Het permablog van DNP gaat deze week over… uitgaan! Aanleiding voor dit thema is het vijfdaagse indoor festival 5 Days Off , waar wij de mediapartner van zijn. Iedere woensdagmiddag knippen we dit permablog ter uwer scrolgemak in tweeën, dit is het tweede deel. Hierin verschijnt een artikel van Florian van Velthoven over uitgaansgelegenheden die écht niet kunnen, een artikel van Sido Scholten over de oorsprong van de Nederlandse dance en zal Annika Elschot twee artiesten interviewen (wie, dat is nog een verrassing). Ties Joosten schreef tenslotte over de nieuwe 24-uursvergunningen in Amsterdam.
Iedereen die dat wil mag dit liveblog trouwens in zijn of haar eigen site of app laten inlopen (als u de bron erbij zet natuurlijk, en niet als u een al te malle aluhoedjes-site hebt of handelt in filmpjes en foto's van blote mensen). Wie niet kan delen, kan ook niet vermenigvuldigen tenslotte, om met onze ex-grootaandeelhouder te spreken. Voor geïnteresseerden is hier het adres van de feed: http://reportersonline.nl/onderwerpen/live/feed/.
HAPPENING
Tekst: Menno Grootveld / 8 mart – 19:30
Binnenkort bestaat Paradiso 45 jaar. Op zaterdag 30 maart 1968 opende de poptempel aan de Amsterdamse Weteringschans zijn deuren in het voormalige 'verenigingsgebouw' van de Vrije Gemeente, een progressieve geloofsgemeenschap die zich had afgesplitst van de Hervormde Kerk. In de herfst van het jaar daarvoor, na de roemruchte 'Summer of Love,' met slapende hippies in het Vondelpark en op de Dam, was het gebouw al eens gekraakt en vervolgens weer ontruimd door de politie. Maar de hippies, onder leiding van Hitweek-voorman Willem de Ridder en hasj-propagandist Koos Zwart, wilden per se een eigen 'klup.' De druk op de gemeente werd flink opgevoerd en eind maart 1968 was het dus zover. Op die zaterdagavond trad CCC Inc. (waaruit het latere Doe Maar! is voortgekomen) op, draaide De Ridder plaatjes en projecteerde Zwart psychedelische vloeistofdia's op de wanden.
Het 'cosmische ontspanningscentrum' was onmiddellijk een groot succes. Er traden beroemde artiesten op als Pink Floyd en Captain Beefheart, maar Paradiso wilde meer zijn dan alleen een muziekpodium. Van het begin af aan werden er ook anderssoortige evenementen georganiseerd, aanvankelijk in de vorm van 'happenings.' De sfeer was gemoedelijk, open en spontaan. Er waren nog geen portiers om dronken of ruziezoekende jongeren te weren, en er werd openlijk in (hard-)drugs gedeald. Dat was ook het begin van een minder florissante periode in de geschiedenis van de zaal. Er waren voortdurend conflicten tussen bestuur, directie, medewerkers en de gemeente (De Ridder en de zijnen hielden het al na een half jaar voor gezien) en de programmering liet steeds meer te wensen over.
Daar kwam pas in 1977 verandering in met de komst van de nieuwe directeur Huib Schreurs (de voormalige mondharmonica-speler van CCC Inc.). Hij begreep dat de hippietijd definitief voorbij was en besloot de nieuwe bands uit Engeland en de VS te gaan programmeren, die een jaar eerder voor een revolutie in de popmuziek hadden gezorgd, zoals de Sex Pistols en de Ramones. Binnen de kortste keren stroomde de zaal weer vol, en sindsdien is het eigenlijk (met uitzondering van het kortstondige directeurschap van Hans Dulfer eind jaren tachtig) alleen maar bergopwaarts gegaan. Er kwam ook weer ruimte voor alternatieve vormen van programmering, zoals een aantal legendarische feesten begin jaren tachtig, waarvan de door Erik Hobijn georganiseerde SKG-nacht van eind december 1980 de beroemdste (en beruchtste) is. Hobijn wilde de punktijd op spectaculaire wijze laten eindigen en overgaan in iets nieuws en had Paradiso daartoe omgetoverd in het barre decor van een 'terroristencongres,' waar zelfs de hardcore-punks van schrokken. Om klokslag twaalf uur werden de muren besmeurd met olifantenstront uit Artis, wat zo vreselijk stinkt dat de zaal spontaan werd ontruimd. Vervolgens werd de hele tent door een leger medewerkers in witte overalls schoongemaakt en witgekalkt.
Ook werden er (eind jaren tachtig) baanbrekende evenementen georganiseerd als de Galactic Hackers Party, de eerste mondiale hackersbijeenkomst, en het Seropositive Ball, een fondsenwervingsfeest voor Aids-onderzoek.
Dulfer werd op zijn beurt opgevolgd door Pierre Ballings, die er nog steeds zit. Ballings is meer het type 'technocraat' en heeft Paradiso omgevormd tot een geoliede machine en een uiterst professionele organisatie die niet meer uit het culturele leven van de hoofdstad weg te denken is. Onder Ballings is Paradiso een 'merk' geworden, dat tegenwoordig ook tal van optredens en andere activiteiten buiten het gebouw aan de Weteringschans presenteert.
Een herinnering aan de vroegere bestemming van het pand als 'kerk' zijn de gebrandschilderde ramen, die een jaar of tien geleden door de kunstenaars Hans van Houwelingen en Berend Strik voor Paradiso zijn vervaardigd. Op het mooiste daarvan is Peter Giele te zien, nog zo'n icoon uit de undergroundcultuur van de hoofdstad, naakt met een enorme hamer in zijn handen, met op de achtergrond een vlammenzee van … jawel, Erik Hobijn.
OOK IN HET NIEUWS VRIJDAG 17:00
Tientallen mensen zijn ziek geworden na een bezoek aan Noma, ’s werelds beste restaurant (in Kopenhagen). ‘Ernstige tekortkomingen’ in de keuken zijn de oorzaak.
In Israël is onthutst gereageerd op het voorstel van minister Timmermans van Buitenlandse Zaken om producten uit Israëlische nederzettingen niet langer het label ‘uit Israël’ te geven. De Israëlische minister van Binnenlandse Zaken vindt het ‘uitermate vreemd’ dat Nederland het niet nodig vindt om ‘joden te compenseren voor wat er in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd’, maar wel om ‘Joodse producten te labelen’.
En minister Jet Bussemaker vindt op haar beurt dat mannen hun eigen old boys network moeten opblazen.
