Als het aan Likoed Nederland ligt dan is dat laatste het geval. Op de eigen website is een dossier medialeugens aangelegd. Op het ogenblik is de onzorgvuldige berichtgeving van de Nederlandse Omroep Stichting (NOS) als spreekbuis van Nederland trending.
Likoed, een politieke partij in Israël, maar in Nederland een vereniging komt op voor vrede en veiligheid in Israël. De vereniging komt in actie als zij vindt dat Israël ten onrechte in een verkeerd daglicht wordt gesteld. Geluiden van Nederlanders die daar wonen en Israëlische opiniemakers, dat de media in Nederland Israël ten onrechte te vaak negatief in het nieuws brengt, is niet nieuw.
De reactie van Likoed Nederland valt samen met het nieuws dat de NOS-logo’s van haar satellietwagens afhaalt, omdat personeel wordt bedreigd, aangevallen en geïntimideerd door actievoerders die zich niet herkennen in de berichtgeving van het NOS-Journaal.
Zo is beeld te zien van protesterende boeren die NOS-verslaggever Edwin van der Berg twee ‘fake news’-stickers op zijn schouders plakken en een andere verslaggever krijgt met zijn mobieltje aan zijn oor te horen op te rotten. Ook politici moeten het ontgelden. Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib spreekt van verwarde personen, die niet meer voor rede vatbaar zijn.
Het agressieve gedrag van betogers geeft verslaggeefster Kysia Hekster juist kracht om door te gaan met haar werk en haar baas, hoofdredacteur Marcel Gelauff, zegt niet te zullen zwichten voor de actievoerders en zelf zijn journalistieke keuzes te maken, maar voor de veiligheid van zijn personeel de satellietwagens wel te moeten anonimiseren.
De gebeurtenissen vallen ook samen met een spotje van Free Press Unlimited die aandacht vraagt voor de intimidaties, bedreigen en aanvallen op en van journalisten, die zelfs het risico lopen te worden vermoord.
‘Wij hebben recht op betrouwbare informatie en dat alle kanten van een verhaal worden belicht’, zegt Free Press Unlimited, dat journalisten veilig hun werk wil laten doen en bijvoorbeeld onderzoeksjournalistiek bij het ontmaskeren van de waarheid steunt.
De organisatie wil graag in contact komen met een professioneel filmmaker die een documentaire kan maken over de straffeloosheid van vermoorde journalisten.
‘Ook in democratische landen zijn betrouwbare informatie en persvrijheid nier meer vanzelfsprekend. Misdaden tegen journalisten nemen toe en vormen het grootste gevaar voor onafhankelijk nieuws. Dat is alarmerend’, aldus de organisatie.
‘Shooting the messenger’ of anders gezegd schieten op de boodschapper is geen nieuw fenomeen. Tragediedichter Sophocles in het oude Griekenland repte er in zijn toneelstuk Antigone al over, dat niemand van de boodschapper houdt, die slecht nieuws brengt.
Koning Tigranes van Armenië voegde de daad bij het woord en hakte het hoofd af van de eerste boodschapper voor de pijnen die hij hem had bezorgd. Hij had namelijk meegedeeld dat Lucius Licinius Lucullus in aantocht was. De Romeins militair en politicus uit de 1ste eeuw voor Christus zou met zijn leger koning Tigranes verslaan. Niemand durfde de koning echter nog te informeren uit angst dit met de dood te moeten bekopen.
Op een gegeven moment veranderde het gedrag tegenover de boodschapper. In oorlogstijd werd van een bevelhebber verwacht de afgezant of diplomatieke gezanten in leven te laten. De Chinezen baseerden zich op ridderlijkheid en deugd om boodschappers die door hun tegenstanders waren gestuurd niet te executeren.
In 1598 zou Shakespeare in zijn toneelstuk ‘Henry IV’ het advies “Don’t shoot the messenger” (schiet de boodschapper niet neer) zijdelings voor het eerst hebben gebruikt en in ‘Antony en Cleopatra’. Cleopatra wilde de ogen van de boodschapper als ballen gebruiken, omdat zij had gehoord dat Marcus Antonius met een ander was getrouwd, maar kon daar toch van afgehouden worden. De boodschapper verweerde zich met dat hij wel het nieuws heeft gebracht, maar niet het huwelijk had gesloten.
Hoewel de gedrukte en digitale pers ruimte maken voor publieksreacties heeft de NOS een ‘herstelrubriek’ ingevoerd, waaruit blijkt dat nieuws niet altijd even betrouwbaar is als dat het wordt gebracht. Likoed Nederland komt in dat overzicht niet voor.
