Qini is onherkenbaar. De moeder van Ismael draagt een rok (!), hoge hakken en is een paar kilo lichter. Haar geheim? "Gewoon eten, maar dan de helft. En dat twee weken lang." Ook vriendin Juanma zit compleet opgedirkt in de kerkbanken. De vrouwen van het Zuid-Spaanse dorp Santa Lucia, waar sloffen onder een joggingbroek de plaatselijke klederdracht is, op hun paasbest. Want hun kinderen gaan trouwen. Met Jezus.
Het katholieke hoogseizoen is weer los gebarsten in Andalusië. De komende zes weken gaat iedere zaterdag en zondag een groep kinderen van de generatie van 2003 op voor hun Eerste Communie. En die lijkt in Spanje nog het meest op een solo-bruiloft. Er is een gastenlijst, een staande receptie met welkomstborrel, een decadente lunch, peperdure cadeau´s en afsluitend een knalfeest met keiharde muziek.
Kostbare toestand
De hele familie moet uitgenodigd worden, tot in de derde graad. Een kostbare toestand. Twee jaar sparen voor één dag feest is geen uitzondering. Voor de meiden moet er, naast de jurk (vanaf 300 euro), handschoentjes, hakken, oorbellen, gouden Maria-hangers en een kapster geregeld worden. De jongens krijgen een admiraals- of marine-pak aangemeten, met leren instappers daaronder en een door gel in toom gehouden scheiding.
Dat moet allemaal een paar weken eerder al op orde zijn, voor de traditionele fotoreportage, die drie uur in beslag neemt. Ik heb nu zo´n vijftien Eerste Communie boeken gezien, allemaal van de hand van dezelfde fotograaf. En waarom hij iedere keer weer een nieuwe reportage maakt, is me een raadsel. Want het resultaat is steeds exact hetzelfde: de poses, het licht, de rozenblaadjes, het leunen tegen die ene muur met waterval… David Hamilton-achtige plaatjes, gefotoshopt tot in perfectie. En toch verzuchten bij iedere foto alle Spanjaarden weer hoe preciosa, prachtig, die toch is.
Geneuzel
De moeders weten dat ik het, als al lang niet meer praktiserend katholiek, een hoop geneuzel vindt. Maar toch waren we vorig jaar uitgenodigd, door vrienden Rocio en Javier, voor de eerste communie van Miriam.
Het werd een lange dag.
Die begon zondagochtend om tien uur, met een strak geregisseerde mis. Waar de kinderen twee jaar lang wekelijks voor hebben getraind. Dat werpt z´n vruchten af. Alles verloopt soepel en volgens plan. Tot en met de verplichte kus voor hun stuk voor stuk tot tranen toe geroerde ouders aan het einde van de kerkdienst.
Overdadig
Na afloop barst het feest los. Al in de kerk zijn er felicitaties, omhelzingen, vele oh's en ah's over de nieuwe jurken en pakken. Waarna we in de auto stappen naar een restaurant verderop. Daar staat een luchtkussen met clowns klaar voor de kinderen, verzamelen de genodigden zich voor een eerste borrel en verschijnt een overdadige lunch op tafel. Het wordt gezellig, zelfs meer dan dat, we blijven als laatste plakken en de jongens stappen zwaar tegenstribbelend ("is het nu al afgelopen?") de auto in naar huis.
Een hoop geneuzel, die Eerste Communie, dat vind ik nog steeds. En toch hoop ik stiekem dat onze jongste, na de weigering van haar twee grote broers, straks wél aan het circus mee wil doen. Ik zie die kleine blonde, als enige hier geboren, wel in de kerk staan. In der mooiste jurk.
Morgen open ik de spaarrekening, nog maar zes jaar te gaan…