KUNST EN MUZIEK GAAN PRIMA SAMEN
Tekst: Annika Elschot / 8 mrt – 16.40
5 Days Off krijgt geen rooie cent. Volgens de Amsterdamse Kunstraad zou de wisselwerking tussen muziek en kunst een ‘gekunsteld karakter’ hebben, zo schrijft Ties Joosten eerder in dit blog. Dat dit wel degelijk kan zonder tenenkrommend te zijn, bewijst Mikko Kuiper. Voor Mikko is er geen onderscheid tussen kunst en muziek. Muziek ís kunst.
Mikko Kuiper exposeert niet vaak, hij vindt het eigenlijk doodeng. “Dit is echt wat er in mij zit en dan kan iedereen het zien. Iedereen heeft bij beeldende kunst vrij snel zijn mening klaar.” Toch exposeert hij tijdens 5 Days Off een deel van het drieluik 'See no evil, hear no evil, speak no evil'.
Kun je daar iets meer over vertellen Mikko?
“Ik ben het drieluik gaan schilderen, omdat er een gevoel van wantrouwen heerst in alle geledingen van de samenleving. We houden ons heel erg vast aan wat we maken en willen dat mensen daarvoor betalen, daar wil ik tegenwicht aan bieden". Volgens Mikko is dat niet meer van deze tijd. Deze generatie groeit op met internet en alle vrijheid die daarbij komt kijken. “Daar kun je tegenin proberen te gaan, maar dat gevecht ga je hoe dan ook verliezen.”
Mikko is er groot voorstander van dat platenmaatschappijen en artiesten manieren verzinnen om hun muziek gratis op internet aan te bieden. Zelf maakt hij zich er ook niet druk om, hij steekt liever zijn tijd en energie in het maken van nieuwe dingen dan zich druk te maken of er iets gejat wordt. Hij zou zich zelfs vereerd voelen als iemand iets van hem wil gebruiken, zolang het maar niet gepresenteerd wordt als eigen werk.
Creativiteit is als een rivier, waar iedereen soms even een slokje van neemt. Laat die rivier lekker stromen
Mikko Kuiper (27), beeldend kunstenaar
Hoe kunnen kunst en muziek samengaan?
“Muziek is kunst, ik vind niet dat je daar zo’n hard onderscheid in moet maken.” Volgens Mikko is kunst in alle geledingen van de samenleving mogelijk en dat zie je ook terug in zijn werk. In het schilderij zijn 7 inch muziekplaatjes verwerkt en de tekeningen op de expositie gaan uit van een cassettebandje.
“Daarbij kan ik niet werken zonder muziek. Hiphop-artiest Nate Dogg is een van mijn belangrijkste inspiratiebronnen, net als beeldend kunstenaar Jackson Pollock. Ik zou niet weten waarom Nate Dogg een mindere kunstenaar zou zijn dan Jackson Pollock.” Andere inspiratiebronnen van Mikko zijn Klimt, Lichtenstein en Mike Kelley waarvan nu werk in het Stedelijk Museum hangt.
Wat vind je ervan dat 5 Days Off geen subsidie heeft ontvangen voor o.a. kunstprojecten?
"Subsidie moet wat mij betreft in een bodemloze put, daar waar men het nodig heeft. Instellingen, scholen, academies, daar waar er hoe dan ook niet op terugverdiend wordt. Juist daar is een taak voor de overheid weggelegd".
Subsidie gaat nu naar architectuur, mode en industriële vormgeving. Dat zijn allemaal disciplines waar al heel veel geld in omgaat en die dat geld al aan het terugverdienen zijn. Volgens Mikko probeert de overheid bedrijfje te spelen, maar ze doen het slecht: "Het verbaast me dat 5 Days Off geen subsidie heeft gekregen, omdat daar juist geld mee te verdienen valt. Dat tekent maar weer de stuurloosheid van onze overheid.”
De officiële opening van de expositie is morgen in De Balie en de expo loopt nog tot 29 maart.
'ALS JE ELKE DAG BIEFSTUK EET, WIL JE OOK WEL EENS UIT DE MUUR ETEN'
Tekst: Florian van Velthoven / 8 mrt – 14:30
Uitgaan. Dat is iets waar je graag over praat met andere mensen. Een groot concert, een stapavond in Groningen of een groot festival in het buitenland; het is een mooi gespreksonderwerp bij een verjaardag of in ieder geval is het iets waar je graag over praat bij je vrienden.
Er zijn uitgaansgelegenheden waar je liever niet over praat, uitgaansgelegenheden die eigenlijk niet kunnen. Seksclub, naturistenfeestjes, parenclubs, erotische massagesalons: niet echt uitgaansgelegenheden waar je graag over praat. Toch was ik wel benieuwd hoe die wereld er uitziet. En aangezien het thema deze week uitgaan is, zag ik mijn kans schoon. Day- en Nightclub De Woeste Hoeve (zeg maar gerust een seksclub) is een instituut in het Noorden. Niemand is er ooit geweest, maar iedereen weet wat er binnen gebeurt.
De introtekst op de website van de Woeste Hoeve maakt mij nog nieuwsgieriger: ”Even buiten Groningen, vlak naast de snelweg richting Drachten, ligt een bijzondere boerderij. De hoeve van Matsloot is niet bijzonder vanwege het aantal koeien of schapen, of vanwege het historische karakter, maar vanwege de gemoedelijkheid die er huist. Verantwoordelijk voor die warmte is een groep prachtige vrouwen, divers en wachtend op een ieder die het pand betreedt. De Woeste Hoeve is de meest uitdagende verrassing van Groningen. De stormen die er 's nachts kunnen woeden zijn de warmste van het noorden.”
'Dag mam'
Toch begrijp ik de ongemakkelijkheid om zo'n club te bezoeken. Ook ik ondervind dat. Alhoewel ondergetekende alleen maar voor journalistieke doeleinden een bezoekje breng aan de Woeste Hoeve, durf ik toch niet te zeggen dat ik van plan ben om naar de Woeste Hoeve te gaan. Zodoende ontstond dit ongemakkelijk telefoongesprekje met mijn moeder:
Moeder: Hoi Florian.
Ik: Dag mam.
Moeder: Waar ben je nu?
Ik: In de buurt van Groningen.
Moeder: Oh, die volleybalwedstrijd in Groningen was toch gisteren?
Ik: Ja, maar ik moet vandaag nog ergens naartoe.
Moeder: Naar wie dan?
Ik: Ja, eeuhm, naar een club.
Moeder: Oh, leuk. Wat voor een club?
Ik: Euhm, Euhm, hoe zal ik dat zeggen. Een club waar de bezoekers erg informeel met elkaar omgaan.
Moeder: Klinkt leuk.
Ik: Tja, voor sommigen wel.
