“Als kind groeide ik op in een hotel. Mijn moeder runde dat en mijn vader was veel weg naar het buitenland voor zaken. Het hotel was mijn speeltuin. Er waren weinig andere kinderen, maar ik kreeg wel veel aandacht van ene meneer X, laten we hem zo noemen. Vanaf het moment dat ik kon lopen, dat was met ongeveer anderhalf jaar, vond hij mij geweldig. Hij gaf mij een banaantje als ik liep, dan viel ik ook regelmatig, maar dat leek hij alleen maar leuk te vinden. En telkens weer kreeg ik een ‘naantje’, zo noemde ik dat. Op en dag vroeg hij of ik zijn ‘naantje’ wilde zien…
‘Ons geheim’
Hij haalde zijn apparaat tevoorschijn en vroeg of ik hem aan wilde raken en dingen ermee wilde doen. Ook of ik hem in mijn mond wilde doen. Ik was anderhalf… Meneer X zorgde voor meer ‘klanten’ die ik ook ‘mocht’ bedienen, met mijn handen of oraal. Dat ging door tot ik vier jaar was. Het was ‘ons’ geheim. Meneer X gaf me de aandacht die ik nodig had, hij prees me de hemel in en hij gaf me drinken en snoepjes. Ik werd door iemand gezien, dat was me heel wat waard.
Knuffelen als vroeger
Ik heb deze herinnering verdrongen, want ik kon er niet mee leven. Toch wist ik niet waardoor ik me zo depressief voelde. Ik voelde me als een emmer die op het punt van overstromen staat. Die ene druppel nog. Maar door de meditatie kwam niet die ene druppel erbij, maar een hele hoosbui. Ik stroomde zwaar over. Langzaamaan kwam er steeds meer terug. Ik herinnerde me dat ik op een dag gebeld werd door een erg bekende stem die vroeg ‘of ik nog eens wilde knuffelen, zoals vroeger’. Ik studeerde toen aan de kunstacademie en ik had geen idee waar deze man, een voormalige ‘klant’, het over had. Toen hij die avond voor de vierde keer belde, zette ik het antwoordapparaat aan.
Gezien
Ook mijn tweeëneenhalf jaar oudere zus vertelde dat ze gezien heeft dat ik werd misbruikt in het hotel. Er kwam daardoor bevestiging op bevestiging dat dit echt gebeurd was. Alles viel ook op zijn plek, dit misbruik had ik echt meegemaakt. Het rare was dat ik toen nog in een hotel werkte, van dezelfde keten en in hetzelfde dorp als het hotel waar ik vroeger woonde. Ik ging leven en werken op de automatische piloot. Wat moest ik anders? Ik kon er niet mee omgaan, het was gewoon te veel.
Protocol
Toen gebeurde er van alles tegelijk. Ik kreeg een auto-ongeluk waardoor ik een whiplash opliep. In diezelfde tijd ontmoette ik mijn man en we besloten al snel dat ik vanuit de Veluwe richting Schiphol zou verhuizen, waar hij woonde. Ik kwam bij psychologen en therapeuten terecht, maar dat hielp me niet veel. Zij hebben een standaard protocol liggen, dat moet je volgen en dan ben je ervan af. Alleen was dat bij mij niet zo, maar ze konden mij niet verder helpen.
Verlieskunde
Via via hoorde ik over het Centrum voor Verborgen Verlies en dat leek me wel wat. Bij de intake en later ook, luisterden ze goed naar mij. Pas als jij alles verteld hebt, besluiten ze welke therapie bij je past. Toen ik hoorde dat zij een jaarprogramma Verlieskunde Verborgen Verlies gaven, besloot ik dat te doen. In dit jaarprogramma ging ik aan de slag met mijn verhaal.
Ik koos bijvoorbeeld voor het ‘naantje’ en tekende allemaal piemels, heel veel. Daarna kraste ik ze helemaal door en ik knipte ze ook nog eens in hele kleine stukjes. Dat was best heftig om te doen. Ik ging weer terug naar toen, ik riep herinneringen op en ik ging weer door hetzelfde heen. Maar nu kon ik het een plek geven en het verwerken.
Eindopdracht
Wat er met mij gebeurde tijdens zo’n verwerking schreef ik op voor de eindopdracht. Het boek wat daaruit ontstond, heb ik nu bewerkt tot een boek dat in september is verschenen en wat gaat over de verwerking van een heftig trauma. Ik ben nu zelfstandig beeldend kunstenaar en ik wil anderen helpen om door een trauma heen te gaan en te herstellen. Ik ben geen therapeut, maar ik doe een aanvulling op de therapie. Ik hoop dat ik anderen verder kan helpen in hun verwerkingsproces.”
