Luna Luz gaat on Tour. Door de provincie Cádiz in Andalusië. Samen met zes andere mini-meisjes uit het dorp. In roze flamenco-jurk, op jacht naar (geld)prijzen.
Flamenco dansen doe je niet voor de lol, ben ik achter gekomen. Dat gaat al vanaf je derde om je neus in de lucht, een rechte rug, draaien met je heupen en vooral héél hard stampen met je hakken.
En het is een kostbare hobby. Voor 20 euro per maand krijgt Luna Luz twee keer per week de toorn van juf Paqui over zich heen. In een benauwd hok, met een armoedige houten vloer, waar de TL-lamp zelfs hartje zomer brandt. De spiegel op wieltjes dreigt steeds om te vallen, terwijl de juf – voor iedere les – met de dweil aan de slag moet om de lekkage op te vangen.
Die 20 euro is financieel te behappen. Maar dan zijn we er nog lang niet. Voor de optredens moeten een handgemaakte jurk (50 euro, tweedehands), roze flamenco-schoenen (20 euro) en een zijden bloem (12 euro) aangeschaft worden. Vervoer is voor eigen rekening, dwars door de uitgestrekte provincie Cádiz, zo groot als Brabant en Limburg bij elkaar opgeteld.
Juf Paqui is een verhaal apart. Typisch geval van een gemiste grote carriere en bijbehorende bitterheid. Ze is wreed, heb ik vorige week gemerkt. Met een grote zak snoep als lokkertje probeert ze de meiden in de tang te houden. Meedogenloos. Want als de drie- tot zes- jarigen niet hard genoeg hun best doen, gaat de zak na de les aan hun neus voorbij. Met dikke tranen als gevolg. En geen moeder die er iets van durft te zeggen. Want Paqui heeft met haar dansschool een naam hoog te houden in de provincie. Ook financieel; de eerste prijs op een lokale Feria loopt op tot 200 euro. Voor de juf.
In april maakten de benjamins hun debuut op het podium tijdens het dorpsfeest. De Feria de Primavera, het feest van de lente. Traditioneel startschot voor een lange reeks Andalusische party´s, die duurt tot eind van deze zomer. Belangrijkste vraag tijdens de laatste les: of ik niet wilde vergeten Luna Luz te voorzien van een laag mascara en lippenstift…
De laatste dagen voor het optreden verliepen bijzonder hectisch. Pas in het vijfde winkeltje hadden ze – gelukkig, je zal toch voor schut gaan als moeder – de juiste kleur haarfreubels. In de bazaar miniprecio was het vervolgens dringen tussen schreeuwende, wanhopige moeders. Allemaal op jacht naar die ene net-panty in vleeskleur, maat vier. En dan heb ik het nog niet eens over het kapsel van onze 3-jarige. Vijf haarbanden, twee pakken speldjes en een pot gel later, zat het eindelijk zoals het hoort, volgens de regels der flamenco. Strak naar achter, geen haartje op de verkeerde plek, bloem boven op der hoofd. Jonge jonge, wat een bedoening.
Het ergste van alles is: Luna Luz vindt het prachtig. Onze pura raza Spaanse ligt op haar knieën voor Paqui. Maakt zich druk of der haar wel goed zit, schreeuwt om meer lippenstif vlak voor ze het podium op gaat en geniet van het publiek. Zeldzaam vrolijk hoofd als ze ziet wie er allemaal in de zaal zitten. Ze knikt naar iedereen – zwaaien mag niet van Paqui – en zet haar breedste smile op. Stampt zich een weg in de rondte op haar inmiddels vijfde paar roze hakken en glimlacht fijntjes als iedereen na afloop zegt dat ze zo goed was.
Een absoluut podiumbeest, die het liefst elke dag optreedt. Maar daar denken wij anders over. Een optreden om half elf vrijdagavond in een dorp verderop gaat gewoon te ver. Juf Paqui bidt, juf Paqui smeekt. Want ze weet dat ze scoort met die ene kleine blonde in het midden, tussen al die donkere koppies. Maar we houden stand. Geen idee hoe lang nog. Ik ben bang tot Luna Luz door krijgt dat de Tour veel uitgebreider is dan ze nu denkt.
De eerste keer was mooi. Traantje weggepinkt, eerlijk is eerlijk. Maar zaterdag staan we lekker bij Kees langs de lijn. Zon op je hoofd, biertje erbij, heerlijk tegen een bal trappen. Met een trainer in de dug-out die stapel is op z´n jongens. Dat is meer mijn ding.
Het debuut van Luna Luz op de Feria van Vejer de la Frontera is te zien op YouTube:
