Kijk, in Nederland krijgen scholen en sociale instellingen jaarlijks een bepaald budget van de regering, betaald uit het belastingpotje. Dat budget moet natuurlijk goed besteed worden en daar is een uitgebreide, frequente controle op. Ik neem even een school als voorbeeld.
De school moet het verkregen budget jaarlijks in zijn geheel gebruiken. Anders verliest men namelijk het recht op dat budget of wordt in elk geval de hoogte ervan aangepast. Zo’n budget komt tot stand op basis van een ingediende begroting. Bij het maken van die begroting wordt er ruim gerekend, zodat eventuele tegenvallers kunnen worden opgevangen. Maar als het allemaal loopt zoals het moet lopen, en dat is vaak het geval, dan blijft er aan het einde van het jaar geld over. En dat moet wél worden opgemaakt!
Bovendien wordt er gewerkt met afschrijving. Bij aanschaf van – bijvoorbeeld – meubilair, wordt er een afschrijvingstermijn aan gekoppeld. Op het moment dat het meubilair (economisch) volledig is afgeschreven – soms is dat binnen een termijn van pak ‘m beet vijf jaar – wordt er dus nieuw meubilair aangeschaft. Voor het ‘oude’ meubilair moet dan een bestemming worden gezocht.
In sommige gevallen – vaak dankzij een particulier initiatief – wordt dat meubilair naar Curaçao verscheept. Daarover werd tot voor kort door de Curaçaose overheid belasting geheven, namelijk invoerrechten. Belachelijk natuurlijk en gelukkig is dat sinds een paar weken niet meer het geval. De regering heeft het afgeschaft, en terecht. Hopelijk weten ze dat bij de douane ook.
Ik heb eens van nabij meegemaakt dat er, op initiatief van een particulier hier werkzaam bij een sociale instelling, ‘afgedankt’ meubilair naar Curaçao werd verscheept. Het vervoer werd nog betaald door de Nederlandse overheid ook. Op een slinkse manier werden de invoerrechten vermeden en dus kwam het spul ‘gratis’ op Curaçao aan. Toen het eenmaal binnen was, werd ik uitgenodigd om eens een kijkje te gaan nemen in de loods waar het meubilair was opgeslagen, voordat het vervoerd werd naar de instelling die ermee verblijd werd. Ik wist niet wat ik zag! Schitterende tafels, bureaus, stoelen en kasten in alle soorten en maten! Als nieuw, niks geleden. Er zat ook materiaal bij waarmee elke sportschool op Curaçao dolgelukkig zou zijn. Geweldig!
Gelukkig hoeft dat nu allemaal niet meer stiekem te gebeuren. Er mag, kan en moet zelfs ruchtbaarheid aan gegeven worden. Hopelijk wordt er nu snel gevolg gegeven aan de mogelijkheid om afgeschreven materialen én materieel vanuit Nederland deze kant op te laten komen zonder dat er invoerrechten over betaald moeten worden. Ik ben de laatste tijd namelijk op wat scholen geweest en als je dan net uit Nederland komt, word je met je neus op de keiharde feiten gedrukt. Wat een armoede! Wát een armoede.
En als ik dan van insiders hoor hoe het er allemaal uitziet op een toch gerenommeerde school als het Radulphus College dan kun je dat bijna niet geloven, zó erg! In Nederland zou zo’n gebouw allang zijn afgeschreven, ‘onbewoonbaar verklaard’, gesloopt en eventueel herbouwd. Let op: dit is geen kritiek, het is slechts een constatering. De Curaçaose regering doet wat het kan met de belastingcenten die binnenkomen, maar het is simpelweg niet genoeg! Komt natuurlijk ook door de slechte belastingmoraal bij de gemiddelde Curaçaoënaar, maar ook doordat het – en nu moet ik voorzichtig zijn – allemaal niet zo heel goed is geregeld.
Gelukkig staat de deur nu wagenwijd open voor zendingen uit Nederland. De kinderen op Curaçao verdienen goed onderwijs, goed materiaal en een goed onderhouden schoolgebouw. Misschien zijn er zelfs afspraken te maken met het Nederlandse Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap zodat er een constante stroom van meubilair en materiaal deze kant op komt!
Dus mevrouw Alcala-Wallé, zet de trots opzij, trek de stoute schoenen aan en ga ervoor!
