Lekker provocerende titel. Net als Something Else!!!! met niet één maar vier uitroeptekens, The Shape Of Jazz To Come, Free Jazz, This Is Our Music. Het revolutionaire van Colemans jazz, die destijds zowel indruk maakte maar ook met de nek werd aangekeken, is er intussen een beetje af. Toch klinken de platen die hij maakte voor Atlantic Records nog altijd urgent, uitbundig en uitdagend. Coleman was overtuigd van zijn muziek en de manier hoe die muziek uitgevoerd moest worden. Zonder pianist!!!! Ongekend voor die tijd. Aan drie metgezellen had hij genoeg. Volgens hem had elk lid van zijn band een even belangrijke als persoonlijke bijdrage aan Change Of The Century.
Ook deze plaat bestond uit melodie, improvisatie, hoofdthema’s en allerlei zijwegen. Het vieren van een harmonische vrijheid die ter plekke leek te ontstaan. Die vrijheid voelde ook de luisteraar. Je wist niet waar en waarom het één begon en het ander eindigde. Best even wennen toen, temeer omdat Coleman een nogal schelle klank voortbracht op zijn saxofoon van plastic. Een echte, duurdere kon hij zich niet veroorloven. Op dit instrument had hij zichzelf leren spelen. Coleman was meer punk dan jazz.
Onder muzikanten werd zijn aanpak gewaardeerd. Behalve door Miles Davis. Hij vond de altsaxofonist niet goed snik. John Coltrane bleek wel een groot bewonderaar. Toen hij wist dat hij stervende was, vroeg hij Ornette Coleman om op zijn begrafenis te spelen.
Atlantic Records koesterde vanaf de oprichting in 1947 een sterke voorliefde voor jazz. Vanaf midden jaren vijftig begon het label meer aandacht te besteden aan de vormgeving van de hoezen. Kunstenaar Marvin Israel werd de huisdesigner die de platenmaatschappij een eigen gezicht gaf: een stijlvoller ontwerp met veel kleur en gewaagde lettertypes. Fotografen Lee Friedlander en William Claxton werden ingehuurd voor het maken van karateristieke portretten. Met de opvallende vormgeving wilde men de status van jazzartiesten verhogen. Tegelijkertijd moesten de platen in de winkel in het oog springen, zichtbaar en herkenbaar als een release van Atlantic Records.
(originele hoes)
(Music On Vinyl hoes)
Onbegrijpelijk dat men bij heruitgavelabel Music On Vinyl zo heeft geknoeid met de oorspronkelijke hoes. Om te beginnen is het tamelijk overdreven dat je op de verpakking je eigen label vier keer noemt (inclusief de sticker). Erger is het aanpassen van het originele ontwerp. Waarom wordt de labelnaam voluit linksboven het ventilatorlogo vermeld? Dit is op geen enkele heruitgave eerder gebeurd.
Daarnaast heeft men linksonder Atlantic Records maar helemaal verwijderd. De rest van de tekst simpelweg naar links geschoven. Onlogisch en vreemd aangezien op de achterzijde de platenmaatschappij van weleer wel wordt genoemd. Is dit het werk van een stagiaire, of van iemand met een hekel aan jazz? En wordt hier eigenlijk niet het auteursrecht van het oorspronkelijke ontwerp geschonden? Historisch besef en een beetje respect voor de vormgeving van een belangrijke plaat schitteren door afwezigheid. Music On Vinyl laat haar ware gezicht zien en blijkt gewoon een ordinaire reissuefabriek.
Deze editie verschijnt in een genummerde oplage van 1000 stuks op goudkleurig vinyl. De muziek op de persing klinkt fris en levendig, in een transparant stereobeeld dat niet eens zo wezenlijk verschilt van een oudere reissue in het bezit van de schrijver.
Ornette Coleman – Change Of The Century (Atlantic Records 1960/Music On Vinyl 2022)
