Het lukte oppositieleider Henrique Capriles om enkele dagen na de verkiezingen in een vergadering van Latijns Amerikaanse leiders in UNASUR-verband gedaan te krijgen dat er van de kersverse Venozolaanse regering een hertelling zou worden geëist. Die hertelling werd verricht door de Nationale Kiesraad – pro-regering – en het zal niemand verbazen dat uit deze hertelling kwam dat er 0 % fraude is gepleegd. Maar wie ligt daar behalve de oppositie in Venezuela nog wakker van?
Olie en/of geld
In de eerste week van juni bracht onze minister Timmermans van buitenlandse zaken een ééndaags bezoek aan Venezuela om allerlei samenwerkingsovereenkomsten op het gebied van (schone) energie, watermanagement en landbouw te tekenen. Hij had zijn hielen nog niet gelicht of de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Kerry verscheen op het toneel, om in een gesprek met zijn Venozolaanse collega Jaua te benadrukken dat ze beste vriendjes waren.
Er zijn belangen die groter zijn dan dat van de Venozolaanse oppositie: handelsbelangen. Van de bevriende linkse regeringen in Latijns Amerika hoeft ook niets te worden verwacht. Die krijgen al sinds de dagen van de overleden president Hugo Chávez steun in de vorm van olie en/of geld, of ze hebben, zoals in het geval van Brazilië, aan Venezuela een te lucratieve exportbestemming om moeilijk te gaan doen.
In hemdsmouwen
Van buurland Colombia kan niet worden gezegd dat het links is. Maar Venezuela heeft een belangrijke stimulerende rol in het vredesproces met de linkse guerrillabeweging FARC in de Cubaanse hoofdstad Havana. Dus ook Colombia houdt zich gedeisd, hoewel het ideologisch veel dichterbij de oppositie staat dan bij de regering Maduro.
Degene die van deze lastige situatie profiteert is ex-president Álvaro Uribe, die al vanaf het begin probeert het vredesproces met de FARC te saboteren. Hij heeft er schande van gesproken dat de regering van zijn opvolger Juan Manuel Santos geen steun bood aan de Venozolaanse oppositie. Om in eigen land de gemoederen te bedaren besloot Santos Capriles te ontvangen. Ze spraken een uur, Santos in hemdsmouwen als om te benadrukken dat het informeel was. Er werd na afloop geen persverklaring afgelegd.
Maar de boot was aan. Vanuit Venezuela vielen parlementsvoorzitter Diosdado Cabello en minister van buitenlandse zaken Elías Jaua onmiddellijk aan. Colombia stookte de Venozolaanse oppositie tegen de regering op. Het woord staatsgreep viel. Venezuela moest onmiddellijk zijn steun aan het Colombiaanse vredesproces in heroverweging nemen. Bam, precies op de gevoelige plek. De dagen daarna gooide president Maduro olie op het vuur en de crisis groeide en groeide, totdat de gemoederen weer wat leken te bedaren. Naar verluidt heeft de Braziliaanse ex–president Lula daar de hand in gehad en zijn Colombia en Venezuela weer meer on speaking terms.
Maar Santos zal het wel uit zijn hoofd laten om Capriles nog eens te ontvangen. Een bezoek van de geplaagde oppositieleider aan het redelijk neutrale Peru werd na de rel met Colombia om vage redenen afgezegd.
Strohalm
Ondertussen heeft de regering in Caracas op slinkse wijze ervoor gezorgd dat Capriles ook in de Venozolaanse pers minder ruimte heeft om tegen de voor hem illegale regering Maduro te ageren. De oppositiezender Globovisión is in maart opgekocht door pro-regeringszakenmensen en mag geen interviews met en persoptredens van Capriles meer uitzenden. Het kleinere station capriles.tv, van een familielid van de oppositieleider, overkwam in mei hetzelfde. Capriles heeft geen forum meer.
De enige strohalm die de oppositieleider nog heeft zijn de lokale verkiezingen, waarin de oppositie zal moeten waarmaken dat ze nog steeds de steun van minstens de helft van het volk heeft. Volgens bepaalde peilingen kan Capriles nu rekenen op rond de zestig procent. Maar de Nationale Kiesraad heeft bepaald dat de verkiezingen pas op 8 december worden gehouden. Nog een half jaar moet de oppositie proberen de aandacht en de motivatie van de jarenlang apathische kiezers vast te houden.
En het was zo goed gegaan op 14 april. Het was een huzarenstukje op die verkiezingsdag dat Capriles zo veel mensen op de been kreeg die voor hem gingen stemmen. Hij had, sinds de dood van Chávez en de rouwperiode erna, nog geen twee weken de tijd gehad voor zijn campagne. Hij had ook veel minder ruimte in de media gehad dan zijn rivaal Maduro.
18 gevechtsvliegtuigen
Wat Capriles ondertussen wel meeheeft is de toenemende economische malaise van Venezuela en de steeds frequentere stroomstoringen. Er is een tekort aan meer en meer dingen, tot toiletpapier en miswijn toe. Het is de regering Maduro die dit moet oplossen en die regering heeft tot nu toe weinig daadkracht laten zien. Velen denken dat Maduro zijn ambtstermijn niet uitzit om die reden. Ondertussen nemen ook de geruchten over verdeeldheid binnen de regering zelf toe.
Dus wie weet, moet Capriles zich niet te druk maken en gewoon afwachten, hoe moeilijk dat ook is, als je ervan overtuigd bent dat ze je de verkiezingsoverwinning hebben afgenomen. De laatste complottheorie van de regering is dat hij 18 (!) gevechtsvliegtuigen van de Verenigde Staten wil kopen om vanuit Colombia Venezuela aan te vallen. Dus bang voor de eenzame Capriles zijn Maduro en de zijnen zeker.
Meer van Wies Ubags? Zie hier…