Waar Likoed Nederland vooral over valt, is het verslag van de 28-jarige correspondent Ties ‘goudhaantje’ (vanwege zijn snelle carrière) Brock over het vredesakkoord tussen Israël en de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein. Likoed Nederland stelt dat de NOS een heel eenzijdig en deels onjuist beeld van het Palestijns-Israëlisch conflict geeft dat altijd in het nadeel van Israël is.
Ties Brock zegt op de website van Jonet.nl (12 juli 2019) dat Israël en de Palestijnse Gebieden een lastige post is en beseft hoe ingewikkeld en gevoelig het nieuws kan zijn. Maar hij ziet het als een belangrijke opdracht om daar onpartijdig en evenwichtig over te berichten.
Maar wat hij ziet, wordt niet door iedereen gedeeld. In navolging van zijn voorgangers Monique van Hoogstraten en Arlene Gelderblom, ligt hij nu ook onder vuur.
Likoed Nederland vindt dat het verhaal van de NOS-correspondent uitsluitend uit een extremistisch Arabisch/islamitisch perspectief is gemaakt. En dat staat volgens de vereniging haaks op de mening van steeds meer gematigde Arabieren die het voortduren van het conflict toerekenen aan de Palestijnen. ‘Het is bepaald geen evenwichtige journalistiek van de NOS’, aldus de vereniging. Zij zegt de NOS hier bij herhaling op te hebben gewezen. ‘De redactie reageerde dat zij zich niet in onze punten herkent: “In elk geval niet dat onze benadering (door de NOS) negen eenzijdigheden/onjuistheden oplevert.”
Dat was gemakkelijk beweerd, want al onze kritiekpunten werden weggewuifd als onbelangrijk of te lastig om uit te leggen. Ook hebben wij gevraagd om bepaalde onderwerpen dan eens wat nader, genuanceerd uit te diepen. Bijvoorbeeld de Zesdaagse oorlog in drie minuten, de ‘nederzettingen’ in vier minuten. Want dan kan de nuance er mogelijk wel iets beter in worden verwerkt. En ontstaat er een beter beeld over wat daar nu eigenlijk de afgelopen honderd jaar allemaal is gebeurd. Dit zal de redactie overwegen, maar “niet te weten of we snel die keuze zullen maken”.
Hieronder al onze negen punten, over een filmpje van nog geen vier minuten. Steeds staat er een citaat uit het filmpje van de NOS met de reactie van Likoed Nederland eronder. Oordeel zelf of hier een eenzijdig en soms onjuist beeld geschetst wordt door de NOS.
1. “Als de Britten vertrekken, stellen de Verenigde Naties voor het gebied te verdelen.”
Dit was slechts een voorstel, om een conflict te voorkomen. Wat niet wordt gezegd, is voor het internationaal recht het veel wezenlijker is dat het gebied in 1922 door de Volkerenbond unaniem was toegewezen aan de Joden. Wat ook niet wordt niet gezegd, is het essentiële gegeven dat de Joden het internationale voorstel accepteerden, maar de Arabieren weigerden. Dat is essentieel: daardoor ontstond het conflict.
2. “Joodse leiders roepen meteen de staat Israël uit.”
Onjuist, er zat een half jaar tussen het VN-voorstel en het uitroepen van de staat Israël. De besprekingen die in die tijd werden gehouden, om te voorkomen dat de Arabische landen zouden aanvallen, haalden niets uit.
3, “Israël wint die oorlog en breidt het grondgebied fors uit, tot deze groene lijn.”
Onjuist. Nogmaals, het gebied dat de Joden in 1922 onder internationaal recht was toegewezen, was veel groter: het huidige Israël, Gazastrook, Westbank, Golan hoogvlakte (gedeeltelijk) en Jordanië. Dat was van volkenrechtelijk wezenlijk belang. Het delings-voorstel daarentegen had geen juridische waarde. Dat had het pas gekregen als het door beide partijen aanvaard was.
4. “In 1967 verovert Israël in een nieuwe oorlog met de buurlanden ook dit gebied.”
