Opeens was je er. Althans, dat vertelden de artsen mij in die heftige periode. Ik heb je ook wel gezien, in zwart-wit, bij een echo of na een MRI. Ik heb je gevoeld, onder mijn huid. Een friemeltje in mijn borst. Meer was je niet. Je stelde eigenlijk maar heel erg weinig voor, maar hebt zo'n belachelijke impact op mijn leven gehad! Angst, pijn, hoop, genezing, uithoudingsvermogen, tranen, liefde, inzicht. Ik neem je dat intens kwalijk en ben je er diep dankbaar voor.
Wat heb ik je gehaat in de nachten!
In het begin bezorgde je mij vooral angst. Ik wist zeker, dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Door jou. Ik zou nooit mijn jongste kind naar school zien gaan. Door jou. Mijn middelste niet naar de middelbare school en mijn oudste zou examen moeten doen zonder trotse moeder (die zo gênant zit te huilen bij het ophalen van zijn diploma). Door jou.Samen moesten we afscheid nemen van een kindje dat niet geboren mocht worden. Door jou.
Gehaat
In mijn hoofd speelde alles wat ik níet meer zou doen. Ik bedacht in mijn dromen alvast hoe het eruit zou zien. Dan had ik het toch een beetje meegemaakt. Wat heb ik je gehaat in de nachten!
Ik regelde wat er nog te regelen viel en trouwde met mijn liefde, zodat hij tenminste officieel weduwnaar kon worden. Een paar weken leefden we alsof morgen het einde zou zijn. We aten, dronken, vreeën, hadden lief. Daarvoor wil ik je danken.
Daarna volgde de pijn. Pijn van de vele operaties, bestralingen en chemo's. En daarmee groeide ook de hoop. Want als het pijn doet, dan helpt het misschien wel. Het lijkt er op dat je weg bent! En we doen er nog steeds alles aan, om te zorgen dat je ook nooit meer terug kan komen. Infusen, nog meer operaties, hormoonkuren en nóg meer operaties. Bijna vrolijk onderging ik het allemaal, omdat het me hoop gaf. Hoop op kinderen op scholen, kinderen met diploma's, kinderen met kinderen en hoop op minimaal een blikken huwelijksjubileum.
We leefden het leven in de overlevingsstand
We leefden het leven in de overlevingsstand. Familie en vrienden waren er altijd. Ik ben door jou nooit iemand kwijt geraakt. Heb alleen veel intenser de liefde gevoeld. Wat heb ik prachtige mensen om mij heen verzameld in die veertig jaar! Zonder jou had ik dat misschien wel nooit zo geweten. Of pas veel later. Dat heb je me gebracht.
Tot het uiterste
Mijn uithoudingsvermogen is volledig op de proef gesteld. Om jou buiten de deur te houden, moest ik écht tot het uiterste gaan. Ik wist niet dat ik zo'n lange adem kon hebben. Er zijn jaren overheen gegaan sinds onze eerste ontmoeting. En nog voel ik dagelijks dat je er bent geweest. Ik zie het ook, want mijn lijf is aardig getekend.
Dat die borst eraf is, vind ik niet zo tof. Maar dat korte kapsel kan ik wel waarderen. Ik denk dat dat blijft. De overgangsklachten, daar heb ik zelf niet zoveel last van, maar ik vrees dat mijn man en kinderen je daar nog wel eens op aan zullen spreken.
Heb niet het lef om nog eens hier aan te kloppen
Nooit heb ik er spijt van gehad dat je wegging. Ik moet nog gaan geloven dat je ook wegblijft. Maar ik durf niet met mijn hand op mijn hart te zeggen, dat ik wou dat je er nooit geweest was. Mijn lijf is kapot, maar mijn hoofd is helderder dan ooit. Mijn inzichten zijn veranderd, mijn gemoedsrust enorm. Ik had jou kunnen missen als kiespijn, maar wat je me hebt gebracht wil ik nooit meer kwijt.
En o ja. Mijn jongste gaat al twee jaar naar school. Mijn oudste doet dit jaar examen en de middelste doet het uitstekend op het VWO. Ik ben al bijna drie jaar getrouwd. We hebben je verslagen als één front, korte metten met je gemaakt.
Heb niet het lef om nog eens hier aan te kloppen. Voor jou is hier geen plaats meer.
