Op 22 juni las ik in Nederlandse media dat de handel in cocaïne van de Colombiaanse guerrilla is ingehaald door de handel in goud. Dat klopt in bepaalde gebieden, namelijk die waar veel goud gevonden wordt en waar de FARC militair gezien wat voorstellen.
Ik werd ingehaald door de actualiteit. Zelf ben ik al een tijdje bezig met dit onderwerp, en ik heb een paar dagen geleden een Amsterdamse edelsmid gesproken die haar best doet om aan ‘eerlijk goud’ te komen, als slot van een verhaal over ‘bloedgoud’ dat ik voor jullie ben aan het maken.
Nu bijna alle grote media in Nederland het thema van dit bloedgoud hebben opgepakt, spring ik even op de trein, vanuit Panama, waar ik bezig ben met hele andere dingen: handel en het Panamakanaal.
Graafmachines
Je kunt het thema vergelijken met bloeddiamanten, waar een paar jaar geleden die harde actiefilm met Leonardo di Caprio over is gemaakt, Blood Diamond.
Het verhaal van de Colombiaanse autoriteiten is dat de FARC nog steeds in drugs handelen, maar dit aanvullen met de handel in goud, en dat in bepaalde gebieden die goudhandel veel lucratiever is dan de drugshandel. Maar de drugshandel maakt het mogelijk om te investeren in het delven van goud, bijvoorbeeld het kopen van graafmachines om op zoek te gaan naar het kostbare edelmetaal. Dus ook de drugshandel blijft belangrijk.
Dat heeft een kolonel van het leger en een lager geplaatste officier wiens naam en rang een mysterie bleven, omdat hij onderzoek doet in die zones waar de FARC druk aan de gang zijn met het goud, me verteld.
Vuile werkjes
Bij dit soort verhalen moet je bedenken dat het Colombiaanse leger alle belang heeft om het de wereld in te sturen. Omdat de FARC er weer eens lekker negatief mee weg worden gezet. Toen ik de perswoordvoerster van de kolonel belde met het verhaal dat ik een verhaal over goud wilde maken, kreeg ik onmiddellijk een afspraak. Zo snel lukt dat doorgaans niet bij het leger. Ik heb alles bij elkaar wel een dag in ‘s kolonels kantoor gezeten. Dat is veelzeggend.
Het lastige is dat dat het verhaal van het leger moeilijk te checken is. De gouddelvers die voor de FARC werken volgens het leger zullen dat nooit en te nimmer zeggen. Levensgevaarlijk, want als de FARC ook maar het vermoeden hebben dat er geklikt is, zullen ze niet aarzelen om mensen te doden. Maar ik moet het leger nageven dat het niet alleen de FARC ervan beschuldigt zich in de goudhandel te hebben begeven.
Ook de criminele bendes die overgebleven zijn na de demobilisatie van de aartsvijanden van de FARC, de paramilitairen, zouden erin zitten. En over deze (paramilitaire) bendes praat het leger normaal gesproken minder graag dan over de FARC. Omdat ze van oudsher handlangers van het leger waren. Ze werden in het verleden door het leger ingezet om vuile werkjes op te knappen, bijvoorbeeld halve dorpen uit te moorden omdat er zogenaamd collaborateurs van de guerrilla zaten. Tja, de oorlog in Colombia is ingewikkeld.
Lijntje coke
Goed nieuws is dat de goudprijs is aan het zakken. Want, zo zegt het Colombiaanse leger, de enige reden dat de FARC zich op het goud hebben gestort is dat de goudprijs zo ontzettend omhoog gegaan is de afgelopen jaren. Stel dat opeens de prijs van, ik zeg maar wat, steenkool enorm zou gaan stijgen, dan zou de guerrilla zich waarschijnlijk daarop richten.
Jullie hebben dus van mij nog een verhaal over bloedgoud te goed. Ik wil nog even wat beter uitzoeken hoe groot nou in Nederland de motivatie is om aan eerlijk goud te komen. Mooi dat er behalve in Colombia zelf ook in Nederland juweliers en edelsmeden zijn die zich daar druk over maken. Goud zonder smet van geweld én zonder milieuvervuiling door met name kwik, dat wordt gebruikt om het goud te scheiden van het gesteente waar het inzit. De consument zou zich eigenlijk net als bij koffie en bananen zorgen moeten maken over de omstandigheden waaronder het goud van zijn of haar ring of armband is gewonnen.
Trouwens, ik vind het ook geen gek idee als je van een lijntje coke houdt om je eens af te vragen onder wat voor omstandigheden dat wordt geproduceerd. Beetje raar om je wel druk te maken over kleding uit gammele fabrieken in Bangladesh en de plofkip, maar niet over coke, waar de arme boeren maar een heel klein percentage van de opbrengst vangen en waar oerwoud plaats moet maken voor plantages, en waar bloed vloeit.
Meer van Wies Ubags..