Donderdagmiddag, even na twaalf uur vertrek ik uit Groningen. Ik fiets van Groningen naar Sneek, en 'toevallig' op de route ligt De Woeste Hoeve. Na een half uurtje fietsen betreed ik het terrein. Niets wijst erop dat hier dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Een keurige boerderij, goed onderhouden, de tuin ligt er netjes bij. Ik bel telefonisch en krijg de baas aan de lijn: ”Ik zit in een bespreking, kom er zo aan. Bel maar aan.”
Dat doe ik. Een dame, vermoedelijk uit Oost-Europa doet open, ze heeft haar kamerjas nog aan en is nog niet helemaal bekomen van de vorige nacht. In mijn beste Engels leg ik uit dat ik een interview wil met de eigenaar. Ik denk dat ze het heeft begrepen en ze leidt mij naar de bar. Even later komt ze toch terug met een Nederlandse sprekende blondine. Wat doe ik hier? Als ik uitleg dat ik op de baas wacht, snapt ze het. De dame uit Oost-Europa verontschuldigt zich en legt haar hand even op mijn borst.
Even later komt Kees van de Top binnen. Hij is de exploitant van de Woeste Hoeve. Sinds vier jaar runt hij de tent. Van de Top was vijftien jaar timmerman, had vijftien jaar lang een succesvol bouwbedrijf, maar in 2003 kwam de crisis. Hij besloot het over een andere boeg te gooien. Inmiddels is hij eigenaar van een erotische massagesalon, een parenclub en dus ook van de Woeste Hoeve.
'Cold drinks, hot chicks'
Inmiddels zitten wij beiden aan een kopje koffie. De bar zit in een donkere ruimte, aan de linkerkant hangt een paal, hier kunnen de dames wat kunstjes vertonen. Aan de rechterkant hangt een bord met de tekst 'Cold drinks, hot chicks'. De website vertelt het volgende over de bar: ”Aan het einde van het gangetje wacht het uitdagende goud van Groningen. Acht à tien vrouwen zitten aan de bar, misschien eentje aan de paal op het podium.”
Van de Top, een zestiger met een goed welvaartsbuikje, is een heel gewone man. ”Ik ben een ondernemer net als iedereen. De papieren zijn gewoon in orde, ik zorg goed voor de meisjes en ik zorg ervoor dat hier geen gekke dingen gebeuren. Ik snap best wel dat er op de Wallen rare dingen gebeuren, maar daar is veel minder sociale controle. Dan gaat het gordijntje dicht en dan weet niemand wat er binnen gebeurt. Hier is dat anders. Ik snap die berichten dan ook niet om prostitutie te verbieden. Als dat gebeurt, krijg je van die Marianne Vaatstra-zaken.”
Ik zorg goed voor de meisjes en ik zorg dat hier geen gekke dingen gebeuren
– Kees van de Top, uitbater van de Woeste Hoeve.
”Ik snap heel goed waarom mannen hier komen. Als een man een vrouw heeft die nooit zin heeft en altijd maar hoofdpijn heeft, dan snap ik wel dat die man wat aandacht wilt. Kijk, een moderne vrouw snapt het tenminste. Die stuurt zijn man naar een erotische massagesalon en die haalt hem drie uur later weer op. Maar als een vrouw alleen maar zit te klagen en geen aandacht geeft aan een man…….” En, zo zegt Van de Top, mannen willen ook graag afwisseling. ”Als je elke dag alleen maar biefstuk eet, dan wil je af en toe ook uit de muur eten.”
Hoe ziet een avond in de Woeste Hoeve eruit?
”De meeste mannen gaan eerst aan de bar zitten. Dan kiezen zij een meisje uit, waarmee ze een cocktailtje of champagne gaan drinken. Sommigen komen gewoon voor aandacht en een praatje. Anderen komen voor de seks. Dan gaan ze na een tijdje naar boven. Soms komt de vrouw van de man ook mee. Dan gaan ze naar boven en dan hebben ze een triootje.”
Wat voor soort mannen komen hier dan?
”Van alles. Wat jij in de winkelstraat ziet, zie je ook hier . Van Timmerman tot zakenman. Het is echt heel divers.”
Maar die mannen doen het wel in de anonimiteit. Ze zeggen niet tegen hun vrouw: 'Nou, schat, ik ga me vanavond lekker laten verwennen in de Woeste Hoeve'.
”Nee, die taboesfeer zal altijd blijven bestaan. Parenclubs worden wel steeds normaler, merk ik, maar dit soort clubs blijven toch altijd in de taboesfeer. Je gaat niet op een verjaardagsfeestje zeggen: 'Ik heb gisteren een heerlijke avond in de Woeste Hoeve gehad.'”
Zijn er ook seksclubs voor vrouwen?
”Nee, dat gaat nooit gebeuren. Ik heb dat weleens laten onderzoeken, maar zoiets gaat niet werken. Een vrouw gaat een avondje uit en neemt aan het eind van de avond een man mee naar huis. Zo komen zij aan hun trekken.”
Een man kan dat toch ook doen? Een vrouw mee naar huis nemen.
”Tja, dat zou je zeggen. Blijkbaar willen mannen er wel voor betalen.”
En waarom bent u in deze branche gestapt? Kim Holland was vroeger Jehovah's getuige. Heeft u ook zo'n soortgelijke geschiedenis?
OOK IN HET NIEUWS VRIJDAG 13:00
Haren domineert het nieuws, ook bij ons een beetje. De burgemeester heeft inmiddels zijn excuses aangeboden.
Verder doet een diplomaat een oproep aan de Verenigde Naties: kom, stop met drinken tijdens het werk!
Voorts op het gebied van oorlog en vrede: de kans dat het oude conflict oplaait lijkt groot nu Noord-Korea de in 1953 gesloten wapenstilstand met Zuid-Korea heeft opgegeven, en is het nu officieel dat de Nederlandse militairen per 1 juli vertrekken uit Kunduz.
”Nou, nu je het zegt. Ik ben wel opgegroeid in Barneveld, toch wel een conservatieve gemeente. Ik heb ook een vrij strenge opvoeding gehad. Misschien heeft dat er wel mee te maken, dat mensen die vroeger kort zijn gehouden op latere leeftijd de andere kant opgaan.”
Ik heb mijn kopje koffie inmiddels op. Ik weet genoeg. Ik bedank Kees van de Top en loop naar de uitgang. Nog eenmaal werp ik een blik op de dames. Ze liggen op de bank. Over een uurtje komen de eerste klanten. Ik ga gauw naar buiten en spring op m'n racefiets. Als ik het erf wegfiets, fietst er een vrouw voorbij. Ze kijkt mij met een cynische glimlach aan. Met hoge snelheid fiets ik haar voorbij. Snel wegwezen hier.
