zelfs aan glimlachen of elkaar op straat begroeten doen we nauwelijks in de Randstad. We hebben de neiging om anderen op afstand te houden.

“Ze vergroten je geluksgevoel en je wordt er empatischer en zelfverzekerder van

Socialer
Terug naar Nieuw-Zeeland. Ik herinner me een keer dat ik alleen lunchte in een restaurant in Picton, op het Zuidereiland. Een ouder stel kwam naast me zitten en ik knikte naar ze. Er ontstond een interessant gesprek over de verschillen tussen Nieuw-Zeeland en Nederland. Na afloop werd ik uitgenodigd om bij ze te komen eten. Ik zeg niet dat zoiets niet in Nederland kan gebeuren, maar ik geloof wel dat de kans kleiner is door de doorgeslagen individualisering. En dat terwijl uit onderzoek is gebleken dat het effect van spontane interactie heel positief is. Het vergroot je geluksgevoel en je wordt er empatischer en zelfverzekerder van.

Diepgang
Gesprekken met onbekenden hoeven ook niet altijd over luchtige onderwerpen te gaan. Tijdens het liften door Nieuw-Zeeland had ik soms gelaagde conversaties met volstrekte vreemden. Juist omdat ik de chauffeur niet kende, praatte ik makkelijker over mijn dromen of angsten. En andersom ging dat ook op.

“Onbekend maakt onbemind is de status quo in onze kapitalistische samenleving

Spontane interacties
Digitalisering speelt ongetwijfeld een rol bij het gebrek aan offline interacties. Maar ik denk dat onze hang naar individualisme ook meespeelt. Onbekend maakt onbemind is de status quo in onze kapitalistische samenleving.

Jan Terlouw pleitte voor het herstellen van vertrouwen in de medemens. Maar misschien is het vooral onze angst voor het onbekende en voor afwijzing, een zekere sociale geremdheid, waar we vanaf moeten.

Er is veel meer dat ons verbindt dan dat ons scheidt. Vluchtige, spontane interacties verrijken onze levens en we zijn blijer als we ons meer bezighouden met de onbekende mensen om ons heen.

Begin klein
Is de stap soms te groot om te praten met een onbekende? Misschien kunnen we dan beginnen met een simpele begroeting of zelfs alleen een glimlach. Ik doe het steeds vaker en merk dat het effect heel fijn is. Alleen het glimlachen naar elkaar geeft me al een oppepper.

Mijn gekozen waardering € -