Soms zit het mee, soms zit het tegen. Liefhebbers van het levenslied weten dat na zonneschijn onvermijdelijk een regenbui volgt. Dus als het kookinterview met Corry ‘Huilen is voor jou te laat’ Konings (57) in recordtempo is geregeld, past argwaan. De problemen beginnen direct bij de doordeweekse autorit naar het Brabantse Berkel-Enschot. Ondanks de vakantie staat er vanaf de Amsterdamse ring tot Breda bijna non-stop een file, zodat we veertig minuten te laat arriveren. Niet erg netjes als je een eetafspraak hebt met de jubilerende ‘southern belle’ van het levenslied. ‘Ik dacht dat jullie niet meer zouden komen’, klinkt het korzelig uit de intercom.
Na het passeren van het hek staat daar een riante herenboerderij, met een twee verdiepingen hoge glas-in-lood entree. Rechts de grote vanillekleurige keuken, links de living met een vleugel. Achter uitzicht op zwembad en een tennisbaan. In de woonkeuken staat de zangeres druk te telefoneren, er moet nog veel geregeld worden voor haar concert. Repetities met de band, interviews, Konings bivakkeert er speciaal langere tijd voor in haar Brabantse woonstee. Want normaliter woont ze in het Spaanse Benalmadena, waar ze een tapasrestaurant runt.
Schelpen
Terwijl Corry belt, arriveren haar dochter Sharona en schoonzoon Wouter. De studenten passen op de boerderette als ma Konings in Spanje verblijft. Ongeluk arriveert nooit alleen: Sharona heeft eerder een lijst gestuurd met dingen die haar moeder niet lust. Die heb ik nooit gelezen, achteraf zal blijken dat Sharona’s oekaze in mijn spamfilter is terechtgekomen. De verboden middelen prijken helaas op mijn Spaanse menu. ‘Schelpen eet ik niet, daar hangt zo’n specifieke geur aan’, legt Konings uit. Exit venusschelpen met witte bonen en saffraan. ‘Lamsvlees, van die lamskoteletten, die zo roze blijven van binnen, dat trekt me niet. Ik houd meer van stoofvlees.’ Tabee lamstajine met doperwten en tomaten. Sharona redt de middag door haar moeder te verzekeren dat in de tajine alleen maar supergaar vlees zit, geen rosé lamslapje.
De zakenvrouw annex zangeres toont zich flexibel, als ze maar op tijd naar haar repetitie kan. ‘Normaliter speel ik met flash cart, op het jubileumconcert natuurlijk live met een band van 12 man. Dus we moeten vanavond flink oefenen.’ Drummer, twee toetsenisten, sologitarist, drie blazers, twee achtergrondzangeressen en een jongen als tweede stem. ‘Misschien kan ik ze later nog eens inzetten voor grote optredens’, droomt de voormalige kapster die op haar zestiende al megahits scoorde.
Ze heeft een stevige begeleidingsgroep nodig, want Corry moet een heel stadion vullen. Het plan is om het voetbalstadion van NAC te vullen. ‘Als Bredase ben ik fan, we gaan vaak bij thuiswedstrijden kijken in een vip-box van vrienden. Het zou een mooi sfeertje geven aan een speciale avond.’ Een dag na dit interview zal ze beslissen te verkassen naar het Chassé-veld in Breda, omdat het afschermen van het voetbalgrasveld te prijzig uitpakte.
We beginnen aan de ingekorte versie van het menu. Corry stort zich enthousiast op de aardappelen. Met de dunschiller tovert ze in recordtijd glimmende piepers tevoorschijn. Ze wil even het beeld van kookanalfabeet rechtzetten. Een dag eerder heeft ze nog gamba’s met een pittige knoflooksaus gegeten. ‘Toen ik jonger was, maakte ik veel soepjes. Gingen we ergens eten, dan hoefde ik maar te proeven om het te kunnen namaken.’ Het artiestenbestaan combineren met koken voor de kinderen viel niet altijd mee. Relativerend: ‘Meestal was ik nog thuis voor de kinderen, optreden doe je ’s avonds laat. Van mijn zoon Joeri moet ik altijd chili con carne klaarmaken, een van mijn specialiteiten.’ Van de Spaanse keuken heeft ze nog niet veel opgepikt, ook al runt ze in haar tweede woonplaats Benalmadena met een compagnon een tapasrestaurant. De Spaanse liflafjes komen van een slager, zelf zorgt ze desgewenst voor bitterballen, frikadellen of een stamppotje. ‘De mensen komen toch voor de Nederlandse sfeer, om mij te zien. Ik ben al wel zo Spaans dat ik ’s ochtends ontbijt met broodje, olie erop en een tomaat. Heerlijk.’