'HAREN WAS NICE'
Tekst: Mark Voortman / 8 mrt – 12:45
Ga je ook naar Haren?' Twee meiden in korte rokjes en een wolkje rouge op hun jonge wangen, zitten in de trein die het feestgebied steeds dichter nadert. 'Ja toch', zegt de jongen die opkijkt van zijn telefoon, waarop hij met glinsterende ogen de laatste berichtgeving volgde.
'Dames en heren', klinkt het opeens uit de speaker. Het wordt stil in de coupé, afgeladen met jongeren die elkaar verwachtingsvol aankijken. 'Het volgende station is Haren. Het schijnt dat er mensen zijn die menen dat er in Haren iets te doen is. Ik kan u verzekeren, dat is er niet.' De coupé giechelt. 'Het is op dit moment niet leuk in Haren. Het is er koud en donker. En er is zeker niet een of ander verjaardagsfeest.' De jongen met zijn telefoon weet wel beter. ‘ Als je echt een feestje wilt vieren reis dan door naar Groningen, in Haren is niets te doen.' De stemming komt er goed in nu het station nadert na een lange reis. De enthousiaste pubers halen blikjes bier uit hun rugzakken en delen zakken chips rond. Niemand peinst erover om door te reizen naar Groningen.
Opgewonden jongeren staan op een station waar velen van hen nog nooit geweest zijn. 'Waar is dat feestje', wordt er geroepen. 'Hier is dat feestje', antwoordt de rest van de zojuist gearriveerde pubers. Een aantal agenten slaat het tafereel gade, de armen over elkaar. Iedereen kan gewoon doorlopen. De telefoons worden gepakt om de route naar de Stationsstraat te bepalen.
Langs de straten staan groepjes jongeren, de meesten praten gewoon wat. Een Harense laat haar hondje uit. Een echtpaar zit op tuinstoelen voor het huis en bekijkt het passerende grut, dat op zoek is naar het feestje. Af en toe rijdt een politieauto langs. In de buurt van de Stationsstraat staan dranghekken, bewaakt door agenten te paard. Een regionale omroep doet live verslag en filmt de jongeren, die wild worden als ze de camera zien. ‘Happy birthday dear Merthe’, zingen zij gearmd.
Als blijkt dat er weinig te beleven valt bij de dranghekken zoeken de jongeren verder. Op een kruising is het druk. Het lijkt een straatfestival. Vanuit een auto klinkt stampende muziek en er worden blikjes bier gedronken. Geen politie te bekennen. Jonge mensen lopen door elkaar heen en spreken elkaar aan. ‘Waar kom jij vandaan?’
‘Hilversum, jij?’
’Eindhoven.’
Vanuit een straat schijnen felle lampen. Nieuwsgierigen die in de richting van de lampen lopen zien mensen staan met hun mobieltjes in de lucht. Ze leggen vast wat verderop gebeurt. Een groepje van een man of twintig, leeftijdsgroep scholieren en studenten, staat oog in oog met de ME. Ze gooien blikjes op de agenten, die in een rij voor twee bussen uitlopen en de jongeren achteruit proberen te drijven. Echt snel gaat dat niet. Er worden dranghekken en fietsen gehaald en aangemoedigd door stadionliederen probeert men de ME’ers te raken. De voorwerpen treffen nauwelijks doel, toch kunnen de relschoppers hun lol niet op. Op straat woedt een brandje, waar jongens omheen dansen alsof ze middenin een LSD-trip zitten. Aan de zijkanten van de straat mensen die het geheel vastleggen voor het nageslacht.
De eerste charge van de ME was zojuist geweest, maar deze jongeren hadden nog geen zin om naar huis te gaan. Velen hadden uren in de trein gezeten en kwamen niet voor slechts een uurtje helemaal naar het noorden. Terwijl de agenten van het arrestatieteam er langzaam in slagen de jeugd achteruit te drijven, zoekt een deel zijn plezier ergens anders. ‘Ik zag dat ze de ruiten van de supermarkt ingooiden en naar buiten kwamen met sigaretten’, vertelt een meisje. ‘Dat vond ik wel een beetje te ver gaan.’
Hoewel het feest nog in volle gang besluit een aantal om de laatste trein terug te pakken. Op de terugweg naar het station passeren zij vernielde tuinen en gesneuvelde autoruiten. In een tussendeel van de treinwagon steekt een jongen van een jaar of zeventien een sigaret op. Naast hem staat een kauwgombellen blazend meisje driftig op het beeldscherm van haar telefoon te tikken. De jongen neemt met samengeknepen ogen een hijs van zijn sigaret en spreekt een kompaan toe, nog geen vijftien jaar. ‘Ben jij weggerend voor die ME?’
‘Nee man. Ik bleef gewoon staan.’
‘Dan ben jij een baas.’
De jongen van een jaar of veertien haalt een halfvolle fles blauwe wodka uit zijn jas. ‘Gekregen van iemand. Had hij gejat uit de supermarkt’, vertelt hij trots. Hij neemt een slok. ‘Maar Haren was vet toch.’
‘Zeker toch.’ De bink van zeventien blaast de rook uit via zijn mondhoek en drukt de peuk uit tegen het raampje. Handen in de broekzakken. Hij kijkt naar buiten, waar het gele licht van het station steeds verder verdwijnt in de nacht. ‘Haren was nice.’
GEEN FEEST
Tekst: Redactie / 8 mrt – 12:00
Het Project X-feest in Haren liep in september uit op een chaos van geweld en vernielingen door fouten van burgemeester Rob Bats en de politie. Dat concludeert Job Cohen in zijn vandaag gepubliceerde rapport over de facebookrellen. Het gehele rapport, ‘Twee Werelden, You Only Live Once’ is hier te lezen.
Wat bedoeld was als een leuk verjaardagsfeestje met een overzichtelijk aantal vrienden liep volledig uit de hand toen de openbare Facebookuitnodiging van de 16-jarige Merthe door duizenden mensen werd geaccepteerd. Honderden jongeren kwamen naar Haren. Een jongen uit het Noorden van het land had de uitnodiging gekaapt en veranderd in Project X.
“Het was vooral een Noord-Nederlands feestje,” zegt Cohen. “De overgrote meerderheid van hen ging niet om te rellen, maar omdat er iets spannends gebeurde. You only live once.”
Het optrommelen van de Mobiele Eenheid heeft als ‘een rode lap op een stier’ gewerkt. Het ging vervolgens pas echt mis. Meer over het rapport van Cohen hier en hier. Het TV-programma Een Vandaag heeft de overheidsdocumenten die aanvankelijk geheim zouden blijven openbaar gemaakt.
