Je doet er niks aan. In dit leven is er namelijk altijd baas boven baas. Zelfs als directeur van de Centrale Bank, maar ook als minister en tevens dus als journalist. Misschien heb je even buiten de lijntjes gekleurd. Mogelijk ben je zélf te ver gegaan in je enthousiasme. Het kan evenwel ook zijn dat je ‘gewoon’ geslachtofferd wordt om de aandacht af te leiden van het grotere geheel. Nou ben ik bepaald geen expert in de financiële wereld, maar het lijkt mij dat in het geval Tromp een combinatie van die drie factoren ertoe zal hebben geleid dat hij nu in de kappersstoel zit.
Ik zag beelden van hem, gezeten in die stoel. Zijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Het ‘ja maar’ straalde ervan af. Hij stribbelde wel wat tegen, maar het was louter voor de vorm. Een van zijn advocaten gaf in de aanloop naar de rechtszaak tegen Tromp al aan dat hier zou gaan om een politiek proces, gedreven door ‘hogere machten en krachten’. Daarmee zou hij doelen op de Nederlandse overheid, zo denkt een redacteur van de Volkskrant die gisteren bij de zitting aanwezig was. Daarmee noemde hij slecht één van die machten. Er zijn er vast meer en Tromp kent ze. In zijn pleidooi stelde de advocaat dat er ‘veel op het spel staat’ en dat er sprake is van ‘buitengewoon grote belangen’.
Het lijkt een simpele verdediging. Wijzen naar anderen, zwaaiend met de vinger om maar niet per ongeluk op één iemand aan te wijzen, want dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het proces tegen Tromp moet wel het proces tegen Tromp blijven. ‘Barbertje’ hoeft niet te hangen, maar geschoren wordt hij wel. Binnen het toneelstuk dat gisteren opgevoerd werd, kende iedereen zijn rol. Het script is duidelijk en de regie is strak. Immers, ‘de belangen zijn groot’.
Tromp lijkt het te erkennen. Waar hij jarenlang dacht onaantastbaar te zijn weet hij nu dat er boven hem aan de touwtjes wordt getrokken. Hij moet nu stilzitten, want als je geschoren wordt, kan een mes ook per ongeluk verwonden en zo op zijn minst zware littekens achter te laten.
En littekens, daar zit niemand op te wachten. Ze vertellen namelijk in stilte hun verhaal en laten daarbij ook veel ter interpretatie over. En dat wil je niet, want het leven gaat door.
