Als het aan de makers had gelegen, zou de kop boven dit artikel heel anders hebben geluiden. Ja, in de opera Sunken Garden worden 3D-beelden gebruikt, maar nee, dat is niet de essentie van het stuk. Aldus de Nederlandse componist Michel van der Aa en librettoschrijver David Mitchell. In aanloop naar de Londense wereldpremière werden ze overstelpt door alle aandacht in de media voor hun technische hoogstandje. Het leidt de aandacht af van het verhaal en de muziek, vinden ze. En het heeft gezorgd voor de nodige negatieve recensies achteraf.
Vieze dingen
Goed. Schone lei. Sunken Garden is een modern operasprookje, waarin documentairemaker Toby op zoek gaat naar softwareontwikkelaar Simon. Tijdens zijn zoektocht ontmoet Toby het meisje Amber, dat prompt ook verdwijnt. Via een magische deur komt Simon in een andere dimensie, in een verborgen tuin terecht, waar Simon en Amber zitten opgesloten. Ene Zenna blijkt de maakster van de tuin te zijn, zij slokt mensenzielen op en doet daar vieze dingen mee. Filmer Toby kan ontsnappen, maar dan wel in het lichaam van Zenna.
Onbegrijpelijk
Hallo, bent u daar nog? Doe geen moeite om het te begrijpen, dat is mij ook niet gelukt. Liefhebbers herkennen in het script de rare sprongen in tijd en dimensie van David Mitchell (denk aan zijn bestseller Cloud Atlas). Op papier goed te volgen, live met beelden en muziek een stuk minder. Gelukkig heeft de uitvoering van Sunken Garden tijdens het Holland Festival boventiteling, die ontbrak tijdens de Londense wereldpremière.
Orpheus
Uiteindelijk is dit eenkruising tussen de Zauberflöte en The Wizard of Oz: het aloude sprookje van de held die in een andere wereld afdaalt om zijn geliefde te vinden. Orpheus probeerde Eurydice uit het dodenrijk te redden. De overgang van ‘realiteit’ naar verborgen tuin is spectaculair: iedereen moet zijn 3D brilletje opzetten en we belanden in een weelderig groene rimboe. Het is geen Avatar, maar de andere dimensie komt zeer geloofwaardig over. Leuk is dat de twee verdwenen personages Simon en Amber alleen op filmbeelden te zien zijn.
?Als Simon en Amber meezingen (vooraf opgenomen), komt het meesterschap van Michel van der Aa het meest tot zijn recht. Hij heeft al veel ervaring in het mengen van bestaande en live gespeelde muziek. Bij de door het Amsterdamse Sinfonietta gespeelde klanken voegt zich een dance mix met veel elektronische klanken. Dirigent André de Ridder weet knap filmbeelden, zangers en orkest in balans te houden.
Technisch klopt het allemaal, maar hoe zit het met de muziek zelf, het belangrijkste ingrediënt van een opera? Aanvankelijk komen de moderne zanglijnen moeizaam op gang, maar vanaf het moment dat Van der Aa elektronische dance door de partituur vlecht, komt de boel tot leven. Fraai is de vlijmscherpe trompet die overal doorheen bijt. Een aria, waarin filmmaker Toby een dood kind beweent, is een emotioneel hoogtepunt. Een traditioneel onderdeel van een opera, waarin Van der Aa bewijst alle facetten van het metier te beheersen. Mooi kun je Sunken Garden niet noemen, interessant en meeslepend wel. Volgende keer svp nog meer dance erbij, dan heeft Van der Aa geen 3D-brilletje meer nodig om operageschiedenis te schrijven.
Sunken Garden, www.HollandFestival.nl, t/m 09 juni
Meer van Dirk Koppes? Neem nu een abonnement!