LUXEPAARD OF FESTIVALDIER
Tekst: Annika Elschot / 7 mrt – 16:30
Bij een festival denk ik al gauw aan dikke lagen modder en gutsend bier.
Misschien komt het door de ervaring die ik had in België, op het festival Dour. De modder kwam over mijn regenlaarzen heen en kroop langs mijn benen naar mijn voeten, er was geen weg meer terug. Wie hiervoor terugdeinst maar wel wil genieten van een festival, morgen start het driedaagse festival Where The Wild Things Are, dat plaatsvindt in Center Parcs De Eemhof in Zeewolde.
Steeds meer luxe festivals, georganiseerd op bungalowparken steken de kop op. Vorig jaar werd voor het eerst het bungalow-festival Bungalup georganiseerd, ook in Center Parcs. Een ander voorbeeld is Best Kept Secret dat dit jaar plaats vindt van 21 t/m 23 juni bij de Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Waar normaal vredelievende gezinnetjes rondhuppelen, huppelen nu ook festivalgangers rond.
In mijn opinie behoort een beetje vies worden en een beetje ongemak juist bij een echte festival-ervaring. Trieu (37) denkt daar anders over. Vorig jaar op Lowlands sliep hij met een aantal vrienden in een viersterrenhotel en hij bezocht ook Bungalup.
Het was één grote woestijn, een soort 'war-zone'. De wc's waren nog erger dan de bekende Dixie's..
Trieu over het festival Roskilde.
Trieu, ben jij zo’n luxepaard?
Nou, ik heb weleens op de camping gestaan met festivals, maar ik houd er gewoon niet zo van. De druppel was tijdens Roskilde in Scandinavië. Het was echt een fantastisch festival, maar het was zo smerig. Het was één grote woestijn, een soort ‘war-zone’. De wc’s waren nog erger dan de bekende Dixie’s, een soort composthopen die uitmondden naar een grote berg stront. En als je wilde douchen stond je naakt te wachten tot je een douche kon bemachtigen, waaruit dan een druppeltje sijpelde, daar moest je het mee doen.
OOK IN HET NIEUWS DONDERDAG 16:45
Thom Karremans, de oud-commandant van Dutchbat, is ‘zeer opgelucht en blij’ dat het OM hem niet gaat vervolgen voor medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden en genocide in de Bosnische moslim-enclave Srebrenica in 1995. De ouders van de slachtoffertjes van Robert M. zijn woest dat M. al therapie en ondersteuning krijgt nog voor hij in de cel heeft geboet voor zijn daden. En Silvio Berlusconi is voor de tweede keer tot een jaar celstraf veroordeeld, op dezelfde dag overigens dat hij in een andere rechtszaak niet schuldig werd bevonden aan belastingontduiking.
Dat is natuurlijk wel extreem, in andere gevallen, mis je dan niet iets van het ultieme festivalgevoel?
Het ligt eraan wat je daaronder verstaat, je maakt andere dingen mee dan als je op een camping staat natuurlijk. Ikzelf ben vooral op het festivalterrein en als ik wil rusten dan ga ik naar bed. Dat doe ik liever in een hotel dan op een camping waar vaak nog door gefeest wordt.
Wat is er anders aan een ‘bungalow-feest’?
Het is niet heel anders, het is vooral een slim idee. Voor zo’n bungalowpark is het een rustige periode en dan komen er ineens een heleboel feestgangers, dat is goed voor de omzet.
Verder is het vooral kleinschaliger en het is geen hartje zomer. Zo’n bungalowpark heeft veel zalen tot z’n beschikking, die worden dan omgebouwd tot grote feestzalen. Ook zijn er een aantal feesttenten verspreid over het festivalterrein.
Wat zijn de voordelen?
Je bent niet afhankelijk van het weer, je wordt niet je tent uitgebrand of je tent stort niet in elkaar van een hoosbui. Ook hoef je niet uren te doen over een douche pakken, koffie halen. Een ochtendritueel moet niet heel veel tijd in beslag nemen. Een ander voordeel is dat je na zo’n festival daarna maandag gewoon weer aan het werk kunt, je bent uitgerust.
Als je kunt kiezen voor meer luxe, waarom niet dus? In het AD zegt Ron Euser, die betrokken is bij Lowlands, Where The Wild Things Are, Into The Great Wide Open en Motel Mozaique in Rotterdam, dat steeds meer bezoekers festivals zien als korte vakanties. “Je kunt tegenwoordig met de trein naar het 5-daagse Exitfestival in Servië inclusief overnachtingen. Dat is wel een beetje de trend: het festival als minivakantie, als belevenis, als totaalervaring, op bijzondere locaties.”
Volgens Niels Aalberts, muziekmarketeer van Best Kept Secret, is het publiek in de loop der tijd steeds hogere eisen gaan stellen. “'Ik denk dat het zaak is om je in deze overvolle festivalmarkt duidelijk te profileren.”
Of dit de nieuwe festival-ervaring is? Het een hoeft het ander natuurlijk niet uit te sluiten. Ouderwets met elkaar in de modder dansen en samen stinken schept ook een band.
IN SOUNDCLASH IS HET PUBLIEK DE BAAS
Tekst: Sjoerd Blankevoort / 7 mrt – 15:15
Bij een gezellig avondje uit zijn beledigingen, bedreigingen en teksten over moord en doodslag niet de eerste dingen waar je aan denkt. Toch zijn dit belangrijke ingrediënten van een soundclash, een muzikale oorlog tussen reggaesoundsystems.
In deze muzikale competitie nemen twee of meer soundsystems, collectieven van dj’s en mc’s, het tegen elkaar op. De soundsystems bestrijden elkaar met dubplates, speciaal opgenomen versies van bestaande reggae- en dancehallnummers die het eigen soundsystem aanprijzen en de concurrent naar beneden halen. De mc introduceert de nummers en bespeelt het publiek. Dit gaat er bepaald niet zachtzinnig aan toe. De teksten van dubplates gaan veelal over het ‘murderen’ en ‘killen’ van de opponent. De mc’s schelden, dreigen de concurrenten te vermoorden en betichten ze van allerlei ‘vreemde’ (ook homoseksualiteit) seksuele voorkeuren. Alles is geoorloofd om de gunst van de toeschouwers te winnen, want het publiek bepaalt de winnaar.
