Maayke (28):
‘Kun je die telefoon nu eindelijk even wegleggen?’ Ik ergerde me echt rot aan mijn vriend Rick. De laatste tijd was ie voortdurend aan het gluren op de tientallen ‘Fitguys’ accounts die hij op Instagram volgde.
‘Sorry schatje’. Rick legde zijn telefoon weg en keek met overdreven afgrijzen naar het bord eten wat ik voor zijn neus had gezet. ‘Jezus Bel, je weet toch ondertussen wel dat ik geen gebakken aardappelen eet?!’ Met zijn bord in zijn handen liep hij naar de keuken waar hij mijn zorgvuldig in roomboter en ganzenvet gebakken krieltjes – een van zijn lievelingskostjes – in de afvalbak mikte.
Vervolgens at hij met lange tanden zijn gegrilde zalm en salade, maar niet zonder te mekkeren over de hoeveelheid dressing die ik had gebruikt. ‘Weet je wat? Kook jij lekker voortaan zelf’ riep ik gefrustreerd. Waarna ik weer een preek van Rick kreeg over hoezeer het erop leek dat ik zijn gezonde lifestyle probeerde te saboteren. ‘En dat terwijl uitgerekend jij me juist zou moeten supporten!’ ging hij verder. ‘Jij vindt het toch ook fijn om een vriend te hebben met een strak lijf, in plaats van een slappe welvaartsbuik?’
Dat was het nu juist. Dat vónd ik dus helemaal niet. Ik vond Rick veel aantrekkelijker zoals hij vroeger was, compleet met vetrollen en een bolle buik. Dat mijn heerlijke, gezellig dikke vriend ineens had besloten zijn leven om te gooien omdat hij zich minderwaardig voelde naast mij, zijn ultra slanke vriendin, had voor mij nooit gehoeven. Maar ja, dat kon ik natuurlijk nooit tegen hem zeggen. Niet alleen omdat zijn nieuwe levensstijl nu eenmaal echt veel gezonder was, maar ook omdat mijn omgeving me voor gek zou verklaren.
Ik ben startend visagiste en door mijn werk begeef me steeds regelmatiger in het wereldje van de showbizz en BN’ers. Een wereld waar het bol staat van mooie, afgetrainde mensen. Maar ook een heel oppervlakkig wereldje. Op feestjes keken veel mensen vaak een beetje gek als ik Rick aan ze voorstelde. Opmerkingen als: ‘Is dát je vriend?’ gevolgd door een veelbetekenende blik. Niemand vond ons ooit bij elkaar passen. En het is waar: ik ben zelf heel slank, maar dat is gewoon genetische aanleg. Ik heb een broertje dood aan sporten en ik eet alles, dus ik doe er niets voor.
Rick had al snel het gevoel dat hij een tandje bij moest zetten om me te kunnen houden, en gooide van de ene op de andere dag zijn bourgondische levensstijl overboord. De Franse kaasjes en de uitsmijters met spek waren verleden tijd en onze koelkast lag ineens vol broccoli, kalkoenfilet, blauwe bessen en magere yoghurt. Een onbeperkt sportschool abonnement maakte de beoogde transformatie compleet.
En het werkte: Rick werd steeds slanker en gespierder. Ik merkte dat mensen anders naar hem begonnen te kijken. Net als ik. Hij werd al snel precies datgene waar ik niet op viel.
Ik was best jong toen ik me voor het eerst realiseerde dat ik op dikke mannen val. Mijn eerste echte celebrity crush was op Jorge Garcia, ‘Hurley’ uit de TV serie ‘Lost.’ Niet echt het standaard type man waar vrouwen op vallen, maar ik vond hem waanzinnig aantrekkelijk. ‘s Avonds, in bed, stelde ik me voor hoe het zou voelen om zijn zware lichaam op dat van mij te voelen. En die dikke, ferme armen om me heen, die me bijna zouden smoren.
Ik weet niet waar het vandaan komt, Freud zou waarschijnlijk een goed studieobject aan me hebben, maar feit blijft dat ik ijskoud bleef van de strakke wasbordjes waar mijn vriendinnen stuk voor stuk warm voor liepen.
