Dat de eerste wolf die sinds ruim een eeuw weer officieel een poot in Nederland zet meteen wordt platgereden (in Luttelgeest nog wel, what’s in a name?) is al treurig genoeg.
Maar wat ik me nog steeds vertwijfeld afvraag is: waarom werd hij afgelopen maandag op het achtuurjournaal ook nog eens volledig onttakeld en van al zijn wilde waardigheid beroofd –namelijk gevild en gevierendeeld- aan den volke getoond alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is?
Zijn wij soms allemaal slagers? Of patholoog-anatomen?
Terwijl bioloog Jaap Mulder het vakkundig gedemonteerde kadaver voor het oog van de NOS-camera en Naturalisbezoekers van commentaar voorzag, zocht een toekijkend klein meisje met walgende blik en dichtgeknepen neus steun bij haar vader.
Want jahaa, lichtte de NOS-commentator verlekkerd toe, dat stinkt!
Educatief verantwoord
Leuke eerste kennismaking met een wolf voor zo’n kind. Echt leerzaam en educatief verantwoord. Zo sluit ze Moeder Natuur vast voorgoed in haar hartje, Naturalis.
Dit hele item rammelde in journalistiek opzicht sowieso aan alle kanten. Zo zoomde de camera ook indringend in op de dooie glazen ogen van een mottige, opgezette museumwolf, waarna de reportage werd afgesloten met een onvoorstelbaar kinderachtige collage van dieren die je in een bos kunt tegenkomen maar geen wolf zijn, alsmede ‘angstaanjagend’ wolvengehuil.
Bah! Soms schaam ik me kapot voor de bekrompen Nederlandse media.
Dit item was voor echte natuurliefhebbers niet te volgen zonder oprispende zuuraanvallen.
Ik heb niet doorgezapt naar een ander net, omdat ik per se wilde weten wat Jaap Mulder er allemaal over te zeggen had (“We weten onder meer dat het hier om een echte wolf gaat omdat er in zijn maag een bever zat, en geen hondenbrokken”), maar ik ben wel achterstevoren op mijn stoel gaan zitten om de bijbehorende ontluisterende horrorbeelden niet te hoeven zien.
Ik heb sterke vermoedens dat deze bloederige introductie eigenlijk een onbewuste uiting is van de nog altijd panische en volslagen irreele angst voor Canis lupus. Vandaar dat de dode wolf met zo weinig piëteit werd behandeld.
Angst voor het wilde
Als ik het even over een psychologische boeg mag gooien: deze hardnekkige afkeer van de wilde natuur houdt rechtstreeks verband met het feit dat veel mensen nu eenmaal doodsbenauwd zijn voor hun eigen wilde natuur.
Die sluit namelijk niet bepaald naadloos aan op het huisje-boompje-hekje-beestje-20 verschillende verzekeringen-korset waarin zoveel Nederlanders al dan niet vrijwillig gevangen zitten.
Het feit dat deze onfortuinlijke wolf in de provincie Flevoland is doodgereden, betekent overigens dat we ons binnenkort ook geen zorgen meer hoeven te maken over het teveel aan edelherten in de Oostvaardersplassen.
Dierenliefhebbers die niet van de natuur houden kunnen hun suikerhart dus ophalen: die arme, door gemene hekken ingesloten herten hoeven nu ’s winters niet meer dood te gaan van de honger.
Zogenaamd diervriendelijke jagers, regelzieke politici en onwetende cameraploegen kunnen ook weer gerust ademhalen, want vanaf hier neemt eindbazin Moeder Natuur het stuur weer in haar capabele handen.
En Staatsbosbeheer kan eindelijk de discussie staken over het wel of niet uitzetten van wolven, want wolven maken zelf wel uit waar ze gaan of staan.
Ze hebben namelijk pootjes, en kunnen daarmee op schone energie en zonder afstandsbediening van A naar B, van B naar C, D, E, enzovoort.
Een mooi voorbeeld zijn de wolven die halverwege de jaren negentig helemaal vanuit Italië naar de oostelijke Franse Pyreneeën zijn gelopen.
Genetisch onderzoek heeft met 100% zekerheid uitgewezen dat die niet afkomstig zijn uit de Spaanse wolvenpopulatie die in het westen van de Pyreneeën en de Picos de Europa leeft.
Notoire zwartkijkers
Het is net als met de zeearend. Ook daar werd jarenlang over gesteggeld: wel of niet uitzetten? Maar geloof het of niet: ook de zeearenden kwamen op eigen initiatief, want die hebben namelijk vleugels.
Kortom, het wordt de hoogste tijd dat het leger van notoire zwartkijkers dat voortdurend cynisch rondtoetert dat er ‘in Nederland nu eenmaal geen echte natuur bestaat’ eindelijk voorgoed de mond wordt gesnoerd.
De natuur in Nederland is wel degelijk echt.
Daarvoor hoef je alleen maar te kijken naar een inktzwam die doodleuk door het asfalt breekt.
Hoe verwoordde dichteres Henriëtte Roland Holst het ook alweer… ‘De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind, dit hoor ik als een innig fluistren in mij’.
Iedereen die wolven echt graag beter wil leren kennen, kan ik van harte de stokoude (1983), maar magistrale film Never Cry Wolf aanraden, naar de nog stokoudere (1963) gelijknamige autobiografie van bioloog Farely Mowat. Deze DVD kost bij Bol.com 50 euro (?!) maar bij Amazon slechts 7,77 euro en creditcardbezitters kunnen hem bij Amazon ook drie dagen huren voor 2,33 euro. Niet te verwarren met Never Cry Werewolf trouwens 😉
Waardeer dit artikel!
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door de auteur een kleine bijdrage te geven. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Lucienne van Ek
Journaliste met een zwak voor de natuur EN de menselijke natuur. Werkt(e) onder meer voor natuurmagazine Roots, Wereld Natuur Fonds, Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten en is mede-auteur van zeven boeken over de natuur.