Puur entertainment
Volgens Aziz Rahmani, organisator van Nederlands enige soundclash, War Ina East, is soundclash puur entertainment. “Het lijkt er soms hard aan toe te gaan, maar achteraf drinkt iedereen gezellig een biertje met elkaar.” Een soundclash is volgens hem extra leuk omdat het publiek de baas is. “Zij bepalen wat er gedraaid wordt en wie er door gaat.” Het wedstrijdelement zorgt er bovendien voor dat je als bezoeker meer aandacht hebt voor wat er gebeurt. “Op een gewone avond drink je wat, dans je wat en praat je met je vrienden. Bij een soundclash ben je drie uur lang gefocust op het podium. Welke speech maakt de mc, welke tune draait de dj? Er is veel meer interactie tussen de artiest en het publiek.”
Ik heb een keer meegemaakt dat het publiek vroeg: Gaan jullie ook nog normaal draaien?
– Rahmani, mc van Herbalize It.
Om een soundclash te kunnen waarderen, is wel enige voorkennis vereist, zegt Rahmani, zelf mc van het Enschedese soundsystem Herbalize It: “Hoe meer je van de muziek en de cultuur weet, hoe leuker het is. Maar het die kennis ontbreekt bij veel mensen. Soundclash is een subcultuur in een subcultuur. Ook voor veel reggaefans is soundclash een onbekend fenomeen. Ik heb een keer meegemaakt dat het publiek bij een soundclash vroeg: ‘gaan jullie ook nog normaal draaien?’ En sommige reggaeartiesten wisten niet eens wat een dubplate was totdat ik ze vroeg er één voor ons op te nemen.”
Soundclash is in de jaren ’50 ontstaan in Jamaica. Soundsystems waren letterlijk mobiele geluidssystemen waarmee feesten werden georganiseerd in de open lucht. De eerste soundclashes ontstonden spontaan toen soundsystems die bij elkaar in de buurt speelden publiek probeerden weg te lokken bij de concurrent. Soundsystems scoorden vooral met geluid (zo hard en helder mogelijk) en exclusieve muziek, in die tijd voornamelijk uit de VS geïmporteerde R&B.
Tegenwoordig is een soundclash een strak georganiseerde wedstrijd. Zo mogen er in de meeste soundclashes alleen dubplates worden gedraaid, mogen tunes maar één keer worden gedraaid en kent de wedstrijd een aantal ronden met een vastgestelde tijd. Als de strijd daarna nog niet beslist is, volgt de ‘dub fi dub’, de finale waarin elk soundsystem om beurten één dubplate draait.
Dubplates kwamen op in de late jaren ’80. Voor die tijd traden soundsystems vaak op met een grote groep artiesten. De artiesten bezongen al freestylend hun eigen sound en maakten de concurrentie belachelijk. Toen soundsystems gingen touren in het buitenland was het onmogelijk om alle artiesten mee op reis te nemen. De ‘soundkilling’ tunes werden daarom opgenomen en op plaat geperst. Door de opkomst van internet en mp3 gaan dubplates nu de hele wereld over.
Van onbekend tot grootheid
Voor een dubplate wordt de tekst van een bestaand nummer aangepast voor gebruik in een soundclash. Een liefdeslied als ‘She Loves me now’ van Cocoa Tea verandert in een dubplateversie in ‘We kill them now’ en een bekende hit als ‘Pass the kouchie pon the left hand side’ wordt ‘Nah go dead ina the clash tonight’. Creatieve sounds schrijven hun eigen teksten en zetten bestaande nummers op andere riddims (instrumentale tracks). Daarnaast kunnen sounds scoren met meerdere artiesten op één nummer en met artiesten die moeilijk benaderen zijn of veel geld kosten. Voor dubplates moet namelijk geld neergeteld worden: dit varieert van 50 dollar voor een relatief onbekende artiest tot wel 1500 dollar voor grootheden als Shabba Ranks en Damian Marley. Toch is het zeker niet zo dat de sound met het meeste geld wint. Rahmani: “Het gaat erom hoe goed je het publiek kunt lezen en hoe je daar op inspeelt, want elk publiek is weer anders. Ook gaat het erom dat je als soundsystem je eigen identiteit hebt.”
In Nederland en Europa ligt soundclash volgens Rahmani ‘op zijn gat’. “2005 tot 2010 waren topjaren. Nu staat het alweer een paar jaar stil.” Wel ziet hij dat er nieuwe soundclashconcepten opkomen die afwijken van de traditionele dubplate battles en die interessant zijn voor een breder publiek. Zo staat hij binnenkort met zijn soundsystem Herbalize It op een toernooi met verschillende soundsystems. Ieder soundsystem neemt het 15 minuten op tegen de ander. Er worden geen dubplates gedraaid, alleen reguliere nummers. “Wie wint blijft staan, wie verliest moet aan de kant zitten, net als vroeger met tafeltennis.” Ook grote merken zien potentie in soundclash, zij het niet in traditionele vorm. Red Bull organiseert al een aantal jaar soundclashes. In november was een uitverkochte Wembley Arena getuige van een door Red Bull georganiseerde clash tussen Channel One, Major Lazer, Boy Better Know en Annie Mac. In Nederland organiseert Red Bull regelmatig clashes tussen bands.
In Jamaica sponsort Guinness het soundclashtoernooi Sounds of Greatness, een soort Champions League voor soundsystems. Het toernooi wordt uitgebreid op televisie uitgezonden, en in de pauze voorzien van commentaar door deskundige analisten.
De winnaar krijgt een miljoen Jamaicaanse dollars. Ook hier worden niet alleen dubplates gedraaid, maar ook bestaande nummers. Ondanks het grote succes van deze nieuwe concepten blijft Rahmani bij de orthodoxe vorm van soundclash. Op de komende editie van War Ina East op 31 maart strijden Yard Beat uit Japan, Kosmik Movement uit de VS en Sentinel uit Duitsland in een ‘hardcore dubplate battle’ om de trofee. Rahmani: “Ik ben nou eenmaal een diehard dubplate nerd.”
OOK IN HET NIEUWS DONDERDAG 12:00
Noord-Korea dreigt met een ‘preventieve aanval’ op de Verenigde Staten. Vanmiddag stemt de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties over nieuwe sancties tegen het land.
Robert M. moet opnieuw langdurig behandeld worden in een gesloten tbs-kliniek. Dat bleek tijdens het hoger beroep tegen de hoofdverdachte in de Amsterdamse zedenzaak.
De Hollandse Lente is voorbij: het wordt ijs- en ijskoud, voorspellen meteorologen.
EEN ELEKTRONISCH HOOGSTANDJE
Tekst: Annika Elschot / 7 mrt – 11.20
Schuilt erachter elektronische muziek nog wel muzikaliteit? Met de nieuwste technische snufjes zet bij wijze van spreken je jongste zusje nog een mixje in elkaar. Of valt het wel mee? InnerAct, die donderdag in Paradiso staat met 5 Days Off bewijst dat er zeker elektronische muziek bestaat van zeer hoge kwaliteit.
