Week 36 in Jemen: De dikke oogjes van Buthaina

In Jemen regeren cynisme en ruzie. Maar week 36 was vooral de week dat een vijfjarig meisje toch iets meer spotlights op Jemen wist te richten.

De wereld over deze week gaan fotootjes van mensen die met duim en wijsvinger het rechteroog opentrekken. Aanleiding is het vier- of vijfjarige (media zijn het oneens) meisje Buthaina, enig overlevende van Saoedische bommen op haar familiehuis te Sana’a, hoofdstad van Jemen.

Buthaina trachtte iets van haar nieuwe realiteit in een ziekenhuisbed te begrijpen door met haar duim en wijsvinger haar gezwollen oog te openen, al was het alleen maar om te zien waar ze was. Dat beeld ging twitter op en sprak dermate tot de verbeelding dat Buthaina al de hele week viraal gaat-in elk geval tot ver buiten de Arabische social media, zoals te zien in onderstaand filmpje.

Video

Dat was vorige week. Eerder deze week het cynische bericht dat Abdullah Alkhamesi (76), de oprichter van Rode (kruis) Halve Maan Jemen is gestorven aan hartfalen.

Zijn hart was te redden, maar enerzijds kwamen medicamenten Jemen niet in, anderszijds kwam hijzelf Jemen niet uit, vanwege de allesoverheersende blokkade Jemen opgelegd door de Saoedische coalitie, ooit met stilzwijgende instemming van de wereld, inmiddels met meer protest.

Politiek

Een dag of tien geleden was er een gewelddadige confrontatie tussen Salah (zoon van ex-president Ali Abdallah) Saleh en de Houthi’s, die samen Noord-Jemen beheersen. Precieze toedracht en afloop is onduidelijk, maar er vielen doden aan beide kanten, waaronder Khalid al Radhi, een populaire adviseur van Saleh.

Dat was een dag of wat nadat het wantrouwen in het monsterverbond tussen Saleh/Afash en de Houthi’s tot een hoogtepunt steeg (belangrijk, lees dat hier). Spanningen die vervolgens weer daalden, indachtig het in dit logboek tot vervelens toe herhaalde tribale dogma: de vijand van mijn vijand is nu even mijn vriend.

De spanningen worden vakkundig gemanaged, zo blijkt ook uit deze anonieme analyse uit dagblad Aden Al Gad (of hier de google vertaling). Om dit politieke blokje af te sluiten met de gepinde tweet (en overtreffende trap van het eerdere dogma) van slachtoffer Al Radhi: I am not Houthi supporter, I am just a simple Yemeni living by simple Yemeni code “I am the enemy of my cousin & the killer of his enemies“.

Positief 

Voorzichtig positief nieuws over de opgepakte analist/twitteraar Hisham al Omeisy (zie drie berichten geleden): hij is bezocht door zijn familie en er zijn berichten dat er wordt gewerkt aan zijn vrijheid.

Cynici van dit bericht vragen zich openlijk af of er dan ook wordt gewerkt aan de vrijheid van al die duizenden andere journalisten, activisten en gewone jongens die de laatste jaren door schimmige eenheden zijn opgepakt.

Afstuderen in kapotgeschoten aula

In Taiz studeerden twee vrijdagen terug een lichting studenten wiskunde en scheikunde af. Fotograaf Naif al Wafi maakte er de volgende contrastrijke foto’s.

De hal of collegezaal is ergens tussen 2015 en 2016 kapot geschoten door granaten vanuit het noorden en bommen uit de lucht. De stad Taiz -derde stad van Jemen en in 2011 centraal in de Jemenitisch-Arabische lente- is al ruim twee jaar het voornaamste slagveld in wat in 2014 begon als een burgeroorlog.

De strijd in Taiz woedt nu vooral tussen Noordelijke en Zuidelijke bestuurders, inclusief talrijke interne schermutselingen, Emiraatse bemoeienis op de grond en Saoedische bemoeienis vanuit de lucht. Taiz is daarbij in tweeën gedeeld, net als Berlijn, Nicosia en Aleppo dat ooit waren.

Om de boel nog eens verder te compliceren viel er afgelopen weken veel regen in Jemen. Dat leidde behalve vreugde over paradijselijk groene berglandschappen afgelopen week ook tot overstromingen, slachtoffers en geblokkeerde wegen rond Taiz, zo bericht AlJazeera.

Dit is een los deel uit een continu logboek over ontwikkelingen in Jemen. Vorige episodes en meer nieuws lees je op Yemenshortlog. Ben je onbekend met Jemen lees dan eerst Wie zijn dan toch die Houthi’s?

Mijn gekozen waardering € -

Een actualiteit staat zelden op zichzelf, die komt voort uit context. Daarom reist Anthon Keuchenius (1964) graag rond, ongeveer tussen Heuvelrug en Jemen, om die context in tekst en beeld te brengen. Liefst ruim voor- of nadat die actualiteit zich voordoet. Of waar anderen hem laten liggen.