Dit is geen onwaarheid. Echter, er zit wel een heel verhaal aan vast. Ten eerste waren het de Arabische buurlanden die de oorlog in 1967 begonnen. Jordanië viel Israël aan, waarna Israël Jeruzalem en de Westbank op Jordanië veroverde. Jordanië dat de Westbank overigens volgens de VN en de Arabische Liga illegaal bezet hield (van wie was de Westbank tussen 1948 en 1967 dan, dat is een interessante vraag). Israël veroverde de Westbank veel sneller dan verwacht. Voordat ze het wisten stond het Israëlische leger bij de Jordaan, en was de Westbank veroverd. Direct ontstond in Israël een discussie over wat met de Westbank te doen. Gedeeltelijk teruggeven, helemaal teruggeven, teruggeven in ruil voor vrede? (Velen in het Israëlische etablissement wilden het in ruil voor vrede gedeeltelijk teruggeven, zie bijvoorbeeld het Allon plan). Dat laatste wilden de Arabieren niet (de drie nee’s van Khartoem). Waarna de situatie ontstond dat Israël het gebied behield, ook om militair-strategische redenen; de Westbank is een soort enorme tankgracht.
Zelfs dit is slechts een zeer korte samenvatting van de oorlog in 1967 op de Westbank. We vermelden niet eens de oorlogen die destijds tegelijkertijd met Syrië en Egypte plaatsvonden.
5. “Op dat moment (1967) wonen hier zo’n 600.000 Palestijnen en nul Israëliërs. ”
Dat er nul Israëliërs woonden, kwam omdat de Joodse bewoners van Oost-Jeruzalem en de Westbank in 1948 etnisch gezuiverd werden.
Daarmee kwam 3.000 jaar onafgebroken Joodse bewoning in het gebied tot een eind. Deze schanddaad wordt niet vermeld.
Daarmee wordt het voor de kijker ook niet duidelijk dat het logisch was dat de Joden na 1967 terugkeerden naar Oost-Jeruzalem en de dorpen waaruit zij etnisch gezuiverd waren.
6. “Hoewel dat (nederzettingen) volgens het internationaal recht illegaal is.”
Er wordt weggelaten dat o.a. vele internationale juristen, Israël en de Verenigde Staten daar anders over denken.
7. “(Door de lappendeken aan gebied is het) … bijna onmogelijk een Palestijnse staat te stichten.”
Helemaal niet. In 2001 werd de Palestijnen een staat geboden op 100% van de Gazastrook en 95% van de Westbank. Dat is bepaald geen lappendeken. En toch werd dit geweigerd door Jasser Arafat.
De grootte van het gebied heeft trouwens weinig met levensvatbaarheid te maken. Israël zelf is half zo groot als Nederland en op het smalste punt maar 15 km. breed. Kleine landen als Luxemburg en Singapore zijn uitermate succesvol.
8. “Maar de onderhandelingen over zo’n akkoord lopen keer op keer vast.”
Onjuist. De onderhandelingen lopen niet vast, de Palestijnen weigeren elk compromisvoorstel: in 2000, in 2001, in 2008, in 2014 en in 2020.
Net als eerder in 1937 en 1947/1948.
Dat is de reden dat er maar geen einde aan het conflict komt. Met de Palestijnen althans. Zoals de tekst boven het filmpje wel vermeldt, zijn steeds meer Arabische landen geneigd om vrede te sluiten met Israël. Dat is mede ingegeven omdat zij en hun bevolkingen zijn gaan inzien dat het weinig zin heeft om te wachten tot de Palestijnen bereid zullen zijn tot vrede.
9. Tot slot
Ook ontbreekt in de schets honderd jaar van Arabische haat zaaien, antisemitisme en terreur tegen onschuldige Israëlische en Joodse burgers.
Voor het vermoorden van Joden worden door de Palestijnse leiders grote beloningen in het vooruitzicht gesteld, zowel religieus (toegang tot het paradijs) als financieel. Ook dit draagt enorm bij aan het voortduren van het conflict.’
Maar ook zijn woordkeuze in een onderwerp over de verdere uitbreiding van nederzettingen door Israël op de bezette Westelijke Jordaanoever stuit op afkeuring. Hierij dient te worden aangetekend dat de Verenigde Staten hun standpunt hebben veranderd en de nederzettingen niet als illegaal beschouwen.
Hij laat een voorzitter van de dorpsraad aan het woord die zegt dat landbouwgrond wordt geroofd en de Palestijnen zelf niet mogen uitbreiden, maar hun huizen worden uitgejaagd.
Opperrabbijn Binyomin Jacobs van het Interprovinciaal Opper Rabbinaat (IPOR) in Amsterdam heeft moeite met woorden als ‘bezette gebieden’ en ‘kolonisten’ die er gaan wonen.
