Geweld rond voetbalwedstrijden is helaas niets nieuws. Dat rond de wedstrijd tussen Ajax en Maccabi Tel Aviv rellen te verwachten waren lag in de lijn der verwachting. Vanwege de oorlog in Gaza kon je dit van tevoren bestempelen als risicowedstrijd, zelfs al ging het in dit geval niet om het voetbal.
Want daar zit natuurlijk een wezenlijk verschil, dit geweld ging niet over de voetbalwedstrijd maar over de oorlog in Gaza. Het feit dat hyena’s op scooters actief en georganiseerd op zoek gingen naar naar Israëlische fans is huiveringwekkend. En dat er ook sprake zal zijn geweest van een antisemitisch motief lijkt duidelijk. Toch moet je nog steeds uitkijken om alles onder de noemer antisemitisme te plaatsen.
Net zo min als je demonstraties tegen de staat Israël per definitie antisemitisch kunt noemen, kun je dat ook niet per definitie zeggen over de rellen in Amsterdam. Hoe verwerpelijk het geweld ook is, veel van die agressie komt voort uit woede over de misdaden tegen de menselijkheid in Gaza. En om daar geen enkel misverstand over te laten bestaan: dat is geen enkel excuus voor geweld tegen Israëlische burgers in Nederland.
Overzicht houden
Ook waren de rellen in Amsterdam niet eenzijdig. Daar lijkt vooralsnog weinig aandacht voor te zijn in de berichtgeving. Daags voor de wedstrijd werden in de hoofdstad Palestijnse vlaggen van huizen getrokken door supporters van Maccabi. Ook werden islamitische taxichauffeurs belaagd en genocidale leuzen gescandeerd tot in het het stadion. Dit alles is nog steeds geen excuus voor fysiek geweld, maar wel belangrijke context als je het hele verhaal wilt vertellen.
Ik benadruk nogmaals dat we georganiseerd geweld en intimidatie op geen enkele wijze moeten goedkeuren of goedpraten. Maar: het is wel van belang om overzicht te houden en de nuance te bewaren. En dat is precies wat politici zowel in binnen- als buitenland nu niet doen. Het is volslagen ongepast om het te hebben over pogroms en vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog te maken rond de dramatische gebeurtenissen van vannacht, maar dat is dus wel wat veelvuldig gebeurt.
Het is belangrijk om overzicht te houden. Deze gebeurtenissen zijn geen voetbalwedstrijd en je hoeft geen partij te kiezen. Je kunt geweld verwerpen en Jodenhaat verwerpen. Je kunt begrip hebben voor de angsten van Joodse mensen en openlijk je steun aan hen uitspreken. Tegelijkertijd kun je de genocide in Gaza en de Israëlische regering blijven veroordelen. Overzicht helpt daarbij.
De schuld van Halsema
Rechtse populisten laten geen enkele kans onbenut om nog meer olie op het vuur te gooien. Vergeet daarbij niet dat extreemrechts helemaal geen principiële bezwaren heeft tegen antisemitisme, het is altijd onderdeel van hun eigen DNA geweest, en is dat nog steeds. Alleen nu niet meer openlijk, want het is zo’n handige stok om moslims mee te slaan. Zoals altijd is de verontwaardiging van Geert Wilders tenenkrommend. Hij is de pot die de ketel Jodenhaat verwijt.
Één ding blijft altijd hetzelfde. Als het misgaat in Amsterdam is het altijd de schuld van burgemeester Halsema. Zij heeft zich in stevige bewoordingen uitgesproken en politie en ME zijn grootschalig ingezet. Maar voor radicaalrechts is het duidelijk: de geweldsincidenten zijn de schuld van Femke Halsema.
Er is waarschijnlijk weinig dat Halsema had kunnen doen om de rellen te voorkomen. Er is één ding dat ze in elk geval had kunnen doen. Ze had de risicowedstrijd van tevoren kunnen verbieden. En dat zou een rationele overweging geweest kunnen zijn. Maar ook als ze dat had gedaan zou ze zich ook de woede van radicaalrechts op de hals gehaald hebben. Het is hoe dan ook altijd de schuld van Halsema.
Netanyahu is de winnaar
Maar eigenlijk moeten we uitvergroten. Waarom was de Israëlische voetbalclub Maccabi Tel Aviv eigenlijk in Amsterdam? Zolang de regering Netanyahu in het zadel zit en de genocide in Gaza voortduurt zou Israël uitgesloten moeten worden van internationale evenementen, net als Rusland. Maar dat ligt blijkbaar nogal gevoelig.
Zolang het Westen een dubbele moraal blijft hanteren zullen er steeds weer nieuwe incidenten plaats vinden. met als gevolg nog meer leed, meer angst en meer haat. Ondertussen lacht Netanyahu in zijn vuistje. Hij is maar wat blij met de gratis pro-Israëlische publiciteit en de afleiding van zijn misdaden. En de oorlog duurt voort.