Met een blik van afgrijzen kijkt Corry naar de wokpan met venusschelpen. Sharona verheugt zich op de combinatie met peterselie en witte bonen. Ma Konings zet zich dapper aan de schotel, al zal ze zich in de praktijk beperken tot de limabonen. ‘Soms kan ik zo’n zin hebben in witte bonen met tomatensaus. Verslavend!’
Lamsvlees
Door naar de hoofdschotel, de tajine met verse erwten en tomaten. Niet moeilijk, maar moet wel even trekken. Hebben we genoeg tijd voor de repetitie? Schoonzoon Wouter dopt voor het eerst van zijn leven erwten, terwijl Corry de pomodori ontvelt. Tussendoor de nodige telefoontjes. Als de lamsschouder in de pan suddert met de erwten, vraag ik waarom de levensliedzangeres zondag een autobiografie publiceert in samenwerking met Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds. Met hits als Ik krijg een heel apart gevoel van binnen is haar plaats in het pantheon der Nederlandse muziek toch verzekerd? ‘Ik wil niet vergeten worden. Een boek blijft. Platen, hits kunnen wegebben. Als je Hazes heet, duurt het misschien langer, toch gebeurt het. Na veertig jaar in het vak wilde ik mijn verhaal vertellen. Zodat de kleinkinderen er later ook wat aan hebben. Als ik terugkijk, dan besef ik pas dat ik toch wel veel heb gedaan. Helemaal als je bedenkt dat ik het moest combineren met mijn kinderen. Er staat ook een stukje privé in, de scheiding van mijn man en dat soort zaken. Door erover te praten kon ik bepaalde blokkades achter me laten. Levensgeluk moet je zelf onderhouden, anders wordt het steeds moeilijker. Ik heb altijd geprobeerd uit verdriet iets te putten, waarmee ik verder kon gaan.’
Over levensleed en liefde hoeft niemand Konings iets wijs te maken, ze zingt er al haar hele leven over. ‘Een leven zonder liefde bestaat niet. Daarom voelt een breed publiek zich met mijn liedjes verbonden. Ze herkennen dat aparte gevoel van binnen. Inmiddels heb ik genoeg levenservaring – zeg maar ellende – om die teksten met nog meer gevoel te kunnen zingen. Lief en leed, dat klopt.’
Het lamsvlees is gaar, het moment van de waarheid nadert. Zal Corry over haar eigen vooroordelen heen stappen? Sharona moedigt haar aan met de opmerking dat ze als kind ook alles moest proeven. Uit veiligheidsoverwegingen begint Corry met de aardappelsalade. ‘Die Spaanse keuken is zo simpel en toch lekker’, stelt ze tevreden vast. Aardappelplakjes, peterselie, olijfolie en klaar. Het lamsvlees bekoort minder. ‘Er zitten stukjes vet in, dat lust ik niet’. De erwten krijgen een enthousiaster ontvangst.
Mist ze dit huis en bijbehorende woonkeuken niet in Spanje? ‘In 2,5 uur vliegen ben je hier. Drie keer in de maand treed ik op in de weekends, dus ik kom regelmatig in Nederland. Toch is het huis te groot met zijn vijf slaapkamers. Sharona past op de tent, maar wil in de grote stad wonen. We gaan het verkopen, want ik wil geen afscheid nemen van Spanje, ik ben daar definitief geworteld. Het is toch een andere manier van leven. Gebeurt iets vandaag niet, dan morgen. Je staat makkelijker in het leven. Nu ik minder optreed is de boog minder gespannen. Af en toe zing ik een liedje voor de mensen in de tapasbar, desondanks ben ik veel meer thuis voor mijn zoon. Ik ben een gevoelsmens, die ook de zakelijke kant goed probeert te regelen. Soms moet je egoïstisch denken, iedereen wil wat van je en je kunt niet iedereen helpen. Ik moet dingen doen die ik leuk vind. Als ik erachter sta, komt het goed. Dus stop ik nooit met zingen. Neem zondag. Jean-Marie Pfaff komt een lied doen, Albert West vertolkt Shalala: het wordt een topavond.’