In zijn dagboek van 23 juli 2020 meent hij dat door de media het opkomend antisemitisme wordt gevoed, gestimuleerd en aangewakkerd als wordt geschreven: In de ‘bezette gebieden’ wonen ‘kolonisten’.
Jacobs: ‘Er had ook neutraal kunnen staan: In de ‘betwiste gebieden’ wonen ‘mensen’. Door de woorden ‘bezet’ en ‘kolonisten’ te gebruiken, worden de Joodse bewoners gedemoniseerd en wordt het antizionisme = antisemitisme gestimuleerd.
Op 3 augustus 2020 schrijft Jacobs: ‘Kritiek op het beleid van Israël mag, maar de grote vraag is: wie uit die kritiek? Door welk gedachtegoed wordt de journalist of de politicus gedreven? Afhankelijk van de ‘opdrachtgever’ is die kritiek koosjer of niet-koosjer en dus een uiting van antizionisme=antisemitisme.
Op Facebook maakt het artikel van Likoed Nederland over de eenzijdigheid van de NOS verschillende reacties los.
’90% van de mainstream media zijn lui onvolledig en zitten vol van verzinsels is mijn opinie. Misschien dat er hier een andere agenda meespeelt?’
‘In de praktijk betekent dit dat het gevaar op de loer ligt dat de kijker wordt bedrogen en niet alleen door de NOS. Maar dat is eigenlijk geen nieuws meer.’
‘Gevaar? Eens, de kijker wordt bedrogen door de media dat is al sinds een eeuwigheid aan de gang integriteit en onderzoeksjournalistiek is al jaren niet meer aan de orde. Schreeuwende koppen met halve waarheden verkoopt. Echt nieuws kent geen sensatie of verkoopcijfers.’
‘Het heeft ook met keuzes te maken. Waarom besteed je wel aandacht aan dat ene onderwerp en waarom niet aan dat andere onderwerp. Het is een kwestie van hoe objectief of subjectief hij/zij is die de pen vasthoudt en wat zijn/haar achtergronden zijn. De lezer kan daarentegen moeilijk beoordelen wat waarheid of een leugen is.’
‘NPO opheffen.’
‘Altijd maar weer dat gezeur, NPO opheffen als je het ergens niet mee eens bent. Beetje treurig wel, niet geleerd van de geschiedenis?’
‘Israël maakt zelf de redenen tot kritiek. Het land is hopeloos verdeeld en er is veel haat. Mijn ouders, drager van de Yad Vashem-onderscheiding draaien zich om in hun graf. Veel Joden lijken niets te hebben geleerd van hun verleden. Ook daar worden mensen als Untermenschen behandeld.’
“Wat een buitengewoon neerbuigende reactie! Joden moeten zich voorbeeldig gedragen omdat uw ouders zich anders omdraaien in hun graf? Ach ja.’
‘NOS hanteert al jaren zijn eigen interesse en interpretatie.’
‘Ze begrijpen het niet of is het opzet?’
Opperrabbijn Jacobs in zijn dagboek van 25 augustus 2020:
‘Is het historische vredesverdrag tussen Israël en de Emiraten inderdaad zo historisch, er was toch al vrede met Egypte en Jordanië? En hoe zit het met het diepgewortelde anti-Israël gevoel, is dat nu plotseling verdwenen?’ Aan een voormalig Opperrabbijn van Israël werd eens gevraagd wanneer hij vrede met de Israël omringende landen verwacht. Zijn antwoord was kernachtig en to the point: zolang er in de schoolboeken in de Arabische landen haat wordt gekweekt tegen Joden en tegen Israël, zal geen duurzame vrede mogelijk zijn.’
De opperrabbijn ziet wel een oplossing, maar dat zal niet op korte termijn zijn. Als de Derde Tempel die volgens hem door G’d zelf wordt herbouwd en de daaraan gekoppelde komst van de Mosjiach zal er echte vrede zijn. ‘Dan betekenen de BDS, de boycotbeweging tegen Israël en Black Lives Matter en zelfs de Verenigde Naties helemaal niets meer. De Eeuwige zal dan door allen (h)erkend worden, er zal echte Sjalom zijn en niet alleen voor Joden, maar voor de gehele mensheid. Jeruzalem zal zonder enige discussie de eeuwige hoofdstad zijn van Israël, Joden en niet-Joden zullen dringen om de muren van de Tempel te mogen aanraken.’
(Foto: Hebron is de enige Arabische stad die Joodse bewoners in het centrum kent. De Grot van Machpéla of het Heiligdom van Abraham is belangrijk voor zowel Joden als moslims.)