Flauwe grappen
Toen ik Rick ontmoette vond ik hem de meest aantrekkelijke man die ik ooit had gezien, maar mijn vriendinnen begrepen niet wat ik in hem zag. In het begin maakten ze nog flauwe grappen over dat ze me straks moesten gaan zoeken als ik – met mijn dunne lijfje – verdwaald zou raken in zijn plooien en dat zijn onderkin mooi dienst kon doen als notitieblokje, maar die grappen hielden gelukkig op toen ze merkten dat ik echt verliefd op hem was.
Het kostte me nog wel wat moeite om Rick zelf daarvan te overtuigen. Hij vond het moeilijk te geloven dat ik, een slanke, aantrekkelijke meid, echt gek op hem was. Maar ik liet mijn liefde voor hem duidelijk zien. Toen nog wel, want ik moet tot mijn schaamte bekennen dat dat steeds lastiger werd door het wereldje waarin ik werk. Uiterlijk is daar nu eenmaal heel belangrijk. En hoewel ik me niet voor Rick schaamde, merkte ik toch dat ik steeds liever alleen naar feestjes en borrels ging.
De ongelovige en spottende blikken en opmerkingen die zijn verschijning opriepen waren gewoon niet fijn. Je moet wel een hele dikke huid hebben om dat van je af te laten glijden. Rick merkte dat natuurlijk ook, en dat was het begin van zijn nieuwe lifestyle.
Hij heeft altijd het idee gehad dat ik ondanks zijn gewicht op hem was gevallen, maar hij had er geen benul van dat dat overtollige gewicht nu juist een groot deel van zijn aantrekkingskracht op mij bepaalde. Het is niet iets wat je zo even meldt: ‘Hee schat, ik val als een baksteen op je vet.’
Ook als mijn collega’s stonden te roddelen en me de paparazzi foto’s van een behoorlijk aangekomen Leonardo diCaprio onder de neus duwden, hield ik wijselijk mijn mond in plaats van over dat heerlijke Boeddhabuikje heen te kwijlen. Het is in onze maatschappij gewoon not done om een vet lichaam lekker te vinden, en ik wil niet dat er raar naar me wordt gekeken. Vooral niet door de mensen met wie ik moet werken.
Daarom doe ik net alsof ik Zac Efron en David Beckham net als de meeste ‘normale’ vrouwen ook het toppunt van hotness vind, terwijl die me eerlijk gezegd gestolen kunnen worden.
Het enige dat me wel dwarszit is dat ik blijkbaar toch een stuk oppervlakkiger ben dan dat ik altijd heb gedacht. Blijkbaar houd ik niet echt alleen van Rick als persoon, maar hield ik vooral ook van zijn overgewicht. Met elke kilo die verdwijnt, verdwijnt ook stukje bij beetje mijn behoefte om hem aan te raken. Heel ironisch, want eerder verlangde ik echt naar hem op seksueel gebied, en was Rick’s libido juist vaak best laag door zijn gebrek aan zelfvertrouwen.
Tegenwoordig betrap ik hem er vaak op dat hij naakt voor de spiegel staat om zichzelf te bewonderen. Hij stuurt me te pas en te onpas naakte sportschool-selfies om me op de hoogte te houden van zijn ‘progressie’, en loopt het liefst met zo min mogelijk kleding aan door het huis.
‘Ik voel me zoveel lekkerder in mijn lichaam’ zegt hij dan tegen me. En: ‘Ik voel me nu ook veel vrijer tijdens sex.’ Daarna wil hij meestal zijn woorden kracht bij zetten door met me te vrijen, maar voor mij is het inmiddels zelfs zo erg dat ik steeds vaker stiekem pornofilmpjes met dikke mannen bekijk om maar sex met Rick te kunnen hebben. Ik voel me daar behoorlijk rot onder, want wie ben ik om hem dit goede gevoel over zijn lichaam niet te gunnen?
Ik zou er wat voor over hebben als ik van deze rare fetisj af zou kunnen komen. Misschien kan dat wel door therapie, of hypnose? Want uiteindelijk zit deze seksuele voorkeur me net zo in de weg, als de kilo’s Rick al die tijd in de weg zaten.’
Image by Gabriele Lässer from Pixabay
