Filmrecensie: “Holy Cow” (Vingt Dieux) door Louise Courvoisier
Beoordeling: ★★★★★
De film ging in première in de officiële competitie van de “Un Certain Regard” sectie op het 77e Cannes Film Festival, waarbij de nadruk ligt op “volwassenheid.” Het stuwt zijn hoofdpersoon, die voorheen geen gevoel van verantwoordelijkheid had, een steile helling af, waardoor hij afscheid moet nemen van zijn jongensjaren. Totone moet de verantwoordelijkheid op zich nemen om voor zijn zus te zorgen en zo de volwassenheid omarmen.
De titel “Holy Cow,” afgeleid van de Franse uitdrukking “Vingt dieux!” dient als een motief met verschillende interpretaties door de film heen. De uitroep “Holy Cow!” wordt vaak uitgesproken door verschillende personages, wat een gevoel van schok en verbazing aangeeft. Dit element van het onverwachte wordt belichaamd in de hoofdpersoon, die verandert van een onbeduidend lid van zijn landelijke gemeenschap in een verantwoordelijke en geliefde individu. Hij gaat zelfs zo ver dat hij het ambacht van het maken van professionele Comté kaas onder de knie krijgt – een prestatie die we zeker niet van Totone verwachten, waardoor we uitroepen: “Holy Cow!”
Een andere interpretatie van “Holy Cow” is verbonden met thema’s als moederschap, verzorging en creatie. In de landelijke setting van de film zijn koeien en hun melk van vitaal belang voor overleving en welvaart, wat vruchtbaarheid en onderhoud symboliseert. Totone, in zijn amateuristische pogingen om kaas te maken, steelt melk van Marie-Lise, een meisje dat interesse in hem heeft getoond. Gezien Totone’s gebrek aan een moederfiguur, wordt “melk” een krachtig symbool in de film. Zijn vermogen om melk om te zetten in fijne kaas betekent zijn persoonlijke groei.
“Holy Cow” dient ook als een metafoor voor “onverantwoordelijkheid” en “uitbuiting.” Net zoals het melken van een koe het onttrekken van middelen inhoudt, probeert Totone Marie-Lise uit te buiten. Echter, wanneer een van zijn koeien op het punt staat te bevallen, besluit Totone de waarheid te vertellen en breekt hij met zijn onverantwoordelijkheid, waarbij hij de gevolgen van zijn daden accepteert. Dit is het moment waarop hij echt een man wordt, waarbij het pasgeboren kalf symbool staat voor Totone’s eigen wedergeboorte.
Een van de opvallende aspecten van de film is de uitstekende montage door Sarah Grosset, die een passend ritme biedt dat oscilleert tussen snel en langzaam, in lijn met Totone’s groeireis. De montage wordt aangevuld met de prachtige en ontroerende muziek van Linda en Charlie Courvoisier. De soundtrack begint met een enkel instrument en wordt geleidelijk rijker, met lagen zoals een cello, naarmate Totone vordert in zijn ontwikkelingsstadia.
De acteerprestaties, vooral van Clément Favreau, zijn prijzenswaardig, waarbij hij de innerlijke schommelingen en groei van het personage vastlegt en een getalenteerde nieuwe acteur aan de cinema introduceert.
Ik beschouw Louise Courvoisier’s eerste speelfilm als een briljant, warm en hartverwarmend werk dat lof verdient.
