https://reportersonline.nl/hearhear-covid19/
Ook ik val nu door de mand
Online Conferentie
Bias en blinde vlekken in de wetenschapscommunicatie. Zo luidt de titel van de Vakconferentie Wetenschapscommunicatie 2020. Deze vindt op maandag 20 april 2020 plaats in een online-variant. Vanwege de COVID19 pandemie. Een hele dag beeldverbinding met deelnemers van een diverse achtergrond. Zoals woordvoerders, journalisten, wetenschappers, communicatiemedewerkers, beheerders van museale collecties.
Storytelling
Een van de onderdelen is storytelling. Een training hoe dat beter kan. Marloes ten Kate (scientific storytelling) en David Redeker (scientific storytelling) verzorgen dit. Zij zijn improvisatieacteurs én wetenschapscommunicatoren. De wat-ging-er-door-je-heen-show. Zij stellen de bias aan de kaak die we in de wetenschapscommunicatie hebben voor feiten.
Schok
Eerlijk gezegd denk ik dat allemaal wel weet. Maar plotsklaps worden we twee aan twee in subgroep geplaatst. En moeten we elkaar iets vertellen over een actueel onderwerp. Iets waar we mee bezig zijn. Een korte pitch. Binnen een paar minuten. Mijn compagnon ken ik als wetenschapsjournalist. Ik begin prompt te vertellen over de stemoscope. Een draadloze stethoscoop die goede diensten bewijst in Wuhan in tijden van Covid19. En hoe ik op dat spoor ben gekomen (hot line met China!). Hoe ik probeer hier in Nederland de zorgsector enthousiast te maken. Ik zwaai met mijn armen (actie) en vertel hoe het geluid van de longen bij gecompliceerde Covid19 klinkt (zintuigen). Als lopen op verse sneeuw. Geen infectie overdracht meer via de traditionele stethoscoop. Mooi verhaal, toch?
Emotie
Bij de evaluatie krijg ik het keihard terug. Genoeg actie. Een medisch-technisch verhaal. Maar waar blijft de emotie? Verdraaid, die komt binnen. Dat breekt mij vast ook op bij het vertellen van het verhaal aan geinteresseerden. Teveel rationalisatie? Ik besluit er meteen iets mee te doen. Want dat is ook de boodschap van het congres: fouten maken mag, maar doe er iets mee.
Stethoscoop
Een stethoscoop is een soort lifeline. Vroeger legde de dokter zijn oor op de borstkas of rug van de patiënt. Luisterde naar hart, longen of darmgeluiden. Later werd het een trechter. Wat meer afstand, maar wel beter geluid. En toen een membraan op een klokvormig voorzetstuk met dubbele slang naar de oren. Inmiddels ook versterking door digitale middelen. Maar er is een soort verbinding tussen de zorgverlener en de patient. En actie.
Stemoscope
En nu is er dan een geheel draadloos device. De stemoscope. Met geluid en beeld via de smartphone. Voelt dat wel goed voor artsen en verzorgenden. Juist in tijden van ‘social distance’. Misschien ook voor de patient ook weer afstandelijk? Zou dat in China wellicht anders zijn dan in West Europa. Zo heb ik dat nog niet bekeken. Een blind vertrouwen op techniek leidt tot problemen. Dat zou ik als dokter moeten weten. We hebben het onlangs allemaal ook meegemaakt. De dappere appathon poging vanuit het ministerie van VWS om een APP te introduceren via een appathon.
Emotie
De emotie in het verhaal moet zijn dat het patiënten betreft die er heel slecht aan toe zijn. Met koorts en soms een snelle ademhaling. En toch een lage zuurstofverzadiging. Dat hoor je haast letterlijk terug. Je bent je ervan bewust dat de situatie kritiek is. Dat de patiënt het wellicht niet redt op eigen kracht. Dat de ademhaling misschien moet worden overgenomen door een apparaat (beademing) voor langere tijd. Met een zeer onzekere uitkomst. Zoveel weten we inmiddels wel. Zie ook de foto die ik op 21 februari maakte waarop de Chinese dokter, de klokkenluider van COVID19, staat afgebeeld. Ook de foto’s die mij zijn toegestuurd uit Wuhan zijn dramatisch. Het is waar, ik heb het verhaal teveel in de technische sfeer getrokken. Nu beter, dat is mijn vraag aan de lezer.
Websites
https://www.dutchbuttonworks.com/2016/04/stethoscoop/
https://www.dutchbuttonworks.com/2010/05/stethoscoop-2/
https://www.dutchbuttonworks.com/2011/03/vertrouwen/