Het ensemble InnerAct bestaat uit harpiste Gwyneth Wentink, sonoloog en geluidskunstenaar Wouter Snoei en videokunstenaar en VJ Arnout Hulskamp. Ze hebben een ieder verschillende prijzen mogen ontvangen binnen hun discipline. Het zijn dan ook één voor één gerenommeerde professionals en brengen een unieke versie van het moderne klassieke muziekstuk Canto Ostinato, op het snijvlak van muziek, technologie en kunst.
“Het is een knipoog naar de dance-wereld”, zegt Wouter Snoei. InnerAct past goed op een festival als 5 Days Off, omdat Canto Ostinato, van de Nederlandse componist Simeon ten Holt, eigenlijk een voorloper is van de dance-muziek. Veel dance-producers hebben zich erdoor laten inspireren.
Het idee voor de bewerking van Canto Ostinato komt van harpiste Gwyneth Wentink. Ze zette het project op samen met Lidy van Kleef, die verantwoordelijk is voor de zakelijke kant. Samen hebben ze fondsen aangeschreven, die ze allemaal hebben gekregen. “De PR en communicatie is echt heel belangrijk omdat voor elkaar te krijgen, dat hebben we gedaan met behulp van Woes van Haaften van Inclusief Amsterdam.”
InnerAct treed sinds vorig jaar op, de première was in het prachtige Atrium in Den Haag. Inmiddels hebben ze veel verschillende locaties gezien, zoals het Stedelijk Museum in Amsterdam, de Kunsthal in Rotterdam en een audiovisueel festival in Eindhoven. “Elke keer kun je je richten op een ander publiek zegt Gwyneth”. Met haar klassieke achtergrond is ze het niet gewend om zo flexibel te kunnen zijn. Zowel in het origineel als in de bewerking staan improvisatie en interactie centraal, de musici gaan een dialoog met elkaar aan. Daardoor is iedere uitvoering uniek.
Zaterdag staat het ensemble in Paradiso. “Dat is wel wat meer Rock ‘n Roll”, zegt Arnout Hulskamp, die verantwoordelijk is voor de visuals. Daar zal er een extra groot scherm zijn voor de visuals, die deze keer meer pulserend zullen zijn. “Het is een elektronisch muziekfestival, waar de beat een grote rol speelt. Die hebben wij niet, dus zo kunnen we die er wel in verwerken.”
De beelden zijn gebaseerd op minimale abstracte kunst. Kunstenaars die op vergelijkbare manier werken als Simeon ten Holt, die uit De Stijl-groep komt. Zo gebruikt hij beelden gebaseerd op werken van Piet Mondriaan en Jan Schoonhoven.
Het succes dat InnerAct heeft, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ze hebben er hard voor gewerkt. Arnout: “We willen ons onderscheiden, door de hoogste kwaliteit te bieden. Maandenlang blokken en dat zie je dan ook denk ik.” Het zal hier waarschijnlijk ook niet bij blijven, wellicht zullen de drie nog meer stukken bewerken of zelf componeren. De samenwerking bevalt hen goed. “Het is een mooie productie die heel inspirerend is. Er liggen al wat dingen op de planken”, zegt Wouter.
DANCE DANCE DANCE
Tekst: Sido Scholten / 7 mrt – 9:00
Nederlandse DJ’s staan er sinds ruim een decennium uitstekend op in de mondiale dancewereld. Tiësto was al driemaal ’s werelds beste, Armin van Buuren zelfs vijfmaal. Een overzicht van ‘onze’ dancepioniers.
De economische waarde van de Nederlandse muziekexport bedroeg in 2011 zo’n honderd miljoen euro, waarvan 70 procent afkomstig was uit de hoek van de dancemuziek. Dat is meer dan ooit. Wie waren de grondleggers van het succes van de Hollandse trance en dance in de wereld?
Wie het heeft over Nederlandse discjockeys en dancemuziek, kan niet om oudgediende Ben Liebrand (52) heen. Sinds 1983 mixt Liebrand allerhande hits tot een groot geheel, en dat doet hij nog steeds op de plek waar het voor hem ooit begon: Radio Veronica. Nog altijd is Liebrand iedere zaterdagavond op dat radiostation te horen tussen 23 uur en 1 uur ’s nachts met een mix van de beste muziek uit de jaren tachtig en negentig. Hoewel Liebrand in eigen land talloze lofprijzingen ontving als de man die het DJ-vak in Nederland populariseerde, heeft hij in het buitenland nooit potten kunnen breken. Datzelfde geldt voor DJ Jean (Jan Engelaar), de voormalige huis-dj van de Amsterdamse club iT, die begin deze eeuw grote hits scoorde met The Launch en Love Come Home. Nadien werkte hij nog voor radiozenders 538 en Caz!, tegenwoordig draait hij in weekend op SLAM!FM. Charly Lownoise (Ramon Roelofs) en Mental Theo (Theo Nabuurs) maken als duo in de jaren negentig ook furore in Nederlandse discotheken en scoren diverse hits, maar kennen beperkt internationaal succes. De roem wordt met name Roelofs teveel en eind jaren negentig stoppen de vrienden ermee. Nabuurs blijft draaien, Roelofs wordt uiteindelijk Zenleraar. Het televisieprogramma De Wandeling van de KRO maakt in 2011 een mooi portret van de twee, waarbij de nadruk lag op de moeilijke tijden die vooral Roelofs heeft gekend.
De eerste grote internationale doorbraak van een Nederlandse DJ, is in 2002. Tiësto, Tijs Verwest uit Breda, staat op grote festivals overal ter wereld, treedt op in Lloret de Mar, op Ibiza en bij feesten in Engeland en de Verenigde Staten. ‘Een hele eer’, zegt Tiësto in 2002 in de Volkskrant. Een nog vele malen grotere eer voor Verwest is dat hij tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 2004 de muziek mag verzorgen. In dat jaar wordt hij ook benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau. Het toonaangevende Britse tijdschrift DJ Magazine heeft Verwest dan net voor de derde achtereenvolgende maal uitgeroepen tot beste DJ ter wereld.
Terwijl Tiësto zijn eerste stappen zet in de internationale wereld, treedt ook een andere Nederlandse discjockey uit de schaduw: Tom Holkenborg, beter bekend als Junkie XL. Hij scoort in 2002 een wereldhit met de remix van het Elvis-nummer ‘A Little Less Conversation’. In liefst 24 landen behaalt de plaat de nummer 1-positie, ook in de Verenigde Staten. Na het overweldigende succes van de verbouwde hit, trekt Holkenborg in 2004 zelf naar de VS. In Los Angeles gaat hij filmmuziek componeren en eigen platen uitbrengen, onder meer met wijlen soulzanger Solomon Burke.
