Muziekjournalist Peter Schavemaker ging met Robbert in gesprek om dieper in te gaan op zijn succes, zijn artistieke keuzes en de toekomstplannen.
“Het is een fantastische herinnering die ik met heel veel mensen heb mogen delen,” begint Robbert over die memorabele dag in Braga. De reis met familie en vrienden versterkte de onderlinge band en maakte de ervaring extra speciaal. “Het heeft ons zeker sterker gemaakt in het spelen en het presteren van wat we neer konden zetten,” voegt hij toe. Dit succes leidde tot een stortvloed aan boekingen en de noodzaak om een boeker in te schakelen. “We speelden binnen Nederland, Duitsland en België, en dat was het wel een beetje,” vertelt Robbert. “Maar dit waren grote festivals, je moest overnachtingen regelen en vliegtuigen en weet ik het allemaal”.
First Train Out, de eerste single van zijn nieuwe album, is een persoonlijk verhaal over zijn jeugd in Limburg. Het nummer gaat over de mijnsluitingen in 1974 (ook het geboortejaar van Duijf), de economische neergang en het daaropvolgende drugsprobleem van jongeren in zijn geboortestad Heerlen. “Vrienden en schoolgenoten vertrokken naar Utrecht, Amsterdam en lieten Limburg achter zich.”
Zijn nieuwe plaat, Silver Spoon, verschijnt op 21 maart, en is een eclectische mix van Americana, folk en blues. “Op een van mijn vorige platen Dangerous Mood had ik uitspattingen van Americana, de plaat Change Myself (Best Dutch Blues Album 2023) is behoorlijk gospel-achtig. Voor Silver Spoon speelden folkliedjes een rol – dat beviel me wel – maar er staan wel degelijk ook zware blues en countryblues op. Dat wilde ik niet verliezen. Maar ik wilde Silver Spoon muzikaal breder maken. Het lijkt soms in Nederland dat blues een scheldwoord is, maar als er Americana voor staat, dan mag het wel.” Duijf voegt toe dat Americana op een festival affiche soms meer bezoekers trekt dan een blues affiche.
Ik wil per se akoestische blues maken en geen lange gitaarsolo’s.
Silver Spoon bevat 12 nummers die volledig akoestisch zijn opgenomen, old school en in one track recording.
Een van de meest opvallende aspecten van Robberts muziek is zijn vasthoudendheid aan akoestische blues, terwijl de meeste bluesbands elektrisch spelen. “We zijn eigenlijk de enige akoestische bluesband,” merkt hij op. Deze keuze blijkt een succesfactor. “Ik wil per se akoestische blues maken en geen lange gitaarsolo’s. Dat vind ik gewoon niet leuk,” legt hij uit.
Opvallend is het enthousiasme van het jonge publiek in Roemenië en Tsjechië, waar de live muziekscene bloeit. Dit staat in contrast met de vaak oudere, meer kritische publiek in Nederland. Robbert merkt op dat in Roemenië live muziek en blues goed leven. Hij had ook een bijzondere ervaring in Tsjechië waar het publiek zich gedroeg als bij een popconcert, met dranghekken. Robbert erkent dat zijn unieke sound een sleutel kan zijn tot zijn succes in Europa. “Ik denk dat ik gewoon een jaar door Duitsland kan toeren en dan heb je het nog niet gehad,” aldus Robbert. Hij heeft al in Duitsland gespeeld en gaat 21 maart naar de Duitse stad Bielefeld, een belangrijke plek in de Duitse blues muziek.
Landen als Zweden, Oostenrijk, Italië en Spanje staan hoog op zijn verlanglijstje.” Noorwegen heeft hem muzikaal ook aangesproken, waar ze een boeker ontmoette. Ze gaan dit jaar weer terug naar Noorwegen. Er staan ook weer optredens in Portugal gepland. Ook Zwitserland toonde interesse, waar ze dit jaar meerdere optredens zullen hebben. Zweden staat nog op zijn verlanglijstje omdat hij er nog niet geweest is, en in Denemarken zou hij ook graag willen spelen, vooral met zijn band. “Ook een land dat heel blues-minded is. Kijk maar naar het succes van Hans Theessink daar. Van hem zit ik niet zo ver af, alleen ik heb een bandje.”
Net als de oude Amerikaanse bluesmuzikanten zing ik ook persoonlijke onderwerpen van mij af. Bijna al mijn teksten zijn autobiografisch.
Zijn optredens draaien om het verbinden met het publiek, zegt Duijf. “Het belangrijkste is dat mensen naar huis gaan met een goed gevoel.” Hoewel de muziek niet typisch Europees is – de Amerikaanse Gospel- en Deltablues spelen een belangrijke rol in zijn composities, weet hij toch een snaar te raken in Europa. “De bluessong First Train Out staat dicht bij mij. Net als de oude Amerikaanse bluesmuzikanten zing ik ook persoonlijke onderwerpen van mij af. Bijna al mijn teksten zijn autobiografisch.”
Hoewel de Amerikaanse blues een belangrijke inspiratiebron is voor Robbert Duijf, is Amerika zelf momenteel geen focus, zegt hij: “Het is niet dat we er niks in de VS te zoeken hebben, dat wil ik niet zeggen. Mijn muziek valt daar niet op, de vijver is daar nog groter. Ik vind het eigenlijk wel heel erg tof wat we aan het doen zijn op dit moment. Er ligt nog een wereld te ontdekken in Europa.”
Het lijkt soms in Nederland dat blues een scheldwoord is, maar als er Americana voor staat, dan mag het wel.
“Ik probeer mijn liedjes eigenlijk altijd van dicht bij mij te houden,” vertelt Robbert. De samenwerking met het Belgische label Naked (van Fabrice Hermans) is een belangrijke stap vooruit. “Ik heb nooit met een platenmaatschappij gewerkt, dus dat vond ik ook alweer zo’n dingetje,” geeft Robbert toe, maar hij ziet er de voordelen van in. “Je netwerk wordt groter. Dus dat is iets wat ik zelf niet kan bewerkstelligen, zo kan mijn plaat wel overal verkocht worden,” zegt hij. “Fabrice had mij al getekend, voordat hij mijn plaat geluisterd had. Hij had naar mijn oudere platen geluisterd.”
Het live album, Tire of Being Good, dat recent verscheen, diende als een tussenstap en was mede bedoeld om de reis naar Braga te financieren. “Ik wilde niet met de handen omhoog staan en zeggen geef mij geld,” legt Robbert uit. Het album is bewust niet op Spotify te vinden, maar alleen fysiek verkrijgbaar, wat past bij de traditie van de blues en de liefde voor tastbare muziek. “Blues publiek is daar redelijk gevoelig voor om toch iets anders in handen te hebben,” zegt hij.
