Willem (50) bestelt wel vaker meisjes online. Altijd diep in de nacht als hij coke gesnoven heeft. Snuiven doet hij al jaren, op de zaterdagavond. Die gewoonte zit diep ingesleten. Een nadeel is dat hij zich in de loop van de nacht eenzaam begint te voelen en waar vind je om 4 uur ’s ochtends een vrouw om mee te kletsen?
Willem: ‘Soms app ik een vriendin maar de meeste liggen rond die tijd te slapen. Dan zoek ik contact op sexsites. Je hebt kinky.nl, de McDonalds van de callgirls. Daar zitten vooral Oost-Europese prostituees die in de vrouwenhandel zijn beland. Meestal hebben ze kinderen in het land van herkomst en doen ze dit werk om de rekeningen te betalen. Je betaalt zo’n 250,- euro per uur. De vrouwen blijven twee weken in Nederland, gaan dan naar Spanje, enzovoort.’
Willem haalt zijn dates liever van sexjobs.nl. ‘Daar adverteren huisvrouwen die ‘het’ erbij doen. Ze zijn niet professioneel. Het is échter. Hier vind je de menselijke factor, vrouwen met een verhaal. Ze doen het net zo goed voor het geld, maar ze zijn niet van het afwerken. Er zitten ook vrouwen met een seks-verslaving of vrouwen die op zoek zijn naar liefde. Ik had bijvoorbeeld eens een jong meisje van een jaar of twintig die nog thuis woonde maar verwaarloosd werd door haar ouders. Zij was gewoon doodongelukkig en op zoek naar liefde en aandacht. Zo zit ik er ook in. Het gaat mij niet om de seks. Ik zoek aanspraak en gezelligheid.’
Op een zaterdagavond in februari was het weer zover. Willem zat om half vier ’s nachts door-gesnoven en klaar wakker op de bank. Hij voelde zich eenzaam en wilde iemand om mee te praten. Hij keek op sexjobs.nl of er iemand online was. Willem: ‘Ik kijk altijd op postcode/afstand. Ik zoek zo dicht mogelijk in de buurt. Meestal zijn er maar weinig advertenties online zo laat in de nacht, maar deze keer was Amina actief. Ik stuurde een appje naar het telefoonnummer: of ze beschikbaar was. Ja, kwam het antwoord vrijwel meteen. Bij sexjobs is het altijd maar afwachten of diegene ook daadwerkelijk op komt dagen, maar in dit geval stond ze een half uur later voor de deur.’
Amina was halverwege de twintig, een mooie meid met een Islamitische achtergrond. Om het ijs te breken en omdat het hem intrigeert, vroeg hij haar waarom ze dit werk eigenlijk deed. Willem: ‘Ze vertelde dat ze in dit werk was beland door geldproblemen. Dat ze afhankelijk was van een man die haar naar de afspraken reed, en dat ze een groot deel van haar geld aan hem moest afstaan. Ik was uit mijn plaat dus ik weet de precieze details niet meer. Maar ik weet nog heel goed dat ze zei dat ze het eigenlijk niet wilde doen. Maar als ze probeerde te stoppen, dan kreeg ze klappen. Ze was bang.’
Toen Willem dit hoorde kwam zijn ridderlijke eergevoel naar boven. Hier was een vrouw in gevaar en hij moest haar redden. In een opwelling zei hij dat ze wel een kamer bij hem mocht betrekken. Willem heeft een paar huizen die hij aan studenten verhuurt en bood haar een kamer aan.
Ze bleef nog een paar uur bij hem op de bank zitten kletsen. Van seks was die avond geen sprake. En later ook niet. Toen ze vroeg in de ochtend werd opgehaald, liet Willem haar gaan met pijn in het hart. Het arme kind. Zijn aanbod stond maar ze zou zelf de stap moeten wagen. En dat deed ze. Een paar dagen later nam ze contact op. Ze wilde graag de kamer zien en bedankte hem voor de kans. De volgende dag kwam ze langs.
Nu hoorde Willem het hele verhaal. Ze was 26 jaar, van Marokkaanse afkomst, woonde sinds haar tiende in Nederland en had een hbo opleiding afgemaakt. Ze had een internetbedrijfje gehad maar op zakelijk gebied wat verkeerde keuzes gemaakt. Ze was in de financiële problemen gekomen en had geld geleend. Toen haar schuldeisers druk begonnen uit te oefenen, had ze in paniek haar heil gezocht in de online-prostitutie. Een kennis had haar op het idee gebracht. Ze wilde het tijdelijk te doen, tot ze haar schulden had afbetaald. Alles in het geheim. Ze woonde nog thuis en niemand mocht ervan weten. Maar haar familie kwam erachter en de boel ontplofte. Ze werd door haar vader en broers uit huis gezet en stond zonder geld op straat.
