De laatste keer dat dat kon was in 2018, nog niet eens zo gek lang geleden en toen was het maar heel kort. Een Amerikaanse journaliste vertelde indertijd bij de opening van de Olympische Winterspelen dat alle Amsterdammers op de schaats naar hun werk gingen. Wat een grap. Binnen een paar dagen was het alweer gedaan met de schaatspret en moesten alle Amsterdammers op een andere manier naar hun werk zien te geraken.
De keer daarvoor was 2012. Er zat dus een behoorlijke tijd tussen en wat dat betreft mogen we nu niet mopperen gezien de opwarming van onze aardbol. Vroeger, ja vroeger, toen hadden we pas winters. Opa vertelt, maar het is wel waar. Tegenwoordig noemen we een beetje sneeuw en wat vorst al ‘extreem winterweer’ – dixit de Nederlandse Spoorwegen. En dan vallen ook direct alle treinen uit.
Het is altijd prachtig, zwieren en zwaaien op de Amsterdamse grachten, want meestal is het natuurlijk op sloten en vaarten in the middle of nowhere. Dat heeft ook wel z’n charme, maar het decor van statige grachtenpanden is niet te versmaden. Als dan de zon ook nog schijnt wordt Amsterdams adembenemend mooi.
Ploeteren
Enfin, naast deze schaatspret is er gelukkig ook nog wel wat te zeuren. Waar andere steden er in slagen om de belangrijkste wegen, fiets- en voetpaden sneeuwvrij te maken, is het in Amsterdam altijd behelpen. Ook nu weer. Hele stukken van de stad, en ook van de Wallen, zijn schier onbegaanbaar. Grachten, bruggen en stegen, het is en blijft ploeteren om de bakker of de slager te bereiken. Welke weg nog wel een enigszins vrije doortocht biedt en welke niet, het blijft raden. Zelfs een agent die ik er over sprak deed zijn beklag: hoe kun je op deze manier nu snel ter plaatste zijn als er iets aan de hand is? Voor mensen die goed ter been zijn levert de sneeuwbagger geen problemen op, maar je zal maar wat minder stevig op deze aarde staan, dan zit er niks anders op dan binnenblijven.
Er is dit jaar nog een positief aspect te ontdekken aan de vorstperiode. Eindelijk wordt, ook al is het maar voor even, de coronacrisis vergeten. Iedereen lijkt te snakken naar een ander gespreksonderwerp en dat heeft zich nu aangediend. Over een paar dagen is al deze pret en dit kleine leed achter de rug. Als de voorspellingen uitkomen halen we hoogstens het weekend en zet daarna de dooi in. Wie weet hoe lang we dan weer moeten wachten op sneeuw en ijs. Dan is het kleine moment van ontspanning voorbij en zullen we weer praten over teststraten en vaccinaties. Jammer.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
