In het vorige decennium is er wat onderzoek gedaan naar de vorm van eendengenitaliën. De eend is één van de weinige vogelsoorten met een penis. Dat apparaat heeft rare, kronkelige vormen. Een soort kurkentrekker. De reden hiervoor is dat het binnenste van een vrouwtjeseend zich ook in vele bochten is gaan wringen in de loop van de eeuwen. Waarom? Om de arme meid wat verweer te geven tegen ongewenste bevruchting.
Het vrouwtje moet toch zelf ook een beetje kunnen kiezen wie de genen van haar nageslacht voor de helft bepaalt en haar labyrinthvormige vagina geeft haar evolutie-zij-dank nog een soort inspraak in dit verhaal. Desalniettemin heeft de diersoort veel te kampen met gewelddadige verkrachtingen die soms zelfs eindigen in een verdrinkend vrouwelijk eendje. Een man is immers fysiek vaak de meerdere van de feminiene leden van zijn soort.
Als mensen beesten zijn
Bij mensen werkt dit ook zo. Onze oudste verhalen vertellen van massaverkrachtingen en van maagdenroof. Later zijn wij gaan ontdekken dat de vrouwen meer rechten hebben dan dat, en kwamen we zelfs met romantiek op de proppen. Toch blijft het een risico, ook voor onze soort: als hij de situatie niet meester is, zet hij zijn agressie nog wel eens in om haar te overmeesteren. Soms is een mens nog een beest.
Wij schreeuwen tegenwoordig Goddank moord en brand als er, in een cultuur die ver van ons af staat, een meisje wordt uitgehuwelijkt of geprostitueerd aan een wellustige vieze man. We zijn geschokt als een buitenlandse overheid een aangerande vrouw aan een galg knoopt wegens overspel of onkuisheid. Velen protesteren ook nog wel als een Nederlandse conservatieve partij abortus ontzegt aan het meisje dat verkracht is. Want een vrouw moet zelf mogen beslissen wiens zaad haar schoot om zal vormen tot een nieuw wezen.
Nederland, 2015
In de maand waarin ik enigszins schertsend schrijf dat ik over een platonisch harem van twintig vrouwen beschik, bereiken mij de versiertips. Ik moet immers toch iets fout doen, niet assertief genoeg zijn, als het met geen van die twintig ooit… Onze jong-mannelijke publicist Thierry Baudet komt in beeld. De man die de man weer dominant wil zien. Verleiden is een spel, en als ze nee zegt, kan ze eigenlijk ja bedoelen.
In diezelfde, in deze maand bereiken mij, nog los van een rel over de theaterschool, meer dan drie persoonlijke verhalen van vrouwen die aangerand of zelfs verkracht werden. Haar nee was nee, maar de man kronkelde zich als een woerd in weerzinwekkende bochten om toch zijn zin door te drijven. Ik walg van hem en huil om haar en besef weer: de liefde is alleen een spel als de spelregels voor beiden duidelijk zijn – dat nee nee is en geen ja.
Recht
In ons beschaafde Nederland krijgt het slachtoffer vaak alsnog niet haar recht. De bewijslast ligt bij haar, een terecht principe dat emotioneel helaas zo onrechtvaardig kan uitpakken. De schaamte ligt bij haar, en is zo vaak de moeder van satanisch onterechte schuldgevoelens. De aangifte blijft achter de schroom hangen, of simpelweg achter bureaucratie. De woerd zoekt intussen weer nieuwe vrouwtjes, en zij draagt de jaren- of zelfs levenslange gevolgen.
Terwijl het publiek machteloos mee huilt of zich, platter en schadelijker maar niet minder voorkomend, afvraagt of zij het niet uitlokte, of zij het niet verzint uit een ziekelijke zucht naar aandacht, of zij zich niet aanstelt, komt de overmeesteraar nog te vaak makkelijk weg. Het zijn dan de moedige slachtoffers of verbitterde feministes die het onderwerp weer aan moeten slingeren terwijl de heren zich quasi onschuldig afvragen of de metroman nog wel mans genoeg, de versierder nog wel dominant genoeg is.
Nee is nee
Een korte rok noch een uitnodiging bij haar thuis, een kus op je gezicht noch een hand op je schouder is een definitief signaal dat zij jou in zich wil. Een nee is een nee en een misschien is geen ja. Met hoeveel mannen ze ook slaapt, hoe wulps ze je ook aankijkt, als zij haar benen gesloten houdt is jouw kurkentrekker niet welkom.
Liever twaalf gemiste beurten dan één ongewenste intimiteit – laten we die beschaving als manheid toch blijven opbrengen. We zijn geen eenden. Laat haar ja ja en haar nee nee zijn, dan is de wereld ietsje veiliger. Laat haar zich veilig voelen, misschien wordt haar misschien dan een ja, en zo niet, dan wordt een anders misschien wel een keer een ja. In tegenstelling tot woerden zijn wij recht geschapen en dat geeft de verantwoordelijkheid om het spel rechtschapen, binnen de spelregels, met haar te spelen.
Want de erfenis van de natuur – dat wij fysiek vaak sterker zijn – en de erfenis van de cultuur – dat de schuld sinds millennia automatisch haar kant op drijft – zijn te overwinnen erfenissen van de barbarij die een mooie wereld tot in de wortels kunnen bederven.
