De afgelopen week stond bol van omgedraaide schuldgevoelens. Of misplaatste (letterlijk genomen) schaamtegevoelens. Maccabi-hooligans zijn net echte hooligans. Strontvervelend, soms zelfs vandalistisch: gelijk grottenmensen met een knuppel. Maar er ontstond geen hooligangevecht, want dat is kluppie tegen kluppie. Er waren vuilspuitende supporters, maar al ver van tevoren (zo tonen de diverse mocrofora aan) was er een matpartij afgesproken waarbij de Amsterdamse taxichauffeurs van Marokkaanse komaf een belangrijke taak hadden. Jodenjacht, zionisten pakken, de beuk erin.
Scooters, merkkleding, klokkies
Burgemeester Femke Halsema nam zelfs het woord pogrom in de mond. Goddank waren er geen doden gevallen, maar dat had niet veel gescheeld. Daags erna spoten de koloniale schuldgevoelens er bij de Nederlanders aan de voor- en achterkant uit. Nee het was helemaal niet de schuld van de Mocro’s (zo noemen ze zichzelf) op hun dure scooters en fatbikes en sommigen zelfs getooid met ware rolexen als satussymbolen.
Ik hoorde niemand over waarom deze gozertjes vanaf zo’n jaar of 15 bij nacht en ontij op de straten slierten. De meeste Nederlandse ouders zouden dat niet pikken en ze indien nodig, letterlijk aan de haren naar huis slepen. Ook hoorde je niemand de vraag stellen waar deze jongens het geld vandaan hadden gehaald voor al die dure scooters, merkkleding en klokkies. En de supporters uit Tel Aviv die In elkaar geslagen waren en om een ausweis was gevraagd dan? Eigen schuld, dikke bult, had je maar van Gaza af moeten blijven!
En dus had deze primitieve gewelduitbarsting geen directe relatie tot de toch al overgewaardeerde voetbalsport. Het was een politiek matpartij, waar heel veel volwassenen van op de hoogte waren dat dit ging gebeuren. Zij hielden hun kaken op elkaar en schreeuwden de dagen erop om het hardste dat jodenhaat in dit land niet bestaat, maar wel moslimhaat.
Welk DNA?
Nou, nou wat een weekje. Er werden professionele tranen geplengd bij de TV-shows en er werd met veel modder gegooid. Spierwitte Nederlanders lieten hun rudimentaire antisemitistische ressentimenten de vrije loop, tezamen met hun wiedergutmachungsrituelen richting de ‘licht getinte medelander’. Uitgestelde schuld, verplaatste schaamte vanwege een witte overheersingsgeschiedenis der voorvaderen. Een vorm van zelfhaat en oikofobie. Walging voor het eigene. En het vertroebelt de geesten.
Nu wil het dat ik zowel Noordafrikaans, als joods, als slavenbloed in me heb, terwijl ik geboren en getogen ben in de Lage Landen. Ik heb helemaal geen last van solidariteits-, schaamte- of schuldgevoelens. Dankzij de slaven heb ik kroeshaar (en bedankt haha), dankzij de VOC kon ik opgroeien en studeren in redelijke welvaart en dankzij dat Joden-DNA ben ik bijdehand, gebekt, creatief, reislustig en houd ik de humor erin. Ook satire, dat schijnt een Joods trekje te zijn.
In mijn tijd in Egypte zag ik met name blonde westerse vrouwen en Egyptische mannen als een blok voor elkaar vallen. Iets soortgelijks zie ik bij de vele Nederlandse vrouwen die de moslim-medemens met hand en tand beschermen, ten koste van alles, ook ten koste van hun waarnemingsvermogen. Over het vervolg van de hierboven beschreven relaties zal ik nog weleens apart berichten. (spoiler: vette ellende)
Rolmodel Nora Achahbar
Gisteravond en vanochtend zag ik opnieuw een vorm van schuldverplaatsing. Stas Nora Achahbar bood haar ontslag aan vanwege gebeurtenissen en ervaringen in de afgelopen zeer woelige week met kamerdebatten, waarin zowel Wilders & Co als de Mannenbroederschap van Baarle & Co alle grenzen van het betamelijke tartten. Haar vertrek is een verlies. Want zij is een rolmodel voor immigrantenkinderen: intelligent, welbespraakt, zelfverzekerd en boven alles: geschikt voor de klus.
Maar wat lees ik vandaag nu weer in bepaalde kranten? Het is de ‘schuld’ van dit kabinet dat zij is opgestapt. Dat is (koloniale) bevoogding! Deze mevrouw Achabar was politierechercheur en Officier van Justitie. Zij kan echt wel tegen een stootje. Opnieuw denken de Nederlandse bemoeizuchtige types wel te weten wat de oorzaak is. Lepe Geertje & Boerin Kerrolain hebben haar weggepest. Nee mensen, een vrouw als Nora Achahbar laat zich niet verjagen, ze heeft er ZELF voor gekozen om te vertrekken. Vul het niet in voor haar, daar bewijs je Achahbar geen dienst mee. Het is zelfs neerbuigend.
Stop het zalven en schelden
De oplossing van de chaos in ons land begint met de feiten keihard te durven benoemen, het tegenovergestelde van verbloemen. Dat betekent allereerst dat er geen hooligans meer mogen landen op Schiphol (waar ze ook vandaan komen) dat er een avondklok komt voor ‘de probleemjongeren’ (zie je dat ik ook wel eufemistisch kan schrijven) en dat het kabinet dit jaar niet meer op reces gaat, maar de rotzooi gaat opruimen, zoals ze met veel getoeter deze zomer aankondigden.
Zowel politici, mediamensen als gewone burgers moeten ophouden met het idee één kant te moeten kiezen. ‘We moeten verbinding zoeken’ roepen de emomensjes in Nederland. Ja dat is waar, maar dat kun je pas bereiken als je eerst alles open en bloot op tafel legt, de olifant uit zijn hoek haalt en daarna samen aan de slag.
Illustratie: commons.wikipedia.org
