Ik landde op JFK, nam de metro naar Manhattan waar ik uitstapte in het prachtige, art deco Grand Central Station en via Broadway via Times Square naar de Banana Bungalow liep, een betaalbaar jeugdhotel waar elke avond een krat bier werd weggegeven op de ‘roof party’. Ik herinner me dat de oude lift in het tien verdiepingen hoge gebouw me aan Londen deed denken. De volgende ochtend wandelde ik naar het Central Park, nadat ik een Village Voice kocht van een kiosk.
Met een heerlijk ontbijt bladerde ik door deze cultuurkrant uit de jaren zestig. Zoals altijd hou ik ervan om in het diepe te springen zodra ik ergens kom, en zie wat er aan de hand is. Toen ik bij de uitgaans-agenda kwam, viel de enthousiaste concert tip op, voor een optreden van een bandje waar ik nog nooit van had gehoord: ‘Star People’.
World Trade Center
Het was een eind weg, in Tribeca, dus verkende ik die buurt, nadat ik ook mijn bucketlist wens om het World Trade Center te bezoeken had ingevuld; eigenlijk kan ik wel zeggen dat dat het grootste modernistische kunstwerk is dat ik ooit had bezocht. Nog altijd zijn die strakke horizontale en verticale lijnen een soort ode aan Mondriaan, waar de nieuwe ‘Freedom tower’ niet aan kan tippen. De onderkant van de verticale pilaren die tot in de wolken reikten zag er uit als een moderne kathedraal, waar steeds drie verticalen bijeenkwamen op zo’n twaalf meter hoogte in een gothische boog, waarbij het symbool voor filosofie ontstond.
Na het maken van een foto (de vlag hing halfstok, vanwege de Al Qaeda bomaanslagen op Amerikaanse ambassades in Afrika) was ik verbaasd dat er een compleet winkelcentrum met metrostation onder die reuzen-wolkenkrabbers was, en een brug over een van de avenues naar de haven waar stevige jachten aangemeerd lagen. Het was vlak na vijven nu, dus stroomde het terras -indertijd was dat nog een soort bezienswaardigheid in New York, terrascultuur was destijds nog typisch iets voor de ‘luie’ Europeanen- snel vol met keurig in pak gestoken werknemers van de diverse bedrijven van het WTC, voornamelijk bankmedewerkers. Ik praatte met een aantal mensen over hoe het is in zulke gebouwen te werken, ze deden cool, alsof het niet uitmaakte waar je werkt, zolang je maar veel verdient. Ik heb niet gevraagd naar hun namen, en hoop dat ze nog leven.
Na een goede maaltijd ging ik naar het adres dat de ‘Voice’ had gegeven voor het Star People optreden, en daar stond al een groep mensen, die snel groeide. Deuren open, destijds konden we nog voor tien dollar naar binnen.. Dit was voordat Ticketmaster en LiveNation het onmogelijk gemaakt hadden voor normale mensen om van live muziek te genieten.
De zaal was vrij donker, mensen fluisterden, en de spanning groeide alsof er inderdaad echt een beroemde act op het punt stond om door te breken. ‘This band is really, REALLY good’ zei de man naast me. Toen ging het licht aan, en onmiddelijk hoorde ik de openingsnoten van hun eerste cd ‘Star People Are Coming’.
Klaatu
Een beetje Magma, een beetje Klaatu (de band heeft de song ‘calling occupants of interplanetary craft’ gecovered) en een heleboel theater.
De leider van de band is de bassist, uit Engeland. De zanger, met Orson Welles stem, draagt een strak pak: witte blazer, zwarte broek, zonnebril, alsof hij uit de Sinatra show komt. Een staf die hij vasthoudt geeft aan dat hij de band leidt, en op een goed moment is hij in staat zowel band als publiek in een polonaise door de zaal te leiden.
De band heeft een violiste, die bij toetsenist Kitaro heeft gespeeld. Met plm tien bandleden is het een flinke act. Het theatrale aspect deed me denken aan Dread Zeppelin, waarvoor ik een maand eerder in Doornroosje het licht had gedaan. Een soort cult uit de verre ruimte, Hawkwind achtig. De band was ook voorprogramma voor Ozric Tentacles, maar hoewel die band ‘sensationeler’ klinkt, mist het zang. Ook Dream Theater, Moe, en de Dixie Dregs hadden de band als opener. Op hyperspacerecords is een stripboek te vinden dat precies uitlegt waar de band vandaan komt: de elfde dimensie. Bandleden: Teacher (Bill Olland, vocals), Golden Boy Paul (Paul Gifford, vocals/acoustic guitar), Doctor Scott (Scott Treibitz, keys/theremin), bassist Ambassador Randy (Randy Pratt), guitarist Captain Bob (Robert Dean), Helmsman Phil (Phil Weiss, drums), en violinist/vocalist Star Girl (Lorenza Ponce).
Hyperspace Records
Het publiek was trouwens ook wel interessant. De hip scene van Manhattan en omgeving, denk ik. De bassist, Randy Pratt blijkt oprichter van de band te zijn, en lijkt wat op een Engelse rockster op leeftijd. Hij kwam in de jaren zeventig naar New York, opende een opname studio in Long Island, waar hij bijna veertig albums opnam. Onder andere met Cactus en Vanilla Fudge, bands die hij middels een reunie nieuw leven inblies, en waarmee hij als mondharmonica speler toerde.
In 1999 begon Pratt ‘Hyperspace Records’, en onder andere de legendarische drummer Carmine Appice nam er op. Helaas (voor hemzelf, maar gelukkig voor de fans) is Pratt geen zakenman en geeft hij alle muziek gratis weg.
Dus: snel naar https://www.hyperspacerecords.com!
Daar kun je links vinden naar alle door hem opgenomen albums waarvan de artiesten het prima vinden ze gratis weg te geven.
Het eerste album van de band is te vinden op https://soundcloud.com/user-322817446/sets/star-peopleare-coming
Ruimtepak aan, veiligheidsriemen vast, stoel naar achteren, heb je favoriete eten/drankje/rookwaar etc in handbereik, relax, en geniet van deze reis door de interplanetaire ruimte. De band speelde in 2000 in de House of Blues in New Orleans, waarna een lange stilte kwam, die pas in 2022 weer werd doorbroken, en het valt te hopen dat we ze nog eens mogen zien.
