Ergens eind vorig jaar begon het op te vallen. Stickers op kleding, tassen, rieten manden. Met de tekst hecho en España – gemaakt in Spanje. Groenteboer Fernando prees ineens zijn artisjokken aan als gekweekt op ´onze eigen grond´. Namelijk in de velden een dorp verderop. En bij het kopen van nieuwe flamenco-hakken voor de jongste kreeg ik te horen dat het geen Chinese ´troep´ was. Maar Spaans handwerk, vervaardigd met leer uit eigen land.
Rond kerst en het Spaanse sinterklaasfeest op 6 januari (Drie Koningen) werden spandoeken ingezet. Met de oproep vooral Spaanse producten te kopen. Liefst uit eigen regio. ´Zodat uw buren ook fijne feestdagen kunnen vieren.´ Witgoed-fabrikant Balay bedankt in de nieuwe reclame-campagne zelfs rechtstreeks de kopers van koelkasten en magnetrons. “Dankzij u kunnen 4.000 mensen aan het werk blijven in onze fabrieken in Spanje.”
Stille revolutie
Het is een stille revolutie en een vorm van protest van de gewone Spanjaard. Die voelt zich machteloos tegenover de financiële crisis, corrupte politici en multinationals. Die steeds vaker de vlucht nemen naar lage lonen landen. Of het in hun hoofd halen paardenvlees in kant-en-klaar-maaltijden te verstoppen.
Met een ideologie heeft het allemaal niets te maken. Wel met een hang naar vroeger, toen er nog gewoon werk was, je een gezin kon onderhouden, verzekerd was van een dak boven je hoofd. Daarnaast is het een soort bonus-stelsel voor lokale ondernemers: jij zorgt voor werk, dus ik koop jouw spullen.
Wij blijken als gezin overigens voorlopers te zijn van weer een andere trend, die ook samen hangt met de crisis. Namelijk eten zoals opa en oma dat al deden. Op een snel groeiend aantal blogs en websites worden Spanjaarden opgeroepen landbouwproducten uit de eigen streek te consumeren. Dat is puur, authentiek en lekker.
Laatste roddels
Daar weten wij alles van. Inkopen doen we zoveel mogelijk in ons eigen dorp. Een prima manier om op de hoogte te blijven van de laatste roddels, nieuwe mensen te leren kennen en inspiratie op te doen. Want er moet toch iedere dag weer iets op tafel komen.
Vlees belandt bij ons alleen in de pan als de koe heeft rondgehobbeld in de graslanden van onze streek. En we eten wat het seizoen te bieden heeft. Dus geen sinaasappelen in de zomer of pruimen in de winter. Soms word je wel eens gek van de zoveelste stoofschotel met witte kool of de derde tortilla in een week – dankzij de scharreleieren van buurvrouw Teresa. En na een lange zomer kan ik geen watermeloen meer zien. Maar het heeft ook iets moois. Het is vers, gezond, heeft geen dagen achter elkaar op een of andere laadbak doorgebracht.
En: het is made in Spain.
Verschenen in bij De Persdienst aangesloten kranten
