De oude Oedipus staart verblind voor zich uit. Hij weet dat de dood nadert en berust erin. Hij heeft zijn vader vermoord en zijn moeder tot vrouw genomen. Wat resteert er na die wandaden? Of zoals Jack Wouterse in de titelrol verzucht, ‘je bent maar een zeepbel in een universum boordevol zeepbellen. Een willekeurige speldenprik van de goden beëindigt je leven’. Na een lang leven ellende volgt de berusting, de fel bevochten zielenrust.
Tropical tanga
Sophocles laat in zijn Griekse tragedies zijn held Oedipus een troosteloze weg afleggen in zijn zoektocht naar zijn eigen identiteit. In de modernisering van Oscar van Woensel voor het Ro Theater wordt dit een spirituele pelgrimage, waarbij de personages vragen of ze wel zichzelf zijn, of slechts een speelbal van de Goden, van het Noodlot. Voor de pauze worstelt Oedipus junior (dan gespeeld door Nasrdin Dchar) zichtbaar met die vragen. Hij zet een blonde pruik op, heupwiegt met een tropical tanga en weet van gekkigheid niet waar hij het zoeken moet. Adhd in Thebe. In mitrailleurtempo vuurt hij zijn teksten op ons af. Daarbij wordt hij ondersteund door bizar geschminkte figuren, die rechtstreeks het publiek vragen of ze verslaafd zijn aan hun mobieltje, wat hun BSN-nummer is, of ze van shoppen houden.
Deze komische tussenstukjes houden de boel nog een beetje gaande voor de pauze, want Dchar slaagt er niet in het publiek te boeien. Een vadermoordenaar en moederneuker zou toch meer emoties moeten oproepen. Het helpt niet dat regisseur Alize Zandwijk voortdurend wil balanceren tussen het tragische en het kluchtige. Yahya Gaier is hilarisch in zijn vele bijrolletjes, maar Michael Jackson-moonwalks zijn wel erg afgezaagd.
Twee acteurs die dezelfde rol spelen, het blijft een interessant uitgangspunt. Na de pauze is dus Oedipus senior aan de beurt, al drentelt junior ook op het podium. Mooi om te zien hoe de de tengere Dchar de volumineuze Wouterse ondersteunt. Ook het slotbeeld waar alle acteurs in een lange rij in hun graf gaan liggen, blijft lang hangen. Wij mensen maken allemaal onderdeel uit van een oneindige keten, die niet stopt na onze dood. We zijn wie we zijn dankzij onze ouders, en daar moeten wij en onze kinderen het maar mee doen.
Van Woensel verliest zich wel erg in poëtische ‘zoek jezelf, pussyboy, vind jezelf’ teksten, die ook nog worden ondersteund door muzikante Maartje Teussink met dromerige klanken. Gelukkig kan Maartje ook een grote strot opzetten, zodat de bezoeker klaarwakker het theater verlaat.
Ro Theater, Oedipus, www.rotheater, t/m 27 april
