Binnen was er weinig veranderd sinds ik de lokale journalistiek vaarwel had gezegd. De koffie sterk en wifi met hick-ups, maar dat geeft niet meer want we hebben allemaal 4G. Ik zat naast iemand die klaagde dat ze wel vergaderden en vergaderden, maar dat er nooit verslag van werd gemaakt dus dat we allemaal weer vergaten waarover ze vergaderden.
Eerst mochten de lokale politici hun vragen nog een keer stellen; hoe kwam het dat, was het echt zo dat en hoe gaan we voorkomen dat het nog een keer. Daarna de burgemeester in zijn bekende vandat formulering: vind u het goed vandat we even schorsen om even in het college de antwoorden te wisselen. Vandat was goed.
Het aantal rokers bleek sterk afgenomen, de meesten mensen bleven binnen, een paar zag je naar de wandelgangen sluipen. Bij de VVD -toch al talrijkst- voegden zich een druk gesticulerende oud-fractievoorzitter en de lokale partijvoorzitter, naar wiens woorden de VVD-raadsleden opvallend goed luisterden.
Na een kwartier kwam de burgemeester met zijn antwoorden. Hij zag er een mix van afgevallen en fit uit. De antwoorden bestonden uit: mea culpa, maar dit en dat is niet waar en de rest verkeerd begrepen en overigens zal het nooit meer gebeuren. Om dat laatste voor elkaar te krijgen gingen hij en zijn wethouders in therapie bij een hoogleraar, maar die was nog op vakantie.
De burgemeester had zich best afgevraagd of hij nog geloofwaardig was. Daartoe had hij de collega’s her en der gevraagd of hij dat nog was en die hadden unaniem gezegd: ja, je bent geloofwaardig. De D66 voorman vroeg nog: heb je dan niemand gesproken die jou niet meer geloofwaardig vindt. Nee, er klonken in de verte wel kritische geluiden, maar dat had de burgemeester niet.
Na nog een schorsing kwam het één-tweetje met de jonge voorman van de VVD: Die workshop van de hoogleraar, dat hoeft de burger toch niet te betalen. Nee, dat betaalde benw natuurlijk uit eigen zak. Daarna vatte de voorman van de VVD het gebeuren heel grappig samen: er was veel geknoei, maar nu weer tijd voor groei. De anderen mochten ook aan het woord. Het woord omgevingssensitief viel heel vaak.
Ergens werd me de omgeving te moede en klom ik op de fiets naar huis, de gemeenteradio aan het oor gekluisterd. Dat is vrij ingewikkeld want die valt uit bij schorsingen dus je moet de pagina blijven verversen om te horen of ze eindelijk weer beginnen met vergaderen. Het typeert deze gemeente: een rijke gemeente met goedkope oplossingen en toch een enorme schuld.
Thuis gearriveerd wisselde ik de gemeenteradio af met de detectiveserie voor tijdens de schorsingen. Er kwamen allerlei moties langs, van treurnis, afkeuring en wantrouwen; de laatste was de rode kaart. Heel gek en onverwacht: die motie haalde het niet, alleen de oppositie stemde voor. En Karel de Wit, die als enige uit de fractiediscipline durfde te stappen.
De motie van afkeuring haalde het wel en daarmee werd een traject van cultuurverandering ingezet, zei de voorvrouw van Open, die nog nieuw is en onkundig van het aantal cultuurveranderingen in de korte geschiedenis van de Heuvelrugse fusiegemeente. De jonge voorman van de VVD mocht op de regionale tv om te zeggen dat een jarenlange crisis was afgewend omdat de inwoners dat niet verdienden.
