Had ik vier jaar geleden niet kunnen bevroeden. Naast mijn naasten waren er weinig mensen op de hoogte van mijn situatie. Inmiddels snij ik het onderwerp eenvoudig aan. Sterker nog, er gaat in zekere zin een soort therapeutische werking van uit. Ik ben met mijn verhaal op de beeldbuis te zien geweest en ik heb in die fase met mijn verhaal ook in een dagblad gedaan.
Aparte gewaarwording, voor iemand die normaliter zelf het nieuws brengt. Maar geen moment spijt gehad van die ‘openheid’. Openheid leidt – meestal – tot begrip. Niet tot nieuwsgiergheid, want ik merk daarin nog steeds een zekere terughoudendheid over het onderwerp. Ik vermoed dat mensen bang zijn om de verkeerde vragen te stellen. Waar het kan, zal ik het onderwerp vaker ter sprake brengen. Dat is immers hard nodig, want het onderwerp gokverslaving wordt nog altijd te weinig voor het voetlicht gebracht.
Menigeen slaakte een zucht van verbijstering op de dag dat de overheid de gokmarkt wagenwijd open stelde. Arjen Lubach, Tim Hofman, Amber Kortzorg: ze hebben sindsdien allemaal het onderwerp (online) gokken één of meerdere keren behandeld. Bravo, maar ‘it doesn’t tell the whole story’. Vaak wordt er gedweept met cijfers (‘hoeveel geld heb je vergokt’?). Maar dat vind ik niet zo relevant. Het vergokte geld zie je toch niet meer terug. De ogen richten zich – die van mij ook – voornamelijk op de overheid. De overheid, die er van alles aan heeft gedaan om bijvoorbeeld het roken te ontmoedigen. In de supermarkt is er vrijwel geen tabakswaar meer te verkrijgen. Helemaal prima. Maar bij de servicebalie zijn daarentegen allerlei producten te verkrijgen, die het gokken stimuleren: lotto- en totoformulieren en ik weet niet hoeveel verschillende soorten krasloten.
De mens achter de gokverslaving wordt ook vaak onderbelicht. Een gokverslaving kost je vooral je gevoel voor eigenwaarde. Het kan heel lang duren voordat je dat weer terug hebt ‘verdiend’. Is bovendien een proces, waarin je er over het algemeen alleen voor staat. Een zekere mate van zelfredzaamheid is daarin van levensbelang. Hoe groot je sociale kring ook is.
Voor de goede orde, met mij gaat het inmiddels al ruim vier jaar goed. Ik raak geen kraslot meer aan. Hoe ik dat gedaan heb? In eerste instantie met dank aan de spreekwoordelijke schop onder mijn hol. Het zijn vaak anderen – je naasten, je vrienden, of wie dan ook – die je weer op de juiste weg moeten helpen. Mijn ervaring hoop ik ooit te gelde te maken. Als er maar één persoon zou zijn, die bij het lezen van dit relaas op het juiste pad terechtkomt, is mij dat alle moeite en aandacht dubbel en dwars waard. Ik concentreer me verder op de geneugten des levens. Heb ik tot nu toe veel profijt van. Met een grote rol voor kunst en cultuur. Die geneugten deel ik te zijner tijd graag met u.