Toen kwam ze hem tegen… Hij vond haar zo lief en zo mooi en hij wilde haar helpen. Ze kregen een relatie. Hij had geen moeite met haar werk en wilde haar graag rijden naar haar afspraakjes. Willem: ‘Of het toeval was dat ze deze jongen tegenkwam toen ze net met één been in de prostitutie stond of dat ze een gerichte prooi was voor deze gast, dat weet ik niet. Maar binnen no time zat ze in de klauwen van die jongen. Hij regelde haar afspraakjes, bracht en haalde haar en ze moest een flink deel van het geld aan hem afstaan. Ze zat niet letterlijk gevangen, maar was toch volledig afhankelijk. En bang, want zodra ze begon over stoppen, sloeg hij haar bont en blauw…’
Ze hoopte dat hij haar niet zou traceren naar zijn adres. Ze had speciaal een paar dagen gewacht tot na de date, zodat hij de link niet zou leggen. Maar die avond reed zijn auto – ze dacht in ieder geval dat hij het was – meerdere malen langzaam langs zijn huis. Willem kreeg het er warm van. Hij appte haar ook continue. Uiteindelijk zette ze haar telefoon uit en gooide de simkaart weg. Eigenlijk kon ze niet in deze stad blijven. Eén keer eerder had ze geprobeerd bij hem weg te gaan. Een paar maanden geleden. Ze had toen letterlijk op straat geslapen want ze had geen geld en nergens om heen te gaan. Na twee dagen had hij haar weer opgepikt.
Willem vertelde haar over blijf-van-mijn-lijf huizen. Ze had er nog nooit van gehoord. Willem: ‘Op Internet kwam ik erachter dat de ouderwetse ‘blijf-van-mijn-lijf’ huizen ook niet meer bestaan. Ik vond wel stichting Arosa die hulp en opvang biedt aan slachtoffers van huiselijk en eer gerelateerd geweld. Maar voor je daar terecht kunt, heb je een verwijzing nodig van de politie. Met toestemming van Amina belde ik de politie. Ze namen het heel serieus. Er is een speciale afdeling voor vrouwenhandel, prostitutie, loverboys, dat soort zaken en tien minuten later stonden ze op de stoep.’ Toen Amina vertelde over haar ‘vriend’ bleek hij een bekende bij de politie. ‘We gaan voor haar zorgen,’ zeiden de agenten. En ze namen haar mee.
Dat is geregeld, dacht Willem. Hij had zijn goede daad gedaan. Amina werd naar een anonieme opvang gebracht en zou geholpen worden om haar leven weer op orde te brengen. Tot zijn verbazing belde de politie twee dagen later. Of hij nog even naar het bureau wilde komen om wat vragen te beantwoorden en een proces verbaal op te maken? Om de loverboy van Amina op te pakken, hadden ze zijn verklaring nodig. Willem: ‘Pardon, dacht ik? Ik wilde helemaal geen verklaring afleggen. Ik wilde niet verder involved raken in deze zaak. Wat moest ik zeggen: dat ik haar besteld had via sexjobs.nl? Als ik een aanklacht zou indienen zou mijn naam bekend worden en wie weet wat ik me daarmee op de hals haalde? Die gast wist waar ik woonde. Wie weet wat hij zou doen?’
Om kort te gaan: Willem wilde – en can you blame him? – zijn handen niet branden aan deze kwestie. Straks had hij een boze loverboy op zijn dak. Hij was Amina tegengekomen en had haar geholpen. Verder had hij niks te zeggen tegen de politie. Ze hadden haar verklaring toch, was dat niet genoeg? Hij kapte het gesprek af en hing de telefoon op. Hij had geprobeerd een meisje uit de klauwen van een loverboy te redden. Ze had wat foute keuzes gemaakt maar was een leuke meid die beter verdient dan uitgebuit te worden als prostituee. Maar om nu met naam en toenaam in de zaak te stappen… Dat ging hem te ver. Hij had zijn best gedaan. Hij hoopte dat het goed met haar ging en ze nooit meer terug zou gaan naar die vent.
Een paar dagen later keek hij op sexjobs.nl. De advertentie van Amina stond weer online…
Foto van charlesdeluvio via Unsplash