Armin van Buuren uit Leiden is op dat moment al behoorlijk aan de weg aan het timmeren Hij wordt in 2007 door DJ Magazine voor het eerst uitgeroepen tot beste ter wereld, met Tiësto als nummer twee. Van Buuren verdedigt in de jaren die volgen zijn titel met verve: ook in 2008, 2009 en 2010 vindt het publiek hem de beste van allemaal. De Leidenaar wordt in 2011 van de troon gestoten door de Fransman David Guetta, om in 2012 terug te keren in zijn zetel.
De documentaire A year with Armin van Buuren van Max Maloney en Oscar Verpoort geeft een fraaie inkijk in het soms hectische leven van de top-dj, die ondanks alle successen heel normaal lijkt te zijn gebleven.
De meest recente succesvolle telg van de Nederlandse dance-industrie, is Afrojack (Nick van de Wall). Deze 25-jarige DJ uit Spijkenisse trok niet alleen de aandacht met zijn hits Take Over Control en vooral Give Me Everything met de Amerikaanse rapper Pitbull, maar ook met zijn escapades zonder een draaitafel in de buurt. Zo gaat hij een onstuimige en kortstondige relatie aan met Paris Hilton, is er een geschil over een dochtertje dat hij krijgt met een ex-vriendin, rijdt Van de Wall eerder dit jaar in no-time zijn nieuwe Ferrari in de prak. Nog even teruglezen? Hier, hier en hier.
Het mag duidelijk zijn: Nederlandse discjockeys zijn in de afgelopen tien tot grote hoogten gestegen en hebben de dance-industrie van ons land stevig op de kaart gezet. Soms blijven de plaatjesdraaiers betrekkelijk gewone jongens (Tiësto en Van Buuren), soms trekken ze zich terug uit Nederland om het te gaan maken in Amerika (Junkie XL) en in sommige gevallen komen roem, geld, auto’s en vrouwelijk schoon misschien iets te snel om de hoek kijken (Afrojack). Dat doet echter niets af aan hun succes, waarmee de topmuzikanten eens te meer aantonen waarin een klein land groot kan zijn.
Microsoft heeft een flinke boete gekregen van de Europese Unie. Het concern moet ruim een half miljard euro betalen omdat het de eigen Internet Explorer aan gebruikers zou opdringen. Ondertussen gaat Brussel ook nog kijken naar de steun die PSV van Eindhoven ontving. Minister DIjsselbloem wil tenslotte de bonussen bij bedrijven waar de staat aandeelhouder is beperken tot twintig procent van het vaste salaris.
GEMEENTE EN HORECA IN AMSTERDAM VERLATEN DE LOOPGRAVEN
Tekst: Ties Joosten / 06 maa – 15:00
De Amsterdamse nacht maakt een ingrijpende verandering door. Vier jaar geleden nog maar hieven duizenden Amsterdammers op de Noordermarkt het glas tegen de vertrutting van hun stad, inmiddels heeft de gemeenteraad aan zeven clubs en discotheken een 24-uursvergunning gegeven. “Eindelijk krijgt het nachtleven de allure die bij Amsterdam past”, verzucht hoofdstedelijk nachtburgemeester Mirik Milan.
Vooral de opkomst van Berlijn als creatieve hoofdstad van Europa heeft volgens een belangrijke rol gespeeld bij de versoepeling van de Amsterdamse horecaregels, denken veel betrokkenen. “Berlijn maakt duidelijk hoe belangrijk een bruisende creatieve industrie voor een stad kan zijn”, zegt nachtburgemeester Milan. “Daardoor is het belang van de versoepeling van de horecaregels veel beter uit te leggen. Zelfs CDA, SP en PvdA staan nu positief tegenover de 24-uursvergunningen.” Ook volgens Sander Groet, initiatiefnemer van Club Air en de nieuwe club Twenty4Amsterdam, is de stad op de goede weg. “Amsterdam krijgt weer de magneetfunctie die het vroeger had. Ik ken mensen die naar Berlijn waren verhuisd maar nu terugkomen omdat het hier weer bruist.”
Meer recent is de komst van Eberhard van der Laan volgens veel betrokkenen een cultuuromslag geweest. “Sinds zijn komst is iedereen uit de loopgraven gekomen”, zegt Edward Liddiard van actiegroep Ai!Amsterdam. “Bij Cohen vonden klagers altijd een gewillig oor. Van der Laan is veel pragmatischer. Hij zegt tegen de klagers: ‘ga eerst eens met de ondernemers om de tafel.’” Ook zijn nachtcollega Milan heeft lovende woorden voor Van der Laan: “De burgemeester heeft echt durf getoond met de 24-uursvergunningen. Hij wil internationaal meelopen en ziet het belang van de nacht daarbij.”
Tekenend voor de nieuwe verhoudingen is de verantwoordelijke houding die de clubs die nu een 24-uursvergunning krijgen tentoonspreiden. Zo laat TrouwAmsterdam geen mogelijkheid onbenut om te benadrukken dat het niet zeven dagen per week 24 uur lang open gaat: “We krijgen soms al mensen die om 12 uur op dinsdagmiddag opbellen met de vraag wat er nu draait”, lacht Kyara van Loenen. “Maar daar is Amsterdam nog helemaal niet klaar voor.”
Ook Staas Lucassen, initiatiefnemer van de tijdelijke club Pand 14 op een industrieterrein in Amsterdam-Zuidoost, benadrukt dat hij de 24-uursvergunning met mate wil gaan gebruiken: “Het is voor ons vooral belangrijk dat we onze feesten op het openbaar vervoer kunnen laten aansluiten.” Lucassen ziet de nieuwe vergunning in de eerste plaats als een verantwoordelijkheid: “We hebben nu een voorbeeldfunctie voor de stad en willen daarom een betrouwbare en georganiseerde partner van de gemeente zijn. We willen niet een soort tweede Club Dino’s (voormalig Amsterdams nachtcafé dat naar herhaalde overtredingen in 2004 de deuren moest sluiten, TJ) worden.”
De veranderde verhoudingen in de stad worden bij uitstek zichtbaar rond Ai!Amsterdam. Vier jaar geleden was het deze actiegroep die een massaal protest op de Noordermarkt organiseerde tegen de ‘vertrutting van Amsterdam’. Inmiddels is de toon van de actiegroep veranderd. “We blijven natuurlijk waakzaam”, zegt Liddiard. “Maar de noodzaak voor actie is op dit moment weg.”
Het bericht 5 Days Off…Feest! – deel 2 verscheen eerst op DNP.
Waardeer dit artikel!
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door de auteur een kleine bijdrage te geven. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.