Hun namen:
* Frédéric Boisseau, 42 jaar, onderhoudsmedewerker
* Franck Brinsolaro, 49 jaar, politieman en lijfwacht van Charb
* Cabu (Jean Cabut), 76 jaar, cartoonist
* Elsa Cayat, 54 jaar, psychiater en columnist
* ‘Charb’ (Stéphane Charbonnier), 47 jaar, hoofdredacteur en cartoonist
* Philippe Honoré, 73 jaar, cartoonist
* Bernard Maris, 68 jaar, econoom, redacteur en columnist
* Ahmed Merabet, 42 jaar, politieman
* Moustapha Ourrad, 60 jaar, corrector
* Michel Renaud, 69 jaar, gastcolumnist
* Tignous (Bernard Verlhac), 57 jaar, cartoonist
* Georges Wolinski, 80 jaar, cartoonist
Je suis Charlie
Exact een decennium geleden ook stroomden de (sociale) media vol, met mensen die hun sympathie betuigden aan het vrije woord met de zinsnede ‘Je suis Charlie’. Europa bleef echter doel van jihadistische aanslagen en pogingen daartoe. In 2020 werd leraar Samuel Paty in Frankrijk onthoofd op straat nadat hij een Mohammedcartoon had laten zien in een les over vrijheid van meningsuiting op zijn middelbare school. Dit bleek later een verzinsel van een van de leerlingen, maar het leed was geschied. Een maand later moest een docent van het Rotterdamse Emmauscollege onderduiken nadat hij een cartoon had laten zien van een onthoofde man in een Charlie Hebdo-shirt, die de tong uitstak naar een jihadist.
Gedronken en gegeten met de apologeten
Dus heeft de angst het veelal gewonnen van de vrijheid. En dat is exact van totalitarisme doet. Ook al zullen velen dit met smoezen omkleden. Ze laten dergelijke afbeeldingen of opmerkingen liever achterwege “omdat ze niemand willen kwetsen”. Of “omdat ook islamieten vrij moeten kunnen zijn.” Of een tikje eerlijker, maar nog steeds bescheten: Omdat ze dan problemen krijgen in hun familie of op het werk of omdat ze klanten en/of sponsoren kwijtraken. Deze apologeten trachten op social media goede sier te maken met hun zalvende vredespraatjes.
Jehovah’s Getuigen
Al een behoorlijk tijdje ervaar ik een deel van mijn volgers als Jehovah’s Getuigen. De oorspronkelijke naamgevers, die van Jehovah dus, komen nog steeds af en toe aan mijn hek. Dat zit op slot, zodat de spreekwoordelijke voet er niet tussen kan. Soms ga ik een gesprekje met ze aan en in een hele goede bui, geef ik ze weleens een kop koffie. Waarna ze altijd wat ‘lectuur’ voor me achterlaten, ondanks mijn pleidooi mensen niet te belasten met moralistische shit. (En de natuur niet met omgekapte bomen) Afijn, die mensen zijn echt aardig, maar uiteraard gehersenspoeld. Dat is immers de bedoeling van religie. Om het volk in toom te houden en goddeloosheid uit te roeien.
Allah’s Getuigen
Terug naar social media. Waar de verdedigers van het mohammedaanse gedachtengoed mij regelmatig kapittelen en be(s)preken. In gedachten noem ik ze de ‘Allah’s Getuigen’. Ik peins me suf over wat er nou zo aantrekkelijk is aan het geloof van die heilige kei, maar ik heb er nog nimmer iets prettigs of positiefs aan kunnen ontdekken.
Hoewel Allah’s Getuigen meestal zelf niet naar de moskee gaan en ook niet 5x per dag op een matje liggen, wringen ze zich in allerlei bochten om vrije geesten zoals ik te overtuigen van hun sociaal c.q. humaan zijn en hun omarmingen van het gedachtengoed dat vanuit de Arabische wereld oprukt. “De hoofddoek is niet vrouwonderdrukkend” en “de moslimman is een toonbeeld van liefde en vrede!” Nu heb ik al nooit in Sinterklaas geloofd (mijn ouders vertelden van kiet af aan dat dit een spelletje was), laat staan dat ik nog ooit de opium van gelovigen zal gaan inhaleren.
De dominantie van Mo
‘Leven en laten leven’. (tegenwoordig synoniem aan ‘Free Palestine’) Van die zinnetjes waar de goedgelovige Allah’s Getuigen mijn commentarenlijn mee vullen. Ik moet daar altijd bij grinniken, hoewel ik me afvraag hoe lang ik dat nog kan blijven doen. Als er één groep Nieuwe Nederlanders is, die bewijst dat ‘leven en laten leven’ nou exact niet tot hun levensmotto’s behoort, is het wel de islampopulatie. Momenteel zo’n miljoen zielen groot in ons land. Na jaren van vooruitgang, het scheiden van staat & religie, onafhankelijk denken, met elkaar in dialoog gaan, paarse kabinetten en ander gepolder, zijn we terug in de jaren ’50. Met een religie die nog dominanter en orthodoxer is dan de protestantse en de katholieke kerken bij elkaar opgeteld ooit waren. “Er is maar één god en dat is Allah en Mohammed is de enige ware profeet.”
Het is vandaag 10 jaar na de redactiemoord op Charlie Hebdo in Parijs. Wie durft het nog: “Je suis Charlie!’ ? Mes in je donder, kogelregen of kop eraf?
Illustratie: een gruwelijk jubileum, maar wel eentje om bij stil te staan. Niet om stil van te worden, want het vrije woord mag niet verwoest worden. Increvable